Στο τόσο μελάνι που χύθηκε τις τελευταίες ημέρες για την εκδημία του επιφανούς ποδοσφαιριστή και επιλεγόμενου «θεού της μπάλας» θα ήθελα να προσθέσω και γω λίγο.

Με βάζει, βλέπεις, ο πειρασμός της αντίρρησης.

Το χέρι μου μια οργή το οδηγεί.

Έχω δια βίου (και δια ιστορίας) παρατηρήσει ότι όσο πιο σπουδαίος, όσο πιο οικουμενικά χρήσιμος είναι ένας άνθρωπος, τόσο λιγότερη «σκόνη» σηκώνει και με τη ζωή του αλλά και με το θάνατό του.

Αυτή είναι μια μεγάλη αδικία της ιστορίας, που έχει μεγαλώσει ακόμα περισσότερο σήμερα στην απνευμάτιστη εποχή της εικόνας και της χυδαίας επικοινωνίας.

Άνθρωποι ικανοί και επιδέξιοι σε ένα ορισμένο φυσικό πεδίο πλην όμως ακαλλιέργητοι, ανολοκλήρωτοι και ατελείς την φύσιν βρίσκονται συνήθως στο πάνθεο των λατρεμένων ινδαλμάτων.

Ο χώρος του αθλητισμού και της ελαφράς τέχνης προσφέρει ευκαιρίες και τροχιές τέτοιων διαλαμπόντων αστέρων.

Όταν μάλιστα ένας τέτοιος ταλαντούχος χειριστής της στρογγυλής θεάς τυχαίνει να έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στις λάσπες μιας παραγκούπολης, τότε ο θαυμασμός έτι μάλλον εξυψώνεται και το έπος θριαμβεύει.

Και μπορεί όλα τα πράγματα σ’ αυτόν τον άτεγκτο κόσμο να είναι προσφορά και ζήτηση, ωστόσο πρέπει συνεχώς να έρχεται στο νου μας ο θείος Πλάτων που έλεγε: «πάσα επιστήμη χωριζομένη αρετής πανουργία φαίνεται».

Πράγματι, τώρα που έκανε «ταμείο» στις όχθες του Αχέροντα ο πολυσυζητηνένος μάγος της μπάλας, ποια αρετή μας δίδαξε με το έργο και τη βιοτή του;

Έκανε μήπως μια ωραία οικογένεια, που είναι η φωλιά της ατομικής ευτυχίας;

Έδειξε σεμνότητα στην κριτική που του ασκήθηκε κατά καιρούς, σύμφωνα με το ευαγγελικόν «ο θέλων είναι πρώτος έστω πάντων έσχατος»;

Είχε ευπρεπή και ισότιμη συμπεριφορά προς τις γυναίκες; Να σημειωθεί ότι γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο αντέδρασε προχθές μια ισπανίδα ποδοσφαιρίστρια και δεν τήρησε τη διατεταγμένη ενός λεπτού σιγή.

Δίδαξε τους νεαρούς χειροκροτητές του έναν ολοκληρωμένο και φυσικό τρόπο ζωής χωρίς ντοπαρίσματα μέσα στο γήπεδο και κοκαΐνη έξω από αυτό; Ήδη έχουμε τις πρώτες αντιδράσεις από την εκπαιδευτική κοινότητα.

Η Ελλάδα θα θυμάται πάντα με αλγεινό τρόπο αλλά και με αηδία τον φερόμενο ως «μάγο» στην πρώτη της συμμετοχή σε Μουντιάλ το 1994, όπου χάσαμε από την Αργεντινή με ντοπαρισμένο το αγαπημένο της «δεκάρι», και η ΔΠΣ (Διεθνής Ποδοσφαιρική Συνωμοσία) προτίμησε να κατοχυρώσει και να διαφυλάξει την ασυλία των τσαρλατάνων αντί να ακυρώσει αυτομάτως την Αργεντινή.

Μεγάλα τα συμφέροντα και μεγάλος ο θεός τους, ο θεός τους που λίγα χρόνια νωρίτερα από τότε δεν είχε σεβαστεί ούτε τον πρωταρχικό κανόνα τού ποδοσφαίρου, που λέει ότι αυτή η αθλοπαιδιά παίζεται αποκλειστικά με τα πόδια!

Με αυτά και με κείνα φτάσαμε στο ειδεχθές σημείο να εισπράττει ετησίως ένας ξεφωνημένος μπαλαδόρος τόσα χρήματα με τα οποία θα μπορούσαν να ζήσουν αξιοπρεπώς περίπου χίλιοι γιατροί, από αυτούς που ξημεροβραδιάζονται στις τραγικές ΜΕΘ και που έχουν φάει τη μισή ζωή τους στα θρανία.

Με αυτά και με κείνα φτάσαμε στο εξευτελιστικό για την ανθρωπότητα σημείο να θρηνούν για την εν λόγω αποδημία όλες οι ακαδημίες της οικουμένης, και φυσικά όχι οι περίφημες ακαδημίες του Πλάτωνα (ή πρώην Αριστοκλή), αλλά οι -κατά δυσφημίαν λεγόμενες- ακαδημίες του …ποδοσφαίρου.