Πολλές εικόνες έχουν περάσει κατά καιρούς και περνούν κάθε μέρα απ’ την ιστορία.

Λίγο μετά το 200 μ. Χ. γύριζε στους δρόμους της Αλεξάνδρειας ο Αμμώνιος Σακκάς.

Ένας τύπος «σωκρατικός» και πνεύμα βαθύ και σαγηνευτικό που εξέθρεψε όλους τους μεγάλους νεοπλατωνικούς φιλοσόφους (Πλωτίνος, Ερέννιος, Ωριγένης κ.α.).

Το «Σακκάς» ήταν παραγκώμι του γιατί ήταν συνέχεια φορτωμένος σάκους και αχθοφόρων λόγω της ακραίας του φτώχειας.

Την εικόνα του μας τη θυμίζει, κατά κάποιο τρόπο, Έλληνας υπουργός που συνηθίζει να περιφέρεται ανά τας Ευρώπας με κρεμασμένο το δισάκι του. Είναι δε τόσο αναγνωρίσιμη η φιγούρα του, που θα μπορούσε να επονομασθεί «δισακάς», βέβαια με μια διαφορά:

Ο Αμμώνιος με τους σάκους προσπαθούσε να διασκεδάσει μιαν έντιμη πενία και να εξασφαλίσει λίγο επιούσιο άρτο, ο δε υπουργός πηγαινοφέρνει με το δισάκι τα προβλήματα και τη δυστυχία της σύγχρονης Ελλάδας.

Και λέμε «δυστυχία» γιατί το δισάκι είναι προφανώς γεμάτο αριθμούς, αριθμούς που από τη φύση τους και την αρχιτεκτονική τους μπορούν στα χέρια των μαθηματικών να λύσουν προβλήματα, ενώ στα χέρια των πολιτικών μπορούν να διαστρέψουν την πραγματικότητα, να οδηγήσουν σε διπλή ανάγνωση, μέχρι και να εξαπατήσουν.

Ακούστηκε λ.χ. ότι ο μέσος όρος της συνολικής φορολογίας του Έλληνα είναι πολύ ψηλά στην ευρωπαϊκή λίστα, ωστόσο υπολείπεται ελαφρώς κάποιων σκανδιναβικών κρατών, και εδώ γελάμε!

Είναι δυνατόν να συγκριθούμε εμείς με την φορολογική ανταποδοτικότητα αυτών των βορείων, που τα έχουν όλα πληρωμένα, ενώ εμείς πληρώνουμε μέχρι και τις γάζες και τα ράμματα (για τη γούνα μας);

Έπεσε, λέει, η ανεργία τρεις μονάδες, αλλά αυξήθηκε η ολιγόωρη απασχόληση. Μπορείς αυτό το τοπίο να το πεις «εργασιακό παράδεισο» ή έστω μια κάποια πρόοδο προς ένα καθεστώς εργασιακής αξιοπρέπειας;

Βαυκαλιζόμαστε ήδη επί πενταετία (και κάτω από διαφορετικές κυβερνήσεις) για την επιτυχία δημοσιονομικών πλεονασμάτων.

Μου κάνει αλγεινή εντύπωση το ότι ούτε οι Ευρωπαίοι εντολείς μας δεν έχουν αντιληφθεί το μέγεθος της λογιστικής απάτης. Και να εξηγήσουμε το θέμα.

Μια ιδιωτική επιχείρηση μπορεί (και συνήθως πρέπει) να έχει μια κάποια καθαρή κερδοφορία. Για να φτάσει εκεί έχει τιμολογήσει έσοδα και για πολλά από αυτά έχει εγγράψει απαιτήσεις κατά πελατών. Αν αυτοί οι πελάτες δεν φανούν αξιόχρεοι και δεν πληρώσουν, τότε γίνεται πρόβλεψη επισφαλών απαιτήσεων και στη συνέχεια διαγραφή ανεπίδεκτων είσπραξης απαιτήσεων. Αυτή δηλαδή η επιχείρηση έχει στη συγκεκριμένη διαχειριστική περίοδο τζίρο αλλά δεν έχει ταμιακές ροές (cash flow), και το μέλλον της είναι αβέβαιο.

Μεταφέρουμε τώρα όλο αυτό το παράδειγμα στη δημόσια οικονομία και γίνεται αμέσως κατανοητό το πρόβλημα: 110 δις ανείσπρακτες απαιτήσεις του δημοσίου κατά επιχειρήσεων και ιδιωτών, και εμείς καμαρώνουμε σαν γύφτικα σκεπάρνια ότι βγάλαμε και φέτος πλεόνασμα...

Έχουν αυτοί οι κύριοι διαβάσει Λουκιανό, για να δουν ότι «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος»;

Μια άλλη παρεξήγηση προέρχεται από τη θεωρία της (φορολογικής) σχετικότητας: Έχουμε, λέει, την ακριβότερη βενζίνα, σχεδόν όσο η Δανία και η Ολλανδία. Στην πραγματικότητα εμείς οι Έλληνες (με μέσο εισόδημα 600 ΕΥΡΩ) την πληρώνουμε σχεδόν τετραπλάσια (!) από τον Δανό (με μέσο εισόδημα 2.000 ΕΥΡΩ).

Είναι πολλές οι συγχύσεις προς χάριν της πολιτικής μονομανίας. Βγαίνουμε, λέει, από τα μνημόνια αλλά μπαίνουμε γενεές δεκατέσσερις κάτω από αυστηρότερη ευρωπαϊκή επιτήρηση.

Έχουμε σαν σοφός (και ενίοτε ειδήμων) λαός εναποθέσει τη λύση των προβλημάτων που μας αφορούν και μας καίνε σε ολίγιστους και έτοιμους να ενδώσουν πολιτικούς.

Το είπε άλλωστε εδώ και 110 περίπου χρόνια ο σπουδαίος Γάλλος ποιητής (και φιλόσοφος) Πολ Βαλερί:

«Η πολιτική είναι η τέχνη του να εμποδίζεις τους ανθρώπους να ανακατεύονται σε όσα τους αφορούν...»