Είπαν πολλοί ειδικοί εσχάτως ότι η αντιμετώπιση της πρόσφατης πανδημίας δεν πρέπει να είναι εξατομικευμένη και μονοσήμαντη μονάχα στο νοσηλευτικό πεδίο.

Πρέπει να θεραπεύσουμε συνολικά τις αιτίες που απομονώνουν τον σύγχρονο άνθρωπο και διακυβεύουν τη μεγάλη ανοσοποιητική του ασπίδα.

Αλλιώς θα τρέχουμε συνέχεια πίσω από καινοφανείς ιούς και μεταδοτικούς λοιμούς, και λιμούς.

Ένας τομέας αυτής της απαραίτητης μέριμνας είναι αναμφισβήτητα ο σεβασμός και η προστασία του φυσικού οικοσυστήματος.

Έχουμε πολλά να κάνουμε μέχρι να συμφιλιωθούμε με τη φύση, αλλά το πρώτο είναι να τη γνωρίσουμε.

Το εκπαιδευτικό μας σύστημα θα πρέπει να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στη γνωριμία και στην επαφή του παιδόκοσμου με την παλαιόθεν λεγόμενη Φυσική Ιστορία.

Θυμήθηκα με την ευκαιρία αυτών των σκέψεων μια τέτοια ιστοριούλα της σχέσης μας με τη φύση, που την άκουσα κι αυτή από μια συνέντευξη του Λουδοβίκου των Ανωγείων:

Ένας γεωργός αγαπούσε υπερβολικά μια μικρή ελιά του.

Της πήγαινε δώρα, της κρέμαγε φυλαχτά να την έχει ο καιρός καλά και της τραγουδούσε.

Όταν ήρθε η εποχή του λιομαζώματος έστρωσε πανιά κι άρχισε να τη χτυπάει αλύπητα.

Αυτή στεναχωρέθηκε με τη συμπεριφορά του, αλλά βάλθηκε να την παρηγορήσει μια διπλανή μαργαρίτα:

-Καημένη ελιά! Δεν ξέρεις αν σ’ αγαπάει πραγματικά ο άνθρωπος. Κοίτα εμένα. Μια ζωή με μαδάει για να μάθει!!

Συγκινητική και με πολλές θεωρητικές προεκτάσεις η ιστορία, αν και η μαργαρίτα βρέθηκε εκεί μέσα στο καταχείμωνο μάλλον ποιητική αδεία.

Η ιστορία μού θύμισε μιαν άλλη πανομοιότυπη που την αναφέρει ο Ρωμαίος λογογράφος Αιλιανός στην «Ποικίλη ιστορία» του (Βιβλίο Β 14).

Να σημειωθεί εδώ ότι ο Αιλιανός, καίτοι Ρωμαίος, αγάπησε και έμαθε τέλεια την ελληνική γλώσσα και ευτύχησε να μας αφήσει τα αρτιότερα και ομορφότερα πεζά κείμενα σ’ αυτή τη γλώσσα των γλωσσών, μαζί με τον Ξενοφώντα και τον Λουκιανό, που και αυτός ήταν αλλοδαπός (Σύρος).

Αναφέρει λοιπόν το περιστατικό με τον Ξέρξη, τον Πέρση βασιλέα, ο οποίος, ενώ είχε νικήσει ξηρά και θάλασσα και επιχειρούσε τεράστια τεχνικά έργα, βρέθηκε σκλαβωμένος κάποτε στη Λυδία από έναν μεγάλο πλάτανο.

Έμεινε δυο μέρες εκεί να τον κοιτάζει γοητευμένος, τον στόλισε με βραχιόλια και περιδέραια και άφησε κάποιον να τον φυλάει και να τον φροντίζει ωσάν ερωμένη!

Ο Αιλιανός βέβαια σχολιάζει την ιστορία (η οποία θα πρέπει οπωσδήποτε να είναι αληθινή σύμφωνα με την αξιοπιστία των ιστορημάτων του αλλά και τη γνωστή ιδιοσυγκρασία του Ξέρξη) και κακίζει τον βασιλιά που πίστεψε ότι με ψεύτικα και «παρά φύσιν» στολίδια και χρυσά μπιχλιμπίδια θα μεγάλυνε τον πλάτανο.

Παρά το ότι η ιδέα του Ξέρξη ήταν πολύ «προχωρημένη», το θέμα της στάσης μας απέναντι στη φύση μάς κυνηγάει μέχρι σήμερα και ίσως μας υποθηκεύει το μέλλον.

Ασφαλώς και δεν χρειάζεται να ερωτευτούμε με τέτοιο τρόπο τη φύση.

Θα μας ωφελήσει απλά να την αγαπήσουμε, αλλά η αγάπη μας αυτή να μη σταματάει κάθε χρόνο στο χριστουγεννιάτικο δέντρο ....