Τον κοιτάζω και εμπνέομαι: με τρελαίνει ο μαίανδρος στο τελείωμα της φολιδωτής τυνίκ και το πράσινο φυλλαράκι της ασπίδας. Τι είναι; Πατριώτης; Φασίστας; Θύμα προπαγάνδας; Αγανακτισμένος; Δεν ξέρει ούτε ο ίδιος. Μαζί μ’ αυτόν και όσοι συνέρευσαν στη Θεσσαλονίκη την περασμένη Κυριακή. Διαβάζω: «Ο Χριστός αγόρασε την Ελλάδα». Ατυχώς ο Ναζωραίος ήταν πάμπτωχος. Δε διέθετε εκκλησιαστική περιουσία. Διαβάζω: «Η Μακεδονία είναι ελληνική». Καταλαβαίνω «Η ελληνική Μακεδονία είναι αδιαπραγμάτευτη». Λάθος σύνθημα, ο αποσυμβολισμός όμως; Επί δεκαετίες τα εθνικά αφηγήματα, ακόμη και τα επίσημα, και ο νοών νοείτω, κατασκευάζονται, κάποτε και σε βάρος της επιστημονικής ιστορίας. Δεν ξέρω κανέναν λαό που να αποτέλεσε εξαίρεση. Θα αποκαταστήσουμε την ιστορική αλήθεια σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων; Μα πόσο διεθνιστές πια! Αναφέρομαι στους «διανοούμενους» που είδαν την προηγούμενη Κυριακή να διαδηλώνουν μόνον «απόστρατους, παπάδες και φασίστες», οπότε ρούφηξαν διακριτικά τον corretto τους, απαξίωσαν την αδαή πλέμπα και συνέχισαν να αναλύουν τη σχέση του Πουλαντζά με τον Foucault. Να τους θυμίσω ότι η κατ’ αυτούς banality είναι ένα αντιπροσωπευτικότατο δείγμα του εθνικού πληθυσμού που προσφεύγει στις κάλπες και ευθύνεται παράλληλα με τη διδακτορική ηθική κάποιων ανωτέρων για όσους κυβέρνησαν και θα κυβερνήσουν. Η δημοκρατία για την οποία όλοι κοπτόμεθα!

Αν θέλουμε να διαβάσουμε ελληνική ιστορία, προτείνω να ανατρέξουμε στην πρόσφατη: πριν είκοσι πέντε χρόνια η αδιάλλακτη εξωτερική πολιτική του άπειρου τότε Α. Σαμαρά οδήγησε σε αδιέξοδο τη διπλωματία για το Σκοπιανό. Και τότε «Η Μακεδονία ήταν ελληνική». Αδιαπραγμάτευτα. Η διαλλακτική πολιτική του Μητσοτάκη ατυχώς λοιδορήθηκε στο όνομα της ψηφοθηρίας και ενός κακού εθνικισμού. Ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα, η Ελλάδα, εμφανώς σε δεινή θέση, κινδυνεύει να γίνει ξανά θύμα ακροτήτων και υπερβολών. Με έναν λαό που διαδηλώνει, επειδή φοβάται. Όχι τα Σκόπια και την ονομασία τους αλλά όσα συνεπάγεται η εθνική μας οικονομική αδυναμία. Ανεξάρτητα του ποιος μάς κυβερνά. Αν υπάρχουν άνθρωποι που παρασύρονται, γι’ αυτό ευθύνεται ο δημόσιος πολιτικός λόγος που δεν είναι πειστικός. Είχα καιρό να δω σύνολα να αντιδρούν πολιτισμένα και μαζικά. Ακόμη και αν μετά το συλλαλητήριο, όπως διάβασα σε εξυπνακίστικες αναρτήσεις, ένα μέρος από αυτούς βρεθεί στο καζίνο των Σκοπίων, για ψυχαγωγία, ίσως και ειδικά γι’ αυτό, να το αντιγυρίσω, η περασμένη Κυριακή μού φανέρωσε για άλλη μια φορά ότι ο Έλληνας δεν είναι πάντα ή δεν είναι μόνον υλιστής. Έχει ανάγκη από ένα ιδεαλιστικό αφήγημα και αυτό σθεναρά υπερασπίζεται. Δεν ευθύνεται εκείνος, αν δεν του το σμιλέψανε με τέχνη. Η ιστορία γράφεται και με λαϊκισμό και με πολιτική διπλωματία.

Μια και γράφω για λαϊκισμό, βαρέθηκα να διαβάζω για το μικροαστικό γλέντι των υπαλλήλων του νοσοκομείου μας. Ωραία! Η εικόνα κάθε δημόσιας υπηρεσίας πρέπει να είναι διαφορετική. Αυτή που προβλήθηκε ενοχλούσε, γιατί η κοινωνία αντιλαμβάνεται τους χώρους της υγείας ως τοπία πόνου, ενώ όσοι εργάζονται στον τομέα της υγείας έχουν εξοικειωθεί με αυτόν. Η γυναίκα του Καίσαρος προσελήφθη στο ελληνικό δημόσιο λοιπόν! Και δεν της επιτρέπεται να χορεύει ζεϊμπέκικο στην αλλαγή του χρόνου. Όσοι ανοήτως ισχυρίζεστε αυτά, γνωρίζετε πού βρίσκεται ο προσωπικός σας καρδιολόγος ή χειρουργός, όταν, ο μη γένοιτο, κληθεί να σας προσφέρει τις υπηρεσίες του; Πίνει, φλερτάρει, χωρίζει, χορεύει; Ζήτησε κανείς από διάσημο Έλληνα καρδιοχειρουργό να χαμηλώσει την ένταση στο ακριβό στερεοφωνικό του χειρουργείου του, όπου χειρουργεί, υπό τους ήχους (φευ!) του Πάριου και όχι του Χατζηδάκι; Αν ένας εφημερεύων γιατρός φλερτάρει ή γιορτάζει και μάλιστα την Πρωτοχρονιά είναι κακός γιατρός; Κινδύνευσε ποτέ κανείς από ζαλισμένη νοσοκόμα μεταφέρουσα απρόσεχτα την πάπια; Πριν δέκα χρόνια, ξημερώθηκα, ανήμερα Δεκαπενταύγουστο, στο Βοστάνειο! Όλο το βράδυ άκουγα το γρατζούνισμα μπουζουκιού στην αυλή! Δεν έμαθα ποτέ αν ήταν ασθενής, συγγενής ή … επίορκος εργαζόμενος! Το θυμάμαι βάλσαμο. Είναι μεταιχμιακοί χώροι τα νοσοκομεία! Επιβάλλεται να σεβαστούμε τους κώδικές του!

Καλυψώ Ν. Λάζου-Μπαλτά

Φιλόλογος