Δεν είχα κλείσει τα δεκατέσσερα ακόμη, χειμώνας βαρύς, μεσημέρι, διάβαζα μπροστά στη σόμπα πετρελαίου την εισαγωγή στο αρχαίο ελληνικό θέατρο, λίγο μισοκοιμισμένη, λίγο ρίχνοντας χλωμές ματιές στο απέναντι οικόπεδο, χωράφι σπαρμένο τότε, ξενοδοχειακή μονάδα σήμερα. Μόλις άρχισε να σκοτεινιάζει, έδωσα το βιβλίο παραδοσιακά στη μάνα μου, να «με ακούσει» στο μάθημα της αυριανής εξέτασης. Μέσα σε μια ώρα τα είχαμε μάθει όλα: τον διθύραμβο και τον Αρίωνα, τα μέρη του αρχαίου θεάτρου, τους θεατρικούς αγώνες, τον ορισμό της τραγωδίας, τα θεωρικά και τη ζωή του Ευριπίδη. Είχε νυχτώσει, όταν παραλάβαμε τις περιπέτειες και τα σκάνδαλα των Ατρειδών: τα ερωτικά του Αγαμέμνονα, τα σκάνδαλα της Κλυταιμνήστρας, τον Ορέστη και την Ιφιγένεια. Κάπου εκεί στο τέλος της εισαγωγής είχε το βιογραφικό σημείωμα του συγγραφέα της. Τον έλεγαν Θρασύβουλο Σταύρου και το βιβλίο έγραφε ότι γεννήθηκε στην Πέτρα της Μυτιλήνης. Σε όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς ξεφύλλιζα το βιβλίο και στεκόμουν στην επίμαχη σελίδα. Στον εφηβικό μου εαυτό είχε προκαλέσει μεγάλη εντύπωση ότι κάποιος από το χωριό έγραψε ένα σχολικό βιβλίο.  

Ο κύριος Θρασύβουλος στοίχειωσε από εκείνο το χειμωνιάτικο απόγευμα στο μυαλό μου. Προσπάθησα να μάθω περισσότερα για τη ζωή του, για το έργο του. Ακόμη προσπαθώ, ακόμη μαθαίνω. Ξεκίνησα ρωτώντας τον φιλόλογο στο Γυμνάσιο. Ύστερα πλεύρισα τον πατέρα μου, που είχε ένα βιβλίο με ποιήματα του Σταύρου και μου απάγγελνε την πηγή. «Είναι η πηγή στην αγιά Βαρβάρα» επαναλάμβανε με στόμφο. Όσοι λένε άλλα, δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Το είχε πει ο ίδιος στον καθηγητή μου τον Σωτηράκη». Δεν έβρισκα σοβαρό ούτε το θέμα της τοποθεσίας ούτε τον στόμφο της απαγγελίας. Με γοήτευε πάντα ο κύριος Θρασύβουλος. Που σιγά - σιγά, χωρίς να το συνειδητοποιώ, επηρέαζε όλο και περισσότερο τις προτιμήσεις μου. Δικές του ήταν οι πρώτες μεταφράσεις στα νέα ελληνικά των αρχαίων δραματουργών που έπεσαν στα χέρια από τις βιβλιοθήκες μεγαλύτερων φίλων, φιλολόγων που έσπευσαν να μου τις δανείσουν. Γνώρισα την «Άλκηστη» και τις «Τρωάδες», την «Ηλέκτρα» και την «Ελένη» αλλά και τις κωμωδίες του Αριστοφάνη μέσα από τη σεμνή, δημοτική του απόδοση, που είχε κάθε φορά γραφεί ως παραγγελία για μια θεατρική παράσταση. Από τις μεταφράσεις αυτές γεννήθηκε η αγάπη για το θέατρο, με τη διακριτική υποστήριξη και της μάνας μου.  

Η ζωή το έφερε να ασχοληθώ με το αρχαίο θέατρο. Η ζωή με έφερε νεοδιόριστη φιλόλογο στην Ιθάκη, να διδάσκω Οδύσσεια, στο ίδιο σχολείο που δίδαξε ο «κύριος Θρασύβουλος». Η ζωή το έφερε να μου αναθέσει η πολιτεία το αρχαίο δράμα από μετάφραση στο νέο πρόγραμμα σπουδών της τρίτης γυμνασίου, το οποίο εκπόνησε μία ομάδα φιλολόγων με την επίβλεψη της προέδρου του τμήματος Φιλοσοφίας Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Καποδιστριακού. Απόγευμα της Πέμπτης στην κεντρική αίθουσα του Υπουργείου, στην επίσημη παρουσίαση των νέων προγραμμάτων σπουδών το μυαλό μου έτρεχε στον κύριο Θρασύβουλο. Τι θα έλεγε, αν διάβαζε τον απόγονο του έργου του; Πόσο τον δικαίωσε και πόσο τον πρόδωσε; Θα ενέκρινε την «Άλκηστη» και τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη στη θέση της «Ιφιγένειας στη χώρα των Ταύρων» και της μεταγενέστερης «Ελένης» ή θα είχε τις ενστάσεις του; Πώς θα αισθανόταν που η μετάφρασή του εξακολουθεί να διδάσκει τις νέες γενιές των Ελλήνων;  

Όσο περνούσε η ώρα, τόσο καλύτερα συνειδητοποιούσα ότι η έφηβη του πετρανού χειμώνα ήταν πια μόνο μια μακρινή ανάμνηση, σχεδόν ξεθωριασμένη ακόμη και στην προσωπική μου μικροϊστορία. Αυτό που κρατούσα στα χέρια μου ήταν το αποτέλεσμα μιας πολύ καλής επίβλεψης, μιας εξίσου καλής συνεργασίας, πολλών χρόνων δουλειάς, μόχθου, οραμάτων και αρκετού διαβάσματος. Ήταν μια ιδέα που έπαιρνε σάρκα και οστά, όχι από τις αναμνήσεις μιας ξεχασμένης εφηβείας αλλά από τις συνειδητές επιλογές εκπαιδευτικής και ακαδημαϊκής εμπειρίας. Τότε με έπιασα ασυναίσθητα χωρίς προφανή λόγο, να χαμογελώ.