Αυτό το άρθρο είναι εκ πρώτης όψεως δύσπεπτο και κακεντρεχές γιατί καταπιάνεται με την κρατική έλλειψη έντιμης στρατηγικής και «οικονομίας», αλλά και με τη μικροψυχία του ατομικού συμφέροντος.

Ο τίτλος είναι δανεισμένος από τους διάσημους κατακλυσμούς που συνέβησαν πράγματι κατά καιρούς ατην ανθρωπότητα (του Ωγύγου, του Δευκαλίωνα, του Νώε κλπ), πλην όμως μεταφορικά, για την εξωφρενική διόγκωση του δημόσιου τομέα ιδίως σε θέματα της τριτογενούς παραγωγής, όπως είναι οι παντός είδους υπηρεσίες που «κατασκευάζονται» όχι εκ πραγματικής ανάγκης, αλλά για να συσταθεί και να συντηρηθεί το τεράστιο χάρτινο τέρας της κρατικής μηχανής και ένα τεράστιο κηφηναριό.

Βέβαια, θα πει κανείς, είναι ίδιον -όπως είπαν οι αρχαίοι- μιας ευνομούμενης πολιτείας η πολυνομία («έξεστιν ευνομουμένοις πολυνομία») και η εξ αυτής πολυθεσία, όμως υπάρχουν και κάποια φυσικά όρια, που εύκολα τα ξεπερνούν κάποιοι αετονύχηδες εις βάρος του κεχηνότος και αναθεματίζοντος  συνόλου.

Είναι ασύλληπτη η ευρηματικότητα τίτλων υπηρεσιών και δημοσιοϋπαλληλικών θέσεων που δημιουργούνται κάθε μέρα, σε βαθμό που οι δημόσιοι υπάλληλοι του άμεσου και του αχανούς ευρύτερου τομέα να έχουν προ πολλού ξεπεράσει τους άθλιους του ιδιωτικού.

Κάθε έκτακτο συμβάν ή καταστροφή είναι το τέλειο πρόσχημα να επινοηθούν δημόσιες θέσεις και διευθύνσεις που στελεχώνονται από διευθυντές, υποδιευθυντές, γραμματείς, οδηγούς, φύλακες, συμβούλους, ειδικούς αντιπεριφερειάρχες, γενικούς γραμματείς, οργανωτικούς γραμματείς, ειδικούς γραμματείς, υπουργούς επικρατείας, το προσωπικό των διοικητικά «περίεργων» ανεξάρτητων αρχών, προέδρους και μέλη διαφόρων εθνικών επιτροπών, και πάει λέοντας.

Πρόσφατα είδαμε να συνενώνεται σε κοινό υπουργείο η κλιματική αλλαγή και η προστασία του πολίτη, πράγματα βέβαια άσχετα μεταξύ τους.

Οι μισοί Έλληνες έχουν κάποιο άμεσο στενό ή ευρύτερο δημόσιο τίτλο και προφανώς ξύνουν το δημόσιο καζάν ντιπί, τουτέστιν τον πάτο του καζανιού ...

Διευθύνσεις παρακολούθησης επιδημιών και άλλων φαινομένων, διευθύνσεις πρόληψης ακραίων φαινομένων, υπηρεσίες ελέγχων που δεν γίνονται και συντονισμού που δεν συντονίζεται.

Χιλιάδες σεισμολόγοι μόλις βρυχηθεί ο Εγκέλαδος, χιλιάδες πλημμυρολόγοι μόλις φουσκώσουν Έβρος κι Αχελώος, χιλιάδες πυρκαγιολόγοι μόλις πιάσει δουλειά ο σημερινός Ηρόστρατος.

Ένα μεγάλο ζήτημα για τη δημόσια διοίκηση σε συνδυασμό με τη συνταγματικά κατοχυρωμένη μονιμότητα ήταν πάντα το θέμα της κατανομής του οργανογράμματος μέσα στη διαχειριστική περίοδο.

Παράδειγμα. Έχεις χίλιους πυροσβέστες. Ξαφνικά ένα Αύγουστο χρειάζεσαι είκοσι χιλιάδες. Τι τους κάνεις τους άλλους 19.000 τον υπόλοιπο χρόνο;

Και η κακή μας προοπτική μας υπενθυμίζει ότι από δω και στο εξής θα ζούμε αγκαλιά με ακραία φαινόμενα, που εμείς οι ίδιοι τα εκθρέψαμε.

Και βέβαια το παράδειγμα των πυροσβεστών έχει τη λογική του. Αυτό που δεν έχει λογική είναι ο σχεδιασμός δημοσιοϋπαλληλικών επιτελείων γραφείου για κάθε θέμα μεγάλο ή μικρό, προσωρινό ή μόνιμο.

Έτσι έχουμε γεμίσει με μη μάχιμους που όμως πληρώνονται με μισθούς πολύ μεγαλύτερους των μαχίμων.

Όλοι οι υπουργικοί τομείς έχουν πληθωρισθεί και διογκωθεί, αρχής γενομένης από τον αριθμό του υπουργικού καμπινέτου.

Το δημοσίας τάξεως λόγου χάριν και νυν Προστασίας του Πολίτη.

Το Παιδείας που έχει γεμίσει βαθμούς επιθεωρήσεων, ειδικούς συμβούλους, ειδικούς καθηγητές για δουλειές που κάποτε τις έκανε ένας δάσκαλος.

Μ’ αυτό τον τρόπο διογκώνονται και οι βαθμοί και οι υψηλές θέσεις, χωρίς να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα των αναγκών αλλά ούτε στην αποδοτικότητα.

Κάποτε με δύο υποστρατήγους τριπλασιάσαμε την Ελλάδα.

Σήμερα με κάποιες χιλιάδες στρατηγών είμαστε σε τεντωμένα σχοινιά και ενίοτε σε αμφισβήτηση.

Η ηγεσία του κράτους θα πρέπει να αρχίσει να σφίγγει τα λουριά αυτού του ιδιότυπου και πανώλεθρου πληθωρισμού (αν βέβαια ποτέ μπορέσει ...)

Κι ας αρχίσει με την αμίμητη ατάκα του Χάρρυ Κλυνν:

«Τι δουλειά καν’ ς;» «Σκαβ’ ς;»