Παρά τη συστατική ουσία και την καταγωγή των συστημάτων πολιτικής διακυβέρνησης, παρατηρείται το εξής παράδοξο: Κατά καιρούς μοναρχίες να νοιάζονται και να ευεργετούν το λαό, και εκλεγμένες δημοκρατίες να γίνονται ο χειρότερός του εφιάλτης.

Το χειρότερο μάλιστα είναι ότι βλέπουμε αυτή την αποτρόπαιη σχέση ανεξάρτητα από τις κοινωνικές διακηρύξεις των κομμάτων που ανεβαίνουν στην εξουσία.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι, αλλά οι βασικοί είναι δύο: η αλαζονεία της εξουσίας και η αμοιβαία έλλειψη εμπιστοσύνης ανάμεσα σ’ αυτή και στο λαό απ’ τον οποίο κατάγεται.

Το άρθρο αυτό -ήδη γραμμένο- ήρθε προχθές να επιβεβαιώσει πανηγυρικά το αποτέλεσμα μιας διεθνούς δημοσκόπησης ανάμεσα στα κράτη-μέλη του ΟΟΣΑ, που δίνει στην Ελλάδα το αναιμικό ποσοστό εμπιστοσύνης στο 13%(!).

Κάθε μέρα που περνάει, χαλκεύεται αυτή η σχέση με τα μέτρα και τις αντιδράσεις.

Εξαγγέλθηκε λ.χ. η κατά προτεραιότητα υποχρέωση εγκατάστασης POS στις κατηγορίες επαγγελματιών «υψηλής φορολογικής παραβατικότητας». Το κράτος δηλαδή, αντί με τα μέτρα του να νουθετήσει και να ασκήσει μια πολιτική παιδαγωγική, ξεχωρίζει τόσο μικρόψυχα τους πολίτες εκ προοιμίου σε μεγάλους κλέφτες και μικρούς, μικρούς που εκ των πραγμάτων δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να μοιάσουν στους μεγάλους...

Χθες άκουσα ότι επιβάλλεται τραπεζική προμήθεια στην περίπτωση πληρωμής φόρων τοις μετρητοίς, με σκοπό να κυνηγηθεί το ελάχιστο ακόμα και άδηλο χρήμα σε παραδοσιακή μορφή.

Ένα άλλο επίσης, που ήρθαν ευτυχώς τα δικαστήρια να το ξεσκεπάσουν: το κράτος σιγά-σιγά όλα αυτά τα χρόνια και μεταθέτοντας τις βασικές (ελεγκτικές) του υποχρεώσεις στις ελληνικότερες καλένδες, αύξησε τα όρια της δημοσιονομικής παραγραφής από τα πέντε χρόνια στα έντεκα! Τώρα καλείται να τα επαναφέρει στα πέντε, και βέβαια δυστροπεί.

Τρομάζει την κυβέρνηση το ποιος θα δικάζει.

Τρομάζει την κυβέρνηση το ποιος θα κατευθύνει τον δημόσιο λόγο.

Είναι φανερό ότι δεν εμπιστεύεται -που θα έπρεπε απεναντίας να επιζητεί- τον αντίπαλο και κυρίως την αντίπαλη ιδέα. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι φίλος (-η) με το λαό αλλά εχθρός του.

Και για όσους θεωρούν την κρίση υπερβολική, θα θυμίσουμε:

Τι είναι μια κυβέρνηση που επιβάλλει φόρο σε άνεργους με μηδενικά εισοδήματα;

Που θέτει, μετά από 97 χρόνια προστασίας, τον αγρότη υπό διωγμόν;

Που εγκαταλείπει και ταυτόχρονα υπερφορολογεί την παραμεθόριο;

Που αφήνει χιλιάδες νήπια έξω από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση;

Που έχει αφηνιάσει να περικόπτει στοιχειώδη επιδόματα και επιδοτήσεις (ΕΚΑΣ, ανάπηροι, πολύτεκνοι...);

Είχε πει κάποτε ο φιλόδοξος και μοιραίος Λουδοβίκος ΙΔ της Γαλλίας (1638-1715), την περίφημη φράση «Το κράτος είμαι εγώ» (L’etat c’est moi), και -ω! του θαύματος- όλες σχεδόν οι σύγχρονες υβριδικές (εκ του «υβρίζω»...) κοινοβουλευτικές δημοκρατίες έχουν κάνει αυτή τη λουδοβίκεια ρήση, έμβλημά τους και μόνιμη επιδίωξη.

Και νά που θα έρθουμε πάλι στη μόνιμη (πολλοί λένε και βαρετή...) επωδό τής προγονολατρίας. Το έμβλημα της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας ήταν ακριβώς το αντίθετο: «L’etat c’est toi», που σημαίνει: «Το πραγματικό κράτος είσαι εσύ καλέ μου πολίτη με τα βάσανά σου, τα όνειρά σου και τα “θέλω” σου. Σε σένα θα δίνω λόγο κάθε λίγο και λιγάκι, και άμα με βαρεθείς ή με φοβάσαι, γράψε το όνομά μου στο κεραμίδι και διώξε με!». (Τότε βέβαια που το να στερηθείς την πατρίδα σου, αντί τις καταθέσεις σου, ήταν ακόμα όνειδος και ανείπωτη δυστυχία).

Σήμερα ο λαός μουγγός (ή μουγκός, ακόμα δεν έχει διευκρινισθεί) βλέπει την παρέλαση των μέτρων και καλείται να κάνει πέτρα την καρδιά του.

Εξ άλλου, τι είναι ο λαός; Ένας σωρός από πέτρες.

Λαός, εκ του «λάας», και λάας η πέτρα…