«Καλώς τους…», «καλό φθινόπωρο!», «καλή σεζόν!». Όλα καλά κι όλα ωραία λοιπόν! Οι ευχές δίνουν και παίρνουν στις γειτονιές, στα καφενεία, στις τράπεζες και στις δουλειές. Μαυρισμένα χέρια ανταλλάσσουν χειραψίες! Τα λευκά χέρια λίγο πιο ενθουσιώδη στους χαιρετισμούς, αφού επιτέλους γυρνούν φίλοι και γνωστοί και φεύγει σιγά - σιγά η ερημιά του Αυγούστου από την πόλη. Γυρίσαμε λοιπόν, ή γυρνάμε όπου να ‘ναι. Αναρωτιέμαι πόσο χρόνο θα μας πάρει να ξαναβρούμε τη φόρμα μας.

Δηλαδή, πόσο χρόνο θα πάρει να φύγει το χαμόγελο των διακοπών, η γεύση των ώριμων φρούτων, η χαλαρότητα των μυών, η αρμύρα από κάθε πόρο του κορμιού. Αν κρίνω από τα προηγούμενα καλοκαίρια, κρατούσε πάνω-κάτω μια βδομάδα αυτή η περίεργη συνθήκη, η εκεχειρία με την καθημερινότητα! Και μετά, μπαίναμε φορτσάτοι στην κίνηση των μεγάλων δρόμων, έτοιμοι να διεκδικήσουμε με μεγάλες ταχύτητες την πρωτιά στο νήμα… σπρωξιές, βρισιές και άλλα «πολιτισμένα».

Οι περισσότεροι από μας ξεχνάμε γρήγορα ποιοι και πώς ήμασταν κατά τη διάρκεια των διακοπών! Και για να ακριβολογούμε, των διακοπών μακριά από τη μεγάλη πόλη. Απολύτως λογικό να νιώθουμε μακριά από τη φύση «ευνουχισμένοι, Έκλυτοι, Αποκληρωμένοι, λόγω αυτού, εξαπατημένοι από αυτό, χρησιμοποιημένοι από αυτό, εξευτελισμένοι από αυτό, εξοργισμένοι και απηυδισμένοι από αυτό, βίαιοι, απάνθρωποι, λόγω αυτού», όπως λέει κι ο Μπουκόφσκι, «οι δεινόσαυροι εμείς» καταφέρνουμε να αυτοακυρωθούμε ως άνθρωποι συμμετέχοντας σε μια σκληρή καθημερινότητα.

Βοηθάει πάντως, για να μην ξεχνάμε εύκολα τον άνθρωπο των διακοπών, να μιλάμε συχνά για τις μέρες αυτές σε παρέες και φιλικές συναναστροφές. Λίγο αυτό που έζησε ο ένας, λίγο αυτό που έζησε ο άλλος, θα τον βγάλουμε κι αυτόν τον χειμώνα.

Κυριακή Μπεϊόγλου