Οι Γάλλοι έχουν μια λέξη, τη λέξη debonnaire, (και θα τη λέγαμε εξελληνισμένα «ντεμπονέρας», που κυκλοφορεί και σαν επίθετο) για τον καλοκάγαθο άνθρωπο, για τον καλό μέχρι βλακείας.

Αντιγράψανε κι αυτοί βέβαια την εύστοχη αρχαιοελληνική λέξη «ευήθης», με την ίδια ακριβώς έννοια, εκ του «ευ» και «ήθος», λέξη η οποία σιγά-σιγά και εκ των πραγμάτων απώλεσε το καλόν ήθος και περιορίστηκε στη βλακεία, αυτό που λέμε σήμερα «ευήθεια».

Ευήθεια λοιπόν είναι η βλακώδης αφέλεια η οποία είναι δυνατόν, και πολύ εύκολο, να χαρακτηρίζει έναν άνθρωπο μειωμένης βουλητικής αντίστασης, αλλά είναι έως και εγκληματικό να «κοσμεί» ένα ολόκληρο έθνος, αρχής γενομένης από την ηγεσία του.

Η αέναη ανακύκληση των σπουδαίων θεμάτων που δεν έπαψαν να μας ταλανίζουν, μας οδηγεί στην ανάγκη να υπενθυμίσουμε ξανά κάποια πράγματα, όπως λ.χ. την πανάρχαια ρήτρα της κοινωνικής σύμβασης, που είναι αρχαιότερη κι από τις αρχαιότερες θρησκείες, και που ορίζεται με το λατινικό «do ut des». «Δίνω για να μου δώσεις».

Είναι ο πρωταρχικός όρος μιας θεμιτής όσο και αναγκαίας κοινής δοσοληψίας. Δεν είναι δυνατόν κάποιος να δίνει και να μην παίρνει τίποτα. Είναι η πεμπτουσία της διαπραγμάτευσης, αυτό που οι ανατολίτες αποκαλούν με την περσική λέξη «(μ)παζάρι», και που μέχρι σήμερα το ασκούν συνεπέστατα και στην ιδιωτική και στην εθνική τους ζωή, ενώ εμείς το αμελούμε ή το υποβαθμίζουμε.

Αυτό φάνηκε καθαρά στην προσφάτως κυρωθείσα συμφωνία των Πρεσπών. Προσήλθαμε για άλλη μια φορά υποχωρητικοί, ψοφοδεείς και χαζοχαρούμενοι, με τους κλάδους ελαίας ανά χείρας να δώσουμε χωρίς να πάρουμε.

Κι όμως ήταν πολύ απλές οι κινήσεις που θα ’πρεπε να γίνουν και που ήταν εθνικά επιβεβλημένες:

Κόπτεται η Αμερική για την είσοδο του υποκρατιδίου στο ΝΑΤΟ; Να μας αναβαθμίσει δωρεάν τον αεροπορικό μας στόλο.

Κόπτεται η Γερμανία να μπουν οι «Σκόποι» της πάλαι ποτέ Δαρδανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Ιδού η ευκαιρία! Να αναγνωρίσει έστω και τις μισές (!) κατοχικές αποζημιώσεις, και ξοφλήσαμε.

Και όχι βέβαια ότι μπορούν να πουληθούν τα πάτρια έναντι οποιουδήποτε τιμήματος, αλλά έτσι θα δοκιμάζαμε την αντοχή των «φίλων» μας, και θα παίζαμε βρε αδερφέ και το παιχνίδι μας, αντί να ελεούμε, σαν Καραμουρτζούνηδες, τον κάθε έξυπνο γείτονα απ’ το υστέρημά μας.

Οι ειδικοί επιστήμονες όλον αυτό τον καιρό κρούουν τον κώδωνα τού κινδύνου και είναι βέβαιοι ότι ό,τι στήσαμε είναι μια καλοστημένη παγίδα.

Ο λαός αντιτάσσεται με κάθε τρόπο και είναι ιστορικά γνωστό ότι διαθέτει αλάθητο κριτήριο που είναι έτοιμος να το υπογράψει με το αίμα του.

Οι άκαπνοι πολιτικοί μας (που είδαν τον καπνό πρώτη φορά στις μολότοφ ...) εκτελούν αλλότριες εντολές και γι αυτό έχουν εκ διαμέτρου διαφορετική άποψη από το λαό που υπηρετούν, δηλαδή τον πραγματικό εντολέα τους, άποψη που την έχουν βαφτίσει προοδευτική και ειρηνευτική στα νάματα ενός προοδευτικού και ενδοτικού Ιορδάνη.

Και δεν είναι μόνο τα Σκόπια. Όπου πήγαμε, σε διμερείς ή πολυμερείς διαπραγματεύσεις, δώσαμε: Λοζάνη (σε σχέση με τη Σεβρών), Δουβλίνο, Μαδρίτη, Κύπρος, Αλβανία (το πρόσφατο φιάσκο με τις ζώνες), επταμερής σύνοδος Νοτίου Μεσογείου, και τώρα ετοιμάζουμε νέο ταξίδι προς ανατολάς. Θεός φυλάξοι!

Φαίνεται ότι εκτός από την ευήθεια φταίει και ο εθνικός αιματολογικός μας τύπος, ο τύπος του «πανδότη» (Ο Ρέζους θετικό). Δίνουμε παντού το αίμα μας (και διαχρονικά, όπως φάνηκε στην περίπτωση της Μακεδονίας) και δεν παίρνουμε τίποτα.

Με την ευκαιρία, να σημειωθεί μια εκπληκτική πληροφορία που βρίσκουμε στο βιβλίο «Το σώμα» του Άνθονι Σμιθ: «Οι λαοί με ομάδα αίματος «Α» κατέκτησαν κάποτε το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και ανάγκασαν τους «Ο» να στριμωχθούν στις ευρωπαϊκές γωνίες!» (σελ. 312).

Εκείνο πάντως που σκέφτομαι -για να γυρίσουμε στον ντεμπονέρα- και που με τρομάζει, είναι όλοι αυτοί οι ανεκδιήγητοι φωστήρες της εξουσίας να μην είναι και τόσο ευήθεις.

Να έχουν δηλαδή παζαρέψει, αλλά απ’ το παζάρι αυτό -κατά κακή τύχη- να απουσίαζε το έθνος…