Στο πρώτο µέρος του άρθρου προσπαθήσαµε να δείξουµε τη µεγάλη σηµασία που έχουν οι νόµοι στην εύρυθµη λειτουργία ενός κράτους και την ύπαρξή του. Κι όµως πολλά γεγονότα δείχνουν ολοφάνερα πως πολλοί Νεοέλληνες, και µάλιστα απ’ αυτούς που ευνόησε πολύ η Πολιτεία και θα έπρεπε να δίνουν το καλό παράδειγµα στους άλλους, δεν νοιάζονται και πολύ για τους νόµους και τη δηµοκρατία και έχουν επιβάλει έναν ιδιότυπο «φασισµό» στον οποίο κανείς δεν τολµά να εναντιωθεί. Ακόµη και καθηγητές Πανεπιστηµίου, υποτίθεται «πνευµατικοί άνθρωποι», θυµάµαι ότι αδιαφορούσαν γι’ αυτό που ψήφιζε η βουλή, έβγαιναν στα «παράθυρα» και παρουσιάζοντας µια θλιβερή κι αξιολύπητη εικόνα, δήλωναν πως, κι αν ψηφιστεί ο νόµος για την Ανώτατη Εκπαίδευση, δεν θα εφαρµοστεί ή, πιο σωστά, δεν θα επιτρέψουν αυτοί να εφαρµοστεί, ή προέτρεπαν αυτούς που ήλεγχαν να µην τον εφαρµόσουν. Αλλά και σήµερα αυτό δεν συµβαίνει; Η αντιπολίτευση δηλώνει πως δεν θα επιτρέψει να εφαρµοστεί ο νόµος για την κατάργηση του περίφηµου πανεπιστηµιακού ασύλου, ενώ πολλοί βουλευτές που υποτίθεται πως ψήφισαν τον αντικαπνιστικό νόµο δεν τον εφαρµόζουν και µάλιστα επιδεικτικά! Έχουµε φτάσει στο σηµείο να ζητούν να επιβάλουν ή επιβάλλουν την άποψή τους κάτι περίεργες «συλλογικότητες», κάτι δυναµικές µειοψηφίες τύπου «Ρουβίκωνα» µε την ανοχή µάλιστα της Πολιτείας!

Παλαιότερα, κυκλοφορούσε το σλόγκαν «νόµος είναι το δίκιο του εργάτη». Αργότερα επικράτησε µια παραλλαγή του: «νόµος είναι τα κεκτηµένα των διαφόρων τάξεων». Και το πιο θλιβερό απ’ όλα είναι πως η κάθε τάξη διατεινόταν και διατείνεται πως εκφράζει τη θέληση του ελληνικού λαού. Δεν είναι άσχετο το γεγονός πως κάθε τάξη θεωρεί ιδιοκτησία της τον χώρο στον οποίο εργάζεται και δραστηριοποιείται και δεν ανέχεται καµιά αλλαγή που δεν έχει την έγκρισή της. Έτσι, φτάσαµε στο σηµείο οι καθηγητές να θεωρούν τσιφλίκι τους τα σχολεία, οι τραπεζικοί τις τράπεζες, οι δικαστές τα δικαστήρια, οι γιατροί τα νοσοκοµεία, οι οδηγοί τα λεωφορεία κ.λπ.! Με τέτοιες νοοτροπίες οδηγήσαµε το «πλοίο της Πολιτείας» στα βράχια! Ευτυχώς που υπάρχουν σηµάδια ότι η κατάσταση αυτή πάει να αλλάξει…

Και δεν είναι µόνο αυτό. Το χειρότερο είναι πως πολλοί αρχηγοί κοµµάτων που βρίσκονται στην αντιπολίτευση συµπαραστέκονται σε αυτούς που καταλύουν τον νόµο εκ του ασφαλούς -σύµφωνα µε το λαϊκό «έξω από τον χορό πολλά τραγούδια»- και δεν σκέφτονται πως, αν η µειοψηφία επιχειρεί να επιβάλει τον νόµο της και να κυβερνήσει, τότε καταλύεται η δηµοκρατία και ακυρώνονται οι θεσµοί της. Με τέτοιες πρακτικές δεν µπορεί να επιβιώσει κανένα κράτος. Αλήθεια, έχει υπολογιστεί ποτέ πόσα δισεκατοµµύρια στοίχισαν στον ελληνικό λαό και πόσο συνέβαλαν στη διόγκωση του χρέους οι αποκλεισµοί δρόµων, το κατέβασµα του διακόπτη στη ΔΕΗ, το κλείσιµο των µέσων µαζικής µεταφοράς στα αµαξοστάσια, ο αποκλεισµός των λιµανιών και των αεροδροµίων και άλλες παρόµοιες παράνοµες ενέργειες;

Βέβαια, ανέκαθεν αίτηµα των πολιτών ήταν οι νόµοι οι «καλώς τεθέντες» (Ευριπίδης), οι «δίκαιοι και συµφέροντες» (Ισοκράτης) και όχι οι «πονηροί νόµοι» (Δηµοσθένης). Και δυστυχώς πολλές φορές οι νόµοι που ψηφίζονται δεν είναι «δίκαιοι» µε αποτέλεσµα να δηµιουργείται κάποια αντινοµία ανάµεσα σε αυτό που ονοµάζουµε «νόµιµο» και αυτό που ονοµάζουµε «ηθικό». Γιατί οι νόµοι πρέπει πάντα να είναι «ηθικοί», για να είναι αποδεκτοί. Όπως και αν έχει το πράγµα, όµως, η Δηµοκρατία ορίζει πως η αλλαγή των αρχόντων και της κυβέρνησης γίνεται µε ειρηνικό τρόπο και όχι µε τη βία, την καταστροφή της ιδιωτικής και δηµόσιας περιουσίας, τη βεβήλωση των εθνικών συµβόλων και τον «πόλεµο» µε την αστυνοµία που βρίσκεται στο κέντρο κάθε διαδήλωσης. Η Δηµοκρατία δίνει το δικαίωµα στον λαό να αλλάξει Κυβέρνηση µε την ψήφο του, αν δεν του αρέσει, και όχι µε τους βανδαλισµούς των λίγων ταραχοποιών και αντεξουσιαστών.

Ένα είναι βέβαιο, πως όλοι οι Έλληνες πολίτες θέλουν κατά βάθος την εφαρµογή του νόµου. Αν αυτοί που έχουν την εντολή να φροντίζουν γι’ αυτό αδυνατούν να το κάνουν, θα είναι καλύτερο να µη νοµοθετούν καθόλου. Ο Δηµοσθένης απευθυνόµενος στους δικαστές λέει: «τι νοµίζετε, αν κάποιος από εµάς αδικείται και φωνάξει τους νόµους, αυτοί θα τρέξουν και θα συµπαρασταθούν προσφέροντας βοήθεια;» (Κατά Μειδ. 225: Άρ’ εάν τις υµών αδικούµενος ανακράγη, προσδραµούνται και παρέσονται βοηθούντες;). Και απαντά: «ασφαλώς όχι, γιατί είναι απλά γράµµατα που έχουν γραφεί και δεν µπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο» (225: Ου* γράµµατα γαρ γεγραµµέν’ εστί, και ουχί δύναιντ’ αν τούτο ποιήσαι). Την εφαρµογή του νόµου οφείλουν να επιβάλουν οι πολιτικοί και οι δικαστές. Αλλά πιο πολύ οφείλουν αυτοί να τηρούν τους νόµους και να ψηφίζουν δίκαιους και ηθικούς νόµους. Γιατί δεν µπορείς να ζητάς «νοµιµότητα» από ένα συνταξιούχο των 500 ευρώ, όταν αυτός πληροφορείται πως µε τις ευλογίες του κράτους πολλοί παίρνουν συντάξεις των 20.000, όπως αποκαλύφθηκε τελευταία! Όταν ο πολίτης διαπιστώνει πως η ίδια η Πολιτεία παραβιάζει τους νόµους που η ίδια ψήφισε, για να εξυπηρετήσει ανοµολόγητους σκοπούς, τότε είναι επόµενο να το κάνει και ο πολίτης. Όταν ο πολίτης διαπιστώνει πως η Πολιτεία συνέχεια νοµοθετεί, αλλά σπάνια εφαρµόζει τα νοµοθετήµατά της, τότε βρίσκει αφορµή αλλά και νοµιµοποιείται να µην τα εφαρµόσει και ο ίδιος.