Όταν ο Μολυβιάτης γιατρός της Πέτρας, Δημήτριος Ζαφειράκης έγραφε το 1913 δηλαδή προ 106 ολόκληρων χρόνων, το αυτονόητο για τον εορτασμό των ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ του νησιού μας, δεν θα μπορούσε να έχει διανοηθεί ότι θα έπρεπε να περάσει ένας και πλέον αιώνας για να υιοθετηθεί η πρότασή του από θεσμικό παράγοντα του νησιού μας. Τούτο έγινε κατά τον εφετινό εορτασμό της επετείου της νικηφόρου μάχης στον Κλαπάδο της 8^ης Δεκεμβρίου 1912, όταν τελικά ελευθερώθηκε ολόκληρο το νησί μας, που οργάνωσαν από κοινού ο νεότευκτος Δήμος Δυτικής Λέσβου και η Μητρόπολη Μηθύμνης. Εκεί, ο Δήμαρχος Ταξιάρχης Βέρρος, δήλωσε σχετικώς:

«…Θέλω τέλος να ενημερώσω, ότι ο Δήμος Δυτικής Λέσβου θα διεκδικήσει της καθιέρωση της 8ης Δεκεμβρίου σαν ημέρα Απελευθέρωσης της Λέσβου, κάτι που έχει ήδη ξεκινήσει. Είναι νομίζω καιρός πλέον, αυτή η μέρα να τύχει της αναγνώρισης που της αξίζει».

Κάποιοι για δικούς τους λόγους θα χαρακτήριζαν, ενδεχομένως, τούτη την πρόταση ως ενέργεια τοπικισμού. Λάθος. Είναι πρόταση αναγνώρισης και απόδοσης της ιστορικής αλήθειας. Πρόταση ελάχιστου αντίδωρου στην εκατόμβη θυσιών Ελλήνων της Λέσβου κατά τον τραγικό μήνα, 8 Νοεμβρίου - 8 Δεκεμβρίου 1912, που ο θυμόσοφος λαός μας ονομάτισε, «τα φόβια». Τότε που οι ακόμη σκλάβοι Λέσβιοι, βίωσαν το μεγάλο φόβο, την υπέρτατη αγωνία, το ανείπωτο κλάμα, την ασταμάτητη ροή αίματος, τους αμέτρητους θανάτους.

Τούτο μπορεί κανείς να δει με απλή καταγραφή των δεδομένων και στοιχείων της Ιστορίας του επικού αλλά και τραγικού αυτού μήνα.

Ξημερώματα της 8^ης Νοεμβρίου, γιορτής των Αρχαγγέλων προστατών του νησιού μας, ο Ναύαρχος Κουντουριώτης αρχηγός αρμάδας 15 πολεμικών πλοίων με επικεφαλής τον θρυλικό ΑΒΕΡΩΦ, βρίσκεται έξω από το λιμάνι της Μυτιλήνης.

Η απελευθερωτική αυτή αρμάδα διαθέτει δύναμη 1.600 ανδρών, μέρος των οποίων αποβιβάζεται και ελευθερώνει την πρωτεύουσα, χωρίς ατυχώς να επιβληθεί η παράδοση της τουρκικής φρουράς Μυτιλήνης.

Μετά την εκεί ανάληψη της εξουσίας από στρατιωτικό Διοικητή που διόρισε ο Ναύαρχος Κουντουριώτης, τούτος μεν αποπλέει για να απελευθερώσει τη Χίο, η δε τουρκική φρουρά περί τους 400 μόνο άνδρες, υπό τον ταγματάρχη Γκανί, ασύντακτα και άτακτα υποχωρεί προς το εσωτερικό του νησιού.

Τούτοι τελικά εγκαθίστανται στο Τούρκικο χωριό Κλαπάδος κάνοντας το στρατηγείο τους και απ’ εκεί δίδουν εντολές στους κάθε μορφής ατάκτους, που αντιμετωπίζουν απάνθρωπα τους ακόμη σκλάβους Έλληνες του κεντρικο-βόρειο-δυτικού νησιού.

Επί ένα μήνα τούτοι εκφοβίζουν, βιαιοπραγούν, πυρπολούν, δολοφονούν, κ. άλ. πιστεύοντας στην ανακατάληψη του νησιού απ’ τον Τουρκικό Στόλο, αφού κατά πληροφορίες τους απ’την Κωνσταντινούπολη επέκειτο η έξοδός αυτού απ’ τον Ελλήσποντο. Τούτο δεν έγινε ποτέ, αφού ο Ναύαρχος Κουντουριώτης τον καταναυμάχησε στις ναυμαχίες της Έλλης και της Λήμνου.

Κατά «τα φόβια» σκοτώθηκαν 114 Έλληνες και τραυματίστηκαν εκατοντάδες.

Τελικά, την 8^η Δεκεμβρίου ο Ελληνικός Στρατός βοηθούμενος απ’ τη Λεσβιακή Φάλαγγα κι άλλους Έλληνες, κατανίκησε στον Κλαπάδο τον τουρκικό Στρατό, ελευθερώνοντας ολόκληρη τη Λέσβο.

Ο Καλλονιάτης γιατρός, βουλευτής, γερουσιαστής Ορέστης Κυπριανός αναφερόμενος στην καθυστέρηση της απελευθέρωσης της κεντρικο-βορειο-δυτικής Λέσβου, γράφει μεταξύ άλλων:

«Αν ο Ελληνικός Στρατός αμέσως ετρέπετο εις καταδίωξιν του ασυντάκτως και ατάκτως και με τελείως χαμένο το ηθικόν του κακήν κακώς υποχωρούντος Τουρκικού Στρατού, θα έληγεν έκτοτε εκείνη η κατάσταση κατά την οποίαν επί μήνα και πλέον η ημίσεια σχεδόν Λέσβος ήτο Ελληνική η δε ετέρα ημίσεις Τουρκική και δεν θα συνέβαιναν βεβαίως τα όσα συνέβησαν κατόπιν διότι ούτε θα εθρηνούμεν τόσα θύματα εν γένει, ούτε ο εμπρησμός της Πέτρας θα ελάμβανε χώραν, ουδέ η δήωσης του Μεσοτόπου, ουδέ τα τρομερά εκείνα πυρά ομαδόν εναντίον του Μανταμάδου και ο φόνος αθώων πολιτών.»

Ένα άλλο προβεβλημένο μέλος της κοινωνίας, ο γιατρός της Πέτρας, Δ. Ζαφειράκης βίωσε βαθειά στο πετσί του τα δεινά των Ελληνολεσβίων στα «φόβια» και με ξεχωριστή ενάργεια και παραστατικότητα κατέγραψε αυτά στην εφημερίδα «Σάλπιγξ» στις 19/10/1913. Εν όψει δε της καθιερώσεως «της επετείου της εθνικής εορτής της νήσου», έγραφε:

«… Πότε λοιπόν είναι δίκαιον και ορθόν να εορτασθή και εορτάζηται η επέτειος της παλιγγενεσίας της νήσου; την 8ην Νοεμβρίου ημέραν της ενάρξεως ούτως ειπείν των εχθροπραξιών και αποπείρας προς απελευθέρωσιν της νήσου ή την 8ην Δεκεμβρίου καθ’ ήν εάλω το εχθρικόν στρατόπεδον, ο πολύς Κλαπάδος, ηχμαλωτίσθη ο επί ένα ολόκληρον μήνα διά πυρός και σιδήρου βασανίσας ημάς τουρκικός στρατός και καθ’ ήν καταρρακωθείσης της ημισελήνου υψώθη η Κυανόλευκος εις τα τέσσαρα πέρατα της νήσου;

Χάριν της ιστορίας, κατά την ταπεινήν μου γνώμην, ως επέτειος εθνική εορτή της νήσου μας πρέπει να καθιερωθή η 8η Δεκεμβρίου και όχι η 8η Νοεμβρίου.»

Την πρόταση αυτή του αείμνηστου γιατρού Ζαφειράκη υιοθέτησε προ τριετίας ο γράφων το παρόν και πρωτοκόλλησε σχετικό προς την Αποκεντρωμένη Διοίκηση Αιγαίου έγγραφο του, της 29/10/2016, που κοινοποίησε σ’ όλους τους ταγούς του νησιού. Σ’ αυτό, κατέληγε:

«Αξιότιμε κ. Γενικέ

Θέλω να πιστεύω ότι η Πολιτεία σταθμίζοντας τα πραγματικά γεγονότα της απελευθερώσεως της Λέσβου το 1912, θα απαλείψει την υπάρχουσα του πράγματος στρεβλότητα και αντί της 8^ης Νοεμβρίου θα ορίσει την 8^η Δεκεμβρίου ως ημέρα εορτασμού των ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ του νησιού μας.»

Στην εκ μέρους του Δημάρχου Βέρρου διεκδίκηση της καθιέρωσης της 8^ης Δεκεμβρίου ως ημέρας εορτασμού των ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ του νησιού μας, θέλω να πιστεύω ότι η Πολιτεία θα τείνει «ευήκοον ούς», αποδεχόμενη αυτή. Έτσι θα αποκατασταθεί η ιστορική τάξη και θα επέλθει η κανονικότητα των πραγμάτων έστω και με υστέρηση ενός και πλέον αιώνος.