«Πρέπει αυτοί που κυβερνάν να έχουν πάντα στο νου τους: πρώτον, να κυβερνάν σύμφωνα με τον Νόμο.

Δεύτερον, ότι κυβερνάν ανθρώπους.

Και τρίτον, ότι δεν θα είναι για πάντα στην εξουσία».

Αγάθων ο Τεισαμενού

«… χρόνια κλεμμένα από το μέλλον των παιδιών μας, αυτή όμως είναι η πραγματικότητα της νεοελληνικής μας Ιστορίας: δημιουργικές περίοδοι που εναλλάσσονται με περιόδους αποδιοργάνωσης και τελμάτωσης ή οπισθοδρόμησης και ξανά προσπάθειες για να κερδηθεί ο χαμένος χρόνος και μικρά ή μεγάλα άλματα για την πρόοδο της χώρας και τη βελτίωση της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής…

Το πελώριο και εναγώνιο ερώτημα που απασχολεί το λαό μας σήμερα είναι εάν μετά τις εκλογές και την ανάδειξη της νέας κυβέρνησης, θα μπορέσει να ορθοποδήσει, να ανασυνταχθεί και να προχωρήσει μπροστά η χώρα…

Περιμένουμε, λοιπόν, να δούμε και να κρίνουμε πώς η νέα κυβέρνηση θα περάσει από τα φιλόδοξα προγράμματα στην «εντατική θεραπεία» για την ανάταξη της χώρας, πώς θα καταφέρει να προχωρήσει μέσα από το ναρκοθετημένο πεδίο της οικονομίας στην έξοδο από το σκοτεινό τούνελ, πώς θα ελέγξει την ασύδοτη δράση των ανάξιων και ανεύθυνων διαχειριστών του δημοσίου χρήματος, των εκμεταλλευτών του ανθρώπινου μόχθου, των παντός είδους σεσημασμένων και μη κακοποιών και των ανεγκέφαλων ψευτοεπαναστατών…

Ελπίζουμε ότι η νέα κυβέρνηση θα έχει αρκούντως διδαχθεί από τα παθήματα του παρελθόντος, παλαιότερου και πρόσφατου, και ότι στη θέση του παντοκράτορα κόμματος και του αυτοκράτορα πρωθυπουργού θα λειτουργήσει μια κυβέρνηση αντιπροσωπευτική της συλλογικής συνείδησης της κοινωνίας, που θα εκφράζει γνήσια τις πραγματικές ανάγκες της, τη βούληση και τις προσδοκίες της.

Οι αδέσμευτοι, σκεπτόμενοι και υπεύθυνοι πολίτες θα είναι εδώ, για να κρίνουν, να αντιδράσουν, όπου παρεκκλίνει από τις αρχές και τους στόχους, που η ίδια διακήρυξε, αλλά και να την συνδράμουν, όπου η πολιτική της συμπορεύεται με τη βούληση των δημιουργικών και υπεύθυνων δυνάμεων της κοινωνίας μας».

*Το άρθρο αυτό γράφηκε στις 14 Οκτωβρίου του 2009, την επαύριον της νίκης του ΠΑΣΟΚ στις εθνικές εκλογές, στην εφημερίδα «Εμπρός» της Μυτιλήνης και περιλαμβάνεται στο βιβλίο του γράφοντος «Για την Παιδεία και την Δημοκρατία».

Σήμερα που πλησιάζει η ώρα να βγούμε από την καταστροφικότερη περίοδο της «αριστερής» διακυβέρνησης των Τσίπρα / Καμμένου και έρχεται η ώρα -κατά πάσαν πιθανότητα- του Κυριάκου Μητσοτάκη (και πιθανώς -λαού θέλοντος- του Κινήματος Αλλαγής) το «πελώριο και εναγώνιο ερώτημα» που μας απασχολούσε τότε, μετά τις εκλογές της 4^ης Οκτωβρίου 2009,τίθεται και πάλι με ακόμα μεγαλύτερη ένταση: θα μπορέσει, άραγε, να κυβερνηθεί η χώρα που επί τόσα χρόνια αρμενίζει χωρίς πυξίδα, χωρίς καπετάνιο, χωρίς κανόνες, χωρίς στόχους και προορισμό;

Ξέρουμε ότι δεν πρόκειται -και δεν είναι δυνατόν- να γίνει το θαύμα της αυτόματης και ολικής επαναφοράς στον «απολεσθέντα παράδεισο». Το ζήτημα είναι εάν θα γίνουν τα πρώτα ουσιαστικά βήματα, για να ανοίξει ο δρόμος που οδηγεί σε μια «κανονική» χώρα, σε μια χώρα όπου λειτουργούν οι δημοκρατικοί θεσμοί, σε μια χώρα ευνομούμενη, που θέτει στόχους και πορεύεται με σχέδιο στην ανάπτυξη του τόπου και την πρόοδο του λαού, μαζί με όλες τις δημιουργικές δυνάμεις που διαθέτει.

Θα μπορέσουν, άραγε, οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας να αρθούν στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων και να εγκαταλείψουν τις διχαστικές και εθνοκτόνες πολιτικές τους, όπως αυτές του «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν»;

Να απορρίψουν τις κοντόφθαλμες πολιτικές των «ίσων αποστάσεων», να απομονώσουν τους εθνοκάπηλους και τους λαϊκιστές, να αφυπνίσουν τις πατριωτικές συνειδήσεις και να συναγείρουν σε μια πανεθνική συστράτευση όλες τις υπεύθυνες και δημιουργικές δυνάμεις που διαθέτουμε ως ελληνικό έθνος;

Θα αντιληφθούμε κάποτε, λαός και πολιτική ηγεσία, ότι χωρίς γνήσια πατριωτική ηγεσία, που πιστεύει στην ενότητα του λαού και τη συνοχή της κοινωνίας, που αγωνίζεται πραγματικά για την ανάπτυξη και την κοινωνική πρόοδο, ότι χωρίς οργανωμένο κράτος, αξιοκρατικά στελεχωμένο και με αξιολογούμενους, συνεχώς, δημόσιους υπαλλήλους, και ότι χωρίς σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα, απαλλαγμένο από την βαρβαρότητα των ασύλων και της κομματοκρατίας, η Ελλάδα θα σέρνεται από χρεοκοπία σε χρεοκοπία και θα γεύεται την μία εθνική ταπείνωση μετά την άλλη;

Θα παραμείνουμε απαθείς και αδιάφοροι να κοάζουμε στο τέλμα που μας έριξαν οι αμετανόητοι του τραγικού εμφυλίου και οι θαυμαστές των λατινοαμερικάνικων καθεστώτων;

Ή θα αγωνιστούμε, συντονισμένα, όλες οι πραγματικά προοδευτικές δυνάμεις του τόπου, πολιτικές και πνευματικές, να αποφύγουμε ακόμα μια «μαύρη τρύπα» στην εθνική μας Ιστορία;