Ο Όμηρος ως ποιητής, «ποιητική αδεία» που λένε, μπορεί να επινοεί όποιο τέλος νομίζει πως θα άρεσε στο ακροατήριό του: ο Οδυσσέας, μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια, που θαλασσοπνίγονταν στις θάλασσες επιστρέφει «οίκαδε», στο παλατάκι του και στην πιστή την γυναικούλα του. Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς… χειρότερα!

Είναι πιθανόν όσα αναφέρει ο Όμηρος να ήταν στην πραγματικότητα διαφορετικά; Γιατί όχι; Όταν δεν υπάρχουν ιστορικοί, για να γράφουν την Ιστορία ούτε δημοσιογράφοι ούτε τηλεοράσεις, οι παραμυθάδες, όπως θέλουν, το πλάθουν το παραμύθι τους.

«Επιστρέφοντας στην Ιθάκη ο Οδυσσέας βρίσκει τον θρόνο του κατειλημμένο και την Πηνελόπη του παντρεμένη με τον νέο βασιλιά, γιατί βαρέθηκε να τον περιμένει να γυρίσει, για δέκα ακόμα χρόνια, αφότου έληξε ο πόλεμος, κι όταν όλοι οι άλλοι είχαν γυρίσει στα βασίλειά τους. Ο γιος του ο Τηλέμαχος, που είχε μείνει άνεργος, είχε φύγει μετανάστης στην Αίγυπτο και όλη η βασιλική περιουσία του είχε πλειστηριαστεί από την Εφορεία, γιατί επί είκοσι χρόνια, που έλειπε ο Οδυσσέας, είχαν μείνει απλήρωτοι οι φόροι προς το κράτος.

Στο χάλι που εμφανίστηκε ο Οδυσσέας, ασπρομάλλης πια και ντυμένος με τα αποφόρια του Βασιλιά των Φαιάκων, κανείς δεν τον πίστεψε πως ήταν ο πρώην βασιλιάς τους. Όταν επιχείρησε να τους πει ότι ήταν ο Οδυσσέας και πως περιπλανιόταν δέκα χρόνια στη θάλασσα πάνω σε μια σχεδία, έβαλαν όλοι τα γέλια. Του έδωσαν ένα ξεροκόμματο να ξεγελάσει την πείνα του και τον έδιωξαν από το παλάτι.

Όσο για το τόξο που μόνο αυτός μπορούσε να τεντώσει και ότι με αυτό σκότωσε όλους τους μνηστήρες, αυτά ήταν στην φαντασία του ποιητή, γιατί τέτοια παραμύθια ήθελε να ακούει ο λαός στα πανηγύρια.

Έτσι ο Οδυσσέας ξαναμπήκε στη βάρκα, που του είχε δανείσει ο βασιλιάς των Φαιάκων, και συνέχισε να περιπλανιέται στις θάλασσες ψάχνοντας να βρει μια πιο φιλόξενη Ιθάκη»!

Όπως και να έχουν τα πράγματα με τον Οδυσσέα και την Ιθάκη του και με όποιο συμβολισμό κι αν θέλει ο Αλ. Τσίπρας να ξεγελάσει τον κόσμο, η πραγματικότητα είναι ότι ο λαός θαλασσοδέρνεται, ακόμα, ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη.

Και η τραγωδία που βιώνει εδώ και δέκα χρόνια ο ελληνικός λαός μπορεί να γίνει ακόμα τραγικότερη, γιατί ο πρωθυπουργός- που, εννοείται, κυβερνά τη χώρα- παραμένει επικινδύνως αυταπατώμενος: πιστεύει, όπως είπε στο διάγγελμά του από την Ιθάκη, στις 21 Αυγούστου, πως «τα μνημόνια επιτέλους τελείωσαν» και, σήμερα, γιορτάζουμε τη «λύτρωσή μας». Εξεπλήρωσε, λέει την εντολή που πήρε από τον λαό «να βγάλει τη χώρα από τη στενωπό των μνημονίων και της αέναης λιτότητας». Και το… επέτυχε!

Κρίμα το κοπέλι! Μόλις 44 χρονών και πάσχει από αμνησία! Δεν θυμάται ότι έχει ψηφίσει περικοπές συντάξεων και μείωση του αφορολόγητου για το 2019 και 2020. Ούτε ότι υπέγραψε, φαρδιά πλατιά, την «αέναη λιτότητα» μέχρι το 2060, με υποχρεωτικά πλεονάσματα 2,2%. Ούτε ότι η αυστηρή εποπτεία θα συνεχίζεται, ώσπου να αποπληρωθούν τα δανεικά. Ούτε ότι ολάκερη η δημόσια περιουσία της χώρας θα βρίσκεται «προς πώλησιν» στα χέρια των δανειστών για 99 χρόνια!

Το μόνο που θυμάται είναι ότι ο… θρόνος του κινδυνεύει από τους «μνηστήρες» και δηλώνει πως αφού… κέρδισε, πλέον, όλες τις μάχες κατά των μνημονίων (!), τώρα, αυτή «η μάχη που είναι μπροστά του» είναι η μάχη κατά των μνηστήρων!

Κύριε Τσίπρα, είσθε ακόμα πρωθυπουργός-δυστυχώς- αυτής της χώρας. Ο βαθμός επικινδυνότητας για μια ακόμα «πυρκαγιά» στη χώρα παραμένει υψηλός. Όποιος είναι στο τιμόνι της χώρας χρειάζεται να έχει σε εγρήγορση και τις πέντε αισθήσεις του και ολάκερο το μυαλό του. Να γνωρίζει σε ποια πελάγη πλέει και πού πρέπει να οδηγήσει το καράβι. Εσείς πάσχετε, ακόμα, από τις παιδικές ιδεοληψίες και τις αυταπάτες σας. Αφήστε το τιμόνι να το πιάσει κανένας άλλος, προτού χαθούνε κι άλλοι και στα άλλα ΜΑΤΙΑ της χώρας!

Υ.Γ. Το μόνο που άλλαξε στις 21 Αυγούστου είναι ότι κάποιοι γύρισαν από τις «διακοπές», που είχαν πάει στο χωριό του πατέρα τους, κουβαλώντας τις παιδικές αναμνήσεις τους από τα-ανεπιστρεπτί- χαμένα χρόνια της ευτυχίας τους, ενώ κάποιοι άλλοι ζούνε, ακόμα, με την ελπίδα πως του χρόνου, ίσως, μπορέσουν να πάνε κι αυτοί… διακοπές!