Όσοι βιώναμε τον εφτάχρονο εφιάλτη της Χούντας από την «αντίπερα όχθη» υποδεχτήκαμε με ανάμεικτα συναισθήματα, χαράς και θλίψης, το άγγελμα για την κατάρρευση της δικτατορίας, στις 23 Ιουλίου του 1974. Και αυτή η χαρμολύπη ήταν δικαιολογημένη, διότι το έθνος μας πλήρωνε την απαλλαγή του από το άθλιο και ολέθριο για τους Έλληνες καθεστώς, με ένα βαρύ τίμημα, τη θυσία -για άλλη μια φορά- της «Ιφιγένειας», την κατοχή της Βόρειας Κύπρου από τα τουρκικά στρατεύματα του Αττίλα .

Ένας χιτλερίσκος που εκθρόνισε τον προκάτοχό του στην ηγεσία των ανεγκέφαλων «εθνοσωτήρων», με μια κυβέρνηση ανδρεικέλων υπό τον ανεκδιήγητο «Διαμαντή», ανέλαβε να λύσει τις Ελληνο-Τουρκικές διαφορές, οι οποίες είχαν οξυνθεί εξαιτίας του Κυπριακού προβλήματος και των αντιθέσεων ανάμεσα στους Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, με την πραξικοπηματική ανατροπή του προέδρου της Κύπρου Μακάριου και τον διορισμό στη θέση του ενός ακόμα ανδρείκελου του… Σαμψών!

Και η Τουρκία που καραδοκούσε, από καιρό, την ευκαιρία να εισβάλει στο νησί, πραγματοποίησε, εκ του ασφαλούς, τον σκοπό της, να θέσει υπό τον στρατιωτικό της έλεγχο το βόρειο τμήμα του νησιού.

Έχω την αίσθηση ότι η σημερινή κατάσταση έχει πολλά στοιχεία που θυμίζουν μέρες του 1974.

Και εύχομαι να μην ξαναζήσουμε παρόμοια εθνική τραγωδία.

Το διαφορετικό στοιχείο, για να αναφερθούμε, καταρχάς, σε κάτι θετικό, είναι ότι σήμερα -ευτυχώς- δεν βρισκόμαστε σε καθεστώς δικτατορίας (η «δικτατορία του προλεταριάτου» αναβάλλεται για ευθετότερο χρόνο, όταν, κατά την Περιστέρα, ο ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από την κυβέρνηση, «θα έχει κατακτήσει και την εξουσία»).Υπάρχει Κοινοβούλιο και συνταγματικά κατοχυρωμένη «ελευθερία έκφρασης γνώμης», ακούγονται οι διαφορετικές απόψεις και ασκείται έλεγχος και κριτική στις αποφάσεις και τα πεπραγμένα της κυβέρνησης.

Αρκούν, όμως, αυτά, προκειμένου να αποτραπούν κυβερνητικές ενέργειες, οι οποίες μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο τα εθνικά μας συμφέροντα;

Η απάντηση είναι ότι, όταν οι κυβερνώντες έχουν απαξιώσει βασικούς θεσμούς της δημοκρατικής λειτουργίας, όταν θεωρούν ότι, συλλήβδην, οι πολιτικοί τους αντίπαλοι «δεν δικαιούνται δια να ομιλούν», όπως έλεγε ο Μένιος Κουτσόγιωργας, όταν το πρωθυπουργοκεντρικό πολίτευμα παρέχει απόλυτη εξουσία στην κυβερνώσα παράταξη -ακόμα και να κατασκευάζει σκευωρίες και να διώκει τους πολιτικούς της αντιπάλους- εκλείπουν όλες εκείνες οι ασφαλιστικές δικλείδες των δημοκρατικών καθεστώτων που αποτρέπουν αυταρχικές, επιπόλαιες και εθνικά επικίνδυνες εκδηλώσεις και ενέργειες, οι οποίες μπορεί να προκαλέσουν ανάφλεξη στην εύφλεκτη ύλη που έχει συσσωρευτεί στην γειτονιά μας.

Και είναι, ακόμα, ένα στοιχείο που παραπέμπει στις αλήστου μνήμης ημέρες του 1974: το διευρυνόμενο χάσμα ανάμεσα στην κυβερνώσα «συμπαράταξη» και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, αλλά και ευρύτερα την κοινωνία και τον ελληνικό λαό. Ο αδιαφανής χειρισμός των εθνικών θεμάτων και ο «υπερτροφικός λόγος» του -πάλαι ποτέ- φοβερού «Γερμανοφάγου» και, νυν, γενναίου «Τουρκοφάγου», κυβερνητικού εταίρου. Η επιδεικνυόμενη αδιαφορία για την σφυρηλάτηση της εθνικής ενότητας και η συνεχιζόμενη και εντεινόμενη πολοτική πολιτική. Η κομματοκρατική άλωση του κράτους και η συνεχής υποτίμηση και προσβολή της νοημοσύνης των πολιτών. Το αδυσώπητο κυνηγητό των ήδη καταστραμμένων νοικοκυριών και η απάνθρωπη (και βλακώδης, σε σχέση με την προοπτική της ανάπτυξης) αφαίμαξη των φορολογούμενων πολιτών αποδυναμώνουν, ακόμη περισσότερο, το εσωτερικό μέτωπο και -με δεδομένη την οικονομική καχεξία του κράτους- καθιστούν, ακόμα περισσότερο, ευάλωτη τη χώρα.

Και όλα τα παραπάνω αρνητικά στοιχεία θα μπορούσαμε να τα υπομείνουμε, για μια τετραετία, ως οδυνηρό μάθημα για το λαό μας, ο οποίος έδειξε αλόγιστη ευπιστία σε παιδαριώδη συνθήματα και εξωπραγματικές υποσχέσεις των εξουσιολάγνων της ιμιτασιόν «Αριστεράς», εάν στην άλλη όχθη του Αιγαίου δεν υπήρχε ο κίνδυνος οι Νέο-οθωμανικές «ονειρώξεις» του Ερντογάν να προκαλέσουν κάποιο απονενοημένο επεισόδιο εις βάρος της Ελλάδας, προκειμένου να συγκαλυφθούν τα προβλήματα και τα αδιέξοδα της Τουρκικής Δημοκρατίας, η οποία μετασχηματίζεται, οσημέραι, σε ένα καθεστώς αυταρχικό που παραβιάζει προκλητικά τις διεθνείς συνθήκες και τις αρχές της ειρηνικής συνύπαρξης και της καλής γειτονίας.

«Οι καιροί ου μενετοί», όμως!

Ζητείται, επειγόντως, εθνική ενότητα και ηγεσία ικανή να εμπνεύσει, να συναγείρει τις εθνικές δυνάμεις και να τις παρατάξει σε ένα εθνικό μέτωπο για την αναγέννηση της χώρας και την υπεράσπιση της δημοκρατίας, την διασφάλιση της ανεξαρτησίας της χώρας, της ευημερίας και της υπερηφάνειας του ελληνικού λαού.