«Φεγγαράκι μου λαμπρό φέγγε μου να περπατώ, να πηγαίνω στο σχολειό, να κιρντίζω (1) το καπνό ...».

Κάποτε το σεληνιακό φέγγος ήταν δώρο της φύσης και βιολογική ανάγκη. Σήμερα έγινε διαφημισμένος και γλυκανάλατος αισθησιασμός, ιδιαίτερα αυτές οι πανσέληνοι του καλοκαιριού.

Κάποτε η σελήνη ήταν σύντροφος της νυκτερινής εργασίας και των παιδικών παραμυθιών. Σήμερα είναι η πολυτελής πρόφαση του χαβαλέ.

Τα ίδια και με το βάδισμα. Κάποτε ερχόνταν τα παιδιά από τους Μαυρατζαίους στο σχολαρχείο των Μυτιληνιών κάθε μέρα με τα πόδια. Έξι και έξι ίσον δώδεκα χιλιόμετρα ανώμαλος μετ’ εμποδίων.

Σήμερα πάμε στο περίπτερο για τσιγάρα με το αυτοκίνητο, αλλά συγκινούμαστε όταν ακούμε για διοργάνωση αγώνα δρόμου.

Και θα ήταν ευχής έργον μια τόσο δημοφιλής και διαδεδομένη συνήθεια ικανή να μας σηκώσει από τον καναπέ κι από το σκαμπό (ελληνιστί σκίμποδα) της καφετέριας, αν δεν ήταν τόσο συχνή και βαρετή, τόσο «κιτσαρισμένη» και αναπόσπαστα δεμένη με κάθε είδους πνευματική, ψυχαγωγική, πολιτιστική και κοινωνική εκδήλωση στη σύγχρονη Ελλάδα.

Δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή δρώμενο που να μη συνοδεύεται ή να επισφραγίζεται από έναν αγώνα δρόμου αντοχής, υποτίθεται κατά το πρότυπο του μαραθωνίου.

Οι δρόμοι αυτοί είναι συνήθως «δόλιχοι», σε μια μέση δηλαδή απόσταση περίπου πέντε (έως και δέκα) χιλιομέτρων και πλαισιώνονται και από αντίστοιχους παιδικούς αγώνες μικρότερης απόστασης.

Είναι μόδα που μας ήρθε εκ δυσμών; Είναι η απεγνωσμένη προσπάθεια για κάποια ανέξοδη ευεξία; Είναι ακόμα μια ιδέα και μια προσπάθεια για κοινωνική συμμετοχή και προβολή; Άγνωστο, και θα ήταν όλοι αυτοί επαρκείς λόγοι αν δεν ήταν το φαινόμενο τόσο συχνό και τόσο εξεζητημένο.

Είμαστε γενικά -και εκτός ορισμένων φωτεινών εξαιρέσεων- λαός υπερβολικός και κοινοτοπικός. Αγώνας δρόμου για το περιβάλλον, για φυλική υποστήριξη (...), για τα εθνικά δίκαια, για τους ήρωες του μπάσκετ (ακούστηκε κι αυτό), για τον σπάιντερμαν, για τη ..... μελιτζάνα (εξ ου και ο τίτλος του άρθρου «μελιτζάνα run»).

Δεν υπάρχει σύμβουλος δημοτικής αρχής ή συλλόγου και σωματείου που να μην ονειρεύεται και να μην εισηγείται τη διοργάνωση αγώνα δρόμου.

Μεγάλη λύσσα. Και πολλά τα κυκλοφοριακά προβλήματα, δεδομένου ότι όλες αυτές οι αγωνοδρομίες δεν γίνονται σε ειδικούς αθλητικούς χώρους αλλά μέσα στην κίνηση και σε πολύπαθες κυκλοφοριακές αρτηρίες όλης της χώρας και κυρίως της πρωτεύουσας.

Έχουμε αναγάγει όλα τα βιοτικά μας δρώμενα σε άσφαιρες πολιτικές προσομοιώσεις.

Αγοράζουμε αθλητικά σορτσάκια και υποδήματα, τρέχουμε ίσα-ίσα για να τρέξουμε, μας βιντεοσκοπούν με καμάρι χιλιάδες «έξυπνα» (και εξυπνότερα από μας) κινητά και περιμένουμε να τερματίσουμε και να στεφανωθούμε, τη στιγμή που γύρω μας τρέχουν τόσοι πολλοί πίσω από τους φόρους και τα βάσανα της ζωής και ποτέ τους δεν στεφανωθήκανε.

Αντιγράφουμε επιδερμικά τους αρχαίους χωρίς να διδασκόμαστε και χωρίς να βάζουμε τη δική μας σφραγίδα στα σύγχρονα προβλήματα.

Ένα τουλάχιστο είναι θετικό σ’ αυτούς τους ψευτομαραθώνιους: Όπως ανήγγειλε ο αρχαίος Ευκλής στους Αθηναίους το «Νενικήκαμεν τους Πέρσες», μακάρι έτσι και να αναγγείλει ο σύγχρονος «Μερακλής» το «Νενικήκαμε την καφετέρια»! (Γιατί ο εχθρός σήμερα δεν έρχεται με βέλη και δρεπανηφόρα άρματα, αλλά είναι καλά κρυμμένος και αόρατος ...).

(1) κίρντισμα= η συγκομιδή των φύλλων του καπνού, τουρ. kirmak.