Στο άρθρο 8 λέει «Κανένας δεν στερείται χωρίς τη θέλησή του το δικαστή που του έχει ορίσει ο νόμος». Δηλαδή μπορεί να τον στερηθεί με τη θέλησή του;;

Στο άρθρο 4 παράγραφο 6 διαβάζουμε: «Κάθε Έλληνας που μπορεί να φέρει όπλα είναι υποχρεωμένος να συντελεί στην άμυνα της πατρίδας», που σημαίνει φυσικά να στρατεύεται. Δηλαδή αν δεν μπορεί να φέρει όπλα, όπως η περίπτωση των βοηθητικών Ι3 και Ι4, δεν είναι υποχρεωμένος;;

Γνωρίζει μήπως ο νομοθέτης πόσες ανεκτίμητες υπηρεσίες έχουν προσφέρει και συνεχίζουν να προσφέρουν στο στράτευμα «οι μή δυνάμενοι να φέρουν όπλα»;

Η κακή ιστορία δυστυχώς συνεχίζεται. Όρα και τις πρόσφατες λίαν επικίνδυνες εθνικές ανοησίες που επιπλέουν στα θολά νερά των Πρεσπών.

Και γυρίζουμε στα ελληνοτουρκικά:

Με το «Πρωτόκολλο της Βέρνης» (Νοε 1976) ο Κ. Καραμανλής παραχώρησε στον Ντεμιρέλ «αμοιβαία αποχή Ελλάδας και Τουρκίας από έρευνες στο Αιγαίο έξω από τα 6 ναυτικά μίλια των χωρικών υδάτων των δύο χωρών».

Έτσι, ενώ ο Βενιζέλος υπέγραψε αμφισβητούμενες διατάξεις στη Λωζάνη, ήρθε ο Καραμανλής και ναρκοθέτησε την ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο.

Το ίδιο δώρο έκανε και ο Α. Παπανδρέου στον Τουργκούτ Οζάλ το Μάϊο του 1988 στη «Συμφωνία της Βουλιαγμένης» (όνομα και πράγμα ...), καθώς και επόμενοι αξιωματούχοι τον Ιούλιο του 1977 στη «Συμφωνία της Μαδρίτης».

Αυτά συμβαίνουν όταν το υπερήφανο έθνος βάζει να διατυπώνουν ή να διαπραγματεύονται ύψιστα θέματα ανθρώπους που δεν είναι σε θέση -θα το ξαναπούμε- να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρα ......