Είχα πρωτοδεί Κινέζους τουρίστες πριν από αρκετά χρόνια στη Στοκχόλμη. Τουρίστρια κι εγώ στον κήπο του Δημαρχιακού Μεγάρου χάζευα το ενθουσιώδες γκρουπ τους που άφηνε την ευτυχία του να ξεχειλίζει και χορτασμό δεν είχε.

Τόση χαρά, σαν να βλέπεις παιδιά στην πρώτη εκδρομή τους, άφηνες το κτίριο και κοίταζες αυτούς. Είχαν βαλθεί να βγάλουν μια φωτογραφία όπου να είναι όλοι μαζί στον αέρα, και δώσ' του πήδαγαν ψηλά προσπαθώντας να συγχρονιστούν κι έσκαγαν στα γέλια καθώς προσγειώνονταν, ξανάρχιζαν αμέσως. Κολλούσα γέλιο κι εγώ.

Πέρασε ώρα που γελούσαν, κι όταν αποφάσισα να πάω παρακάτω συνέχιζαν εκείνοι να γελούν στην προσπάθεια να κάνουν το μεγάλο τους άλμα προς τα πάνω, έχοντας ίσως ξεχάσει το άλλο εκείνο «μεγάλο άλμα προς τα μπρος» του συντρόφου Μάο που είχε κοστίσει κάποια εκατομμύρια ζωές την εποχή των γονιών τους.

Από τότε κι όπου ταξιδεύω χαζεύω τους Κινέζους τουρίστες, που αφ' ενός πληθαίνουν κι αφ' ετέρου συνηθίζουν τα ταξίδια, γίνονται σιγά - σιγά μπλαζέ όπως όλος ο κόσμος, συγκρατούν πια τη χαρά τους, ξεπερνούν το στάδιο του νεοφώτιστου.

Σε λίγο, σκέφτομαι, δεν θα μπορώ τόσο εύκολα να τους ξεχωρίζω από τους Γιαπωνέζους. Αρχίζουν πια και τα πρόσωπά τους ν’ αλλάζουν, τσιτώνεται το δέρμα, σηκώνονται οι πλάτες, χάνονται σιγά - σιγά τα σημάδια του μόχθου, από αυτούς που μπορούν να ταξιδεύουν βέβαια. Ακόμα είναι πιο απλά τα ρούχα από των Γιαπωνέζων, ακόμα πιο αθώο, πιο έκπληκτο το πρόσωπο, ακόμα υπάρχει αμηχανία στις κινήσεις, αλλά είναι υπό εξαφάνιση.

Τους βλέπεις πια να μπαινοβγαίνουν με άνεση στα μαγαζιά της Βουκουρεστίου, μόνο στις πιο γνωστές κι ακριβές φίρμες, καταλαβαίνεις ότι οφείλουν να κατακτήσουν το ανάλογο ύφος καθώς αγοράζουν πανάκριβα αντικείμενα.

Χτες το πρωί ένιωσα ένα είδος θαυμασμού για την άνεση με την οποία μια σχετικά νεαρή Κινέζα χτύπησε το κουδούνι ενός θωρακισμένου κοσμηματοπωλείου και για τη χάρη με την οποία έσπρωξε την πόρτα και χαμογέλασε στον πωλητή.

Μπορεί να μη θυμάται καθόλου την ομοιομορφία που μάστιζε τη χώρα της πριν από μερικές δεκαετίες.

Τα ματάκια της έλαμπαν καθώς δρασκέλιζε το κατώφλι. Κάπως ενοχλήθηκα, ύστερα γέλασα με τον εαυτό μου. Λες και δεν πρέπει, αφού πλούτισαν από την προτίμησή μας στα φτηνά προϊόντα, να προτιμούν τα ακριβά όταν μπορούν! Πλάκα έχουμε!

Τουλάχιστον ακόμα μπορώ να τους ξεχωρίζω από τους Γιαπωνέζους.

Άννα Δαμιανίδη