Μέσα στις έννοιες που έχουν πλαστογραφηθεί, στην εποχή μας, και κυκλοφορούν ως κίβδηλα νομίσματα, αλλοιωμένες στο περιεχόμενο και στην εφαρμογή τους, είναι η έννοια της Πολιτικής και ειδικότερα αυτή με τον προσδιορισμό ως «προοδευτική Πολιτική».

Υπάρχουν πολιτικοί και πολίτες, οι οποίοι θεωρούν την Πολιτική, ως μια λειτουργία που αφορά, αποκλειστικά, την ύπαρξη του κόμματός τους και την συμμετοχή τους στην νομή της εξουσίας∙ και είναι αυτοί που θεωρούν «πρόοδο» ό,τι επιταχύνει και συντομεύει τον δρόμο που τους οδηγεί στην κατάκτηση της εξουσίας.

Με αυτή την λογική και με αυτήν την σκόπευση δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν κάθε τρόπο και μέσον, προκειμένου να επιτύχουν την κατάκτηση της εξουσίας και την κομματική τους κυριαρχία∙ και ο πλέον εύκολος τρόπος είναι να διεγείρουν τα κατώτερα ένστικτα του λαού υποσχόμενοι «στους πάντες τα πάντα» και αυτό το αποκαλούν «προοδευτική πολιτική». Υιοθετούν κάθε αίτημα- ανεξάρτητα εάν αυτό παραβιάζει τα δικαιώματα άλλης κοινωνικής ομάδας, πλήττει τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου ή εάν, τελικά, θέτει σε κίνδυνο την δημοσιονομική ισορροπία και υποθηκεύει το μέλλον της χώρας.

Ένας άλλος τρόπος άσκησης… «προοδευτικής» πολιτικής, τον οποίον ακολουθεί η «αριστερή μετάλλαξη» του Αλ. Τσίπρα, είναι η πολιτική του Θ. Δεληγιάννη, του 19^ου αιώνα, ο οποίος, όταν τον ρωτούσαν « ποια είναι η δική σου πολιτική πρόταση, αναφορικά με τα προβλήματα της χώρας», απαντούσε, παγίως: «η αντίθετη προς αυτήν του Χαρ.Τρικούπη»!

Κατά τον ίδιον τρόπο, και η Αξιωματική Αντιπολίτευση της…σύγχρονης Ελλάδας, με αξιοθαύμαστη δεξιοτεχνία, «αναποδογυρίζει» και καταγγέλλει ως «νεοφιλελεύθερη» «αντιλαϊκή» και «εθνικά επικίνδυνη» κάθε πολιτική της σημερινής κυβέρνησης (ακόμα και εάν αυτή αποτελεί συνέχεια της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, την περίοδο που κυβερνούσε)∙ και αντιτίθεται σε κάθε μέτρο που λαμβάνει η παρούσα κυβέρνηση, είτε είναι μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημικής κρίσης, την προστασία των κατοίκων από την μεταδοτική νόσο ή την οικονομική στήριξη των εργαζόμενων, είτε για την αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης και την άνοδο του πληθωρισμού. Για κάθε μέτρο εφευρίσκει κι έναν τρόπο για να το μηδενίσει: παίρνει μέτρα η κυβέρνηση για τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες; Γιατί εξαιρεί την Μεσαία Τάξη; Παίρνει μέτρα για την στήριξη των επιχειρήσεων; Κατηγορείται ότι ευνοεί τις μεγάλες επιχειρήσεις και αδιαφορεί για τους Μικρομεσαίους! Όλες, ανεξαιρέτως, οι πολιτικές που εφαρμόζει η κυβέρνηση, χαρακτηρίζονται ως «καταστροφικές» και όλα τα μέτρα για την ελάφρυνση της κοινωνίας από τα βάρη που επισώρευσαν οι απανωτές διεθνείς και εισαγόμενες κρίσεις προσβάλλονται ως «λειψά», «ανεπαρκή», «καθυστερημένα», «μεροληπτικά» και «ατελέσφορα»!

Και το πλέον σχιζοφρενικό: ενώ πρωταγωνιστούν-ως γενναιόδωροι« φίλοι του λαού»- στο «δώστα όλα» και απαιτούν από την κυβέρνηση να καταργήσει όλους του φόρους (άρα και τα έσοδα του κράτους) που επιβαρύνουν τα καύσιμα, το ηλεκτρικό ρεύμα και τα τρόφιμα, συγχρόνως κατηγορούν τον Κ.Μητσοτάκη ότι διογκώνει το δημόσιο χρέος, με κίνδυνο να ρίξει την χώρα σε νέες « μνημονιακές» περιπέτειες (γι΄ αυτό ο…επερχόμενος πρωθυπουργόςτης…αυριανής «Προοδευτικής διακυβέρνησης», όπως δηλώνει, «αγωνιά για το χάλι της οικονομίας που θα παραλάβει και θα κληθεί να διαχειριστεί»!

Τελευταία, παρακολουθούμε και την μαζική παραγωγή «τηλεφωνικών παρακολουθήσεων», οι οποίες- κατά σύμπτωση- φυτρώνουν όλες, σε φιλικό προς τον ΣΥΡΙΖΑ…μπαχτσέ. Και ενώ δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να πιστοποιεί την γνησιότητά τους, την προέλευσή τους και τον αυτουργό των παρακολουθήσεων, επικυρώνονται, αμέσως, από τον ΣΥΡΙΖΑ και αναρτώνται στα μανταλάκια των περιπτέρων, σαν τεκμήρια για το δεύτερο « μεγαλύτερο σκάνδαλο από της ιδρύσεως του ελληνικού κράτους»!

Και ενώ στην πολιτική μας σκηνή παίζεται το θέατρο του παραλόγου «Ας βουλιάξει η Ελλάδα, αρκεί εγώ να ξαναγίνω πρωθυπουργός», υπάρχει κι ένας λαός που αγωνιά για το αύριο που ξημερώνει, για την ζωή του που πολιορκείται από όλους τους δαίμονες και τους εφιάλτες: για τις πανδημίες που συνεχίζουν να στέλνουν τους παππούδες και τα εγγόνια τους, στα νοσοκομεία, για την φτώχια που τους «χτυπά την πόρτα», για την σφαγή στην Ουκρανία που συνεχίζεται και συμπληρώνει ,σε λίγο, ένα χρόνο, και για έναν, ακόμα, πόλεμο που «τροχάει τα χαντζάρια του», στην περιοχή μας, για την Ευρωπαϊκή Ένωση που «τρεκλίζει» και τυφλοσέρνεται, για τον «Τραμπισμό» που εξαπλώνεται και τον νεοφασισμό που «ξανασηκώνει κεφάλι»…

Μέσα στην καταχνιά που σκεπάζει τον κόσμο μας και μέσα στον κουρνιαχτό και την μαυρίλα του κομματικού φανατισμού που ευτελίζει την επιστήμη της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ και την υποβαθμίζεισε επίπεδο… «αλάνας», υπάρχει και ένα σημάδι αισιοδοξίας: ένας κόσμος της λογικής και του μέτρου, που αντιμετωπίζει με απέχθεια τις υλακές των φανατικών, τους υβριστικούς χαρακτηρισμούς και τον εκχυδαϊσμό της πολιτικής, που αρνείται να υπαχθεί κάτω από τις ψευδεπίγραφες ταμπέλες των κομμάτων και παραμένει έξω από τα «κουτάκια» της Δεξιάς ή της Αριστεράς, επιμένει σε μια, εντελώς, διαφορετική άποψη για την Πολιτική, τόσον για το περιεχόμενό της, όσον και για τον τρόπο που αυτή ασκείται. Είναι οι πολίτες οι οποίοι διατηρώντας την αυτονομία της πολιτικής τους σκέψης κρίνουν και μετράνε τηνπροοδευτικότητα των κομμάτων, όχι από τα συνθήματα που εκφωνούν από τα κομματικά μπαλκόνια, αλλά από αυτά που έπραξαν και πράττουν- διαχρονικά, συγκεκριμένα και χειροπιαστά-ως Συμπολίτευση και Αντιπολίτευση, για την αντιμετώπιση των αλλεπάλληλων και σύνθετων κρίσεων, την ασφάλεια των πολιτών και την αντιμετώπιση εξωτερικών απειλών, την προστασία των αδύνατων και των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, την δημιουργία και την προσφορά περισσότερων ευκαιριών για τηνπνευματική ανάπτυξη, την πρόοδο και την ποιοτική βελτίωση της ζωής των πολιτών…

Είναι οι πολίτες που αναγνωρίζουν, ως προοδευτική πολιτική,την πολιτική η οποία-προκειμένου να επιτύχει την πρόοδο της χώρας και την βελτίωση των συνθηκών της κοινωνικής ζωής, τολμά - παρά το πολιτικό κόστος- να πραγματοποιήσει εκείνες τις νομοθετικές παρεμβάσεις, τις μεταρρυθμίσεις και, ακόμα, τις επώδυνες τομές, που ανατρέπουν στερεότυπα και αναχρονιστικά πρότυπα, καταργούν προνόμια και εξουδετερώνουν εστίες αντίδρασης που παρεμποδίζουν τον εκσυγχρονισμό της χώρας και την κοινωνική πρόοδο (« χαλεπόν πάσιν αδείν», έλεγαν οι Αρχαίοι Έλληνες, που σημαίνει ότι μια προοδευτική κυβέρνηση, που θέλει να εξυπηρετήσει τα πραγματικά συμφέροντα της κοινωνίας των πολιτών, δεν είναι δυνατόν να ευχαριστεί τους πάντες, κατά την άσκηση της μεταρρυθμιστικής πολιτικής της).

Σε αυτόν τον κόσμο που κινείται στο κέντρο της λογικής και του μέτρου έχουν προσχωρήσει- ως παθόντες και μαθόντες- και πολλοί πολίτες , οι οποίοι, στο παρελθόν, πίστεψαν τα κούφια συνθήματα για σοσιαλιστικούς παραδείσους, που θα άνοιγαν τις πόρτες τους- «εδώ και τώρα»- για να υποδεχτούν όλους τους «ταπεινούς και καταφρονεμένους»∙και αυτοί που πίστεψαν στις επαναστατικές φαντασιώσεις κάποιων «αριστεροκάπηλων» της Πολιτικής-οι οποίοι θα «έστελναν πίσω» στις Βρυξέλλες «ξεσκισμένα» τα Μνημόνια των «ανθελλήνων» Ευρωπαίων «τοκογλύφων»∙ είναι αυτοί οι πολίτες, οι οποίοι, τώρα, μετά την οδυνηρή εμπειρία της τραγικής παραπλάνησής τους, συνειδητοποίησαν ότι, η οικονομική ανάπτυξη, η αξιοπιστία της χώρας και η κατάκτηση μιας ισότιμης θέσης στην Ε.Ε.,η κοινωνική δικαιοσύνη και η αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού, καθώς και η ποιοτική βελτίωση των συνθηκών της ζωής των πολιτών, μπορεί να πραγματοποιηθεί βήμα βήμα, με την συνεχή και σταθερή προσπάθεια ολόκληρου του ελληνικού λαού και όλων των δυνάμεων που διαθέτουμε ως έθνος, χωρίς πισωγυρίσματα στις αλήστου μνήμης περιόδους των αδελφοφάδων πολιτικών.