Όταν όλοι τον ζητωκραύγαζαν, στεκόμουν στην άκρη: Δεν με είχε πείσει. Από ένστικτο. Ήρθε ύστερα η πρώτη δήλωση ότι αυτό που μας λείπει ως χώρα είναι ένα πολυκατάστημα Harrods. Ξενέρωσα. «Η ηλικία» σκέφτηκα. Ακολούθησαν οι φωτογραφίες στο Dubai, στα ακριβά στέκια, οι έρωτες με ωραίες dj, οι δηλώσεις ότι τα κάνει, γιατί μπορεί. Όλα αυτά την εποχή που στην Ελλάδα ζούσαμε περίοδο εγκλεισμού. Εκεί πικράθηκα. «Καλά, δεν σκέφτεται ότι τόσοι άνθρωποι που τον θαυμάζουν δεν μπορούν; Γιατί δεν ζει όσα μπορεί, χωρίς να τα δημοσιοποιεί; Τι του φταίνε όσοι απαγορεύεται να αλλάξουν προάστιο, γιατί τους περιμένει βαρύτατο πρόστιμο;».  Λίγο αργότερα πρωταγωνίστησε, μαζί με άλλα μεγάλα ονόματα του ελληνικού αθλητισμού στην κυβερνητική διαφήμιση που μας προέτρεπε να τηρούμε τα μέτρα προστασίας ενάντια στον φονικό ιό. Εκεί γέλασα αμήχανα. «Λάθος επιλογή» σκέφτηκα. «Χειρότερη και από τον Σπύρο Παπαδόπουλο, ο οποίος αφού ένιψε πολύ σχολαστικά τα χέρια του, έγινε ο παρουσιαστής δεκάδων εκπομπών, όπου δεκάδες καλεσμένες χόρευαν, έπιναν και τραγουδούσαν, χωρίς αποστάσεις και χωρίς να φορούν μάσκα στην υγειά μας».

Φέτος το καλοκαίρι, ύστερα από τις δηλώσεις του για τον εμβολιασμό, θύμωσα πολύ. Επιτέλους λίγη σοβαρότητα, κύριε Τσιτσιπά! Τι σας ζητάμε; Ή έστω έναν επαγγελματία manager! Όπως πηγαίνετε, θυμηθείτε με, θα παίζετε σε άδεια γήπεδα και ας κερδίζετε τα πρωταθλήματα, το ένα ύστερα από το άλλο. Σκληρό πράγμα η δημοσιότητα! Δεν μπορείτε να βγαίνετε και να δηλώνετε ό, τι προλαβαίνετε! Και να καταβροχθίζετε ύστερα τη μακαρονάδα σας, πάντα με το αζημίωτο! Κουράστηκα. Με κουράσατε. Οι επώνυμοι αθλητές γίνονται πρότυπα για τη νεολαία. Βοηθούν την κοινωνία, τα νέα παιδιά κυρίως, να αγαπήσουν τον αθλητισμό, την άμιλλα, τα προτρέπουν να ακολουθήσουν υγιεινή διατροφή, να αθλούνται, να θέτουν στόχους, να κάνουν θυσίες, για να τους κατακτούν. Οι επώνυμοι αθλητές δίνουν το παράδειγμα. Το καλό παράδειγμα. Γιατί ξέρουν ότι η νεολαία τους μιμείται.

Οι μεγάλοι αθλητές θέλουν το καλό της κοινωνίας. Πόσο σέβεται την κοινωνία στη δίνη της πανδημίας ένας αθλητής λαοπρόβλητος, όταν τη μια μέρα παίρνει μέρος σε διαφημιστικό μήνυμα και μας ζητά να τηρούμε τα μέτρα και την επόμενη λειτουργεί αποτρεπτικά στον εμβολιασμό των νέων; Οι μεγάλοι αθλητές είναι και άνθρωποι με αξίες και αρχές, ή χωρίς αυτές, με μορφωτικό επίπεδο (υψηλό, μέτριο ή χαμηλό), με αδυναμίες και ελαττώματα. Με μια διαφορά: Δεν δημοσιοποιούν τα αδύναμα σημεία τους. Για το καλό του κοινωνικού συνόλου. Ο κ. Τσιτσιπάς μπορεί να μην κάνει το εμβόλιο. Εφόσον μπορεί, όπως γράφει κι αυτός. Δεν ξέρω πόσο ηθικό είναι να το δηλώνει όμως.

Ο κ. Τσιτσιπάς δεν είναι κακό να κερδίζει χρήματα από τις επιτυχίες του. Πολλά χρήματα. Ούτε είναι κακό να ζει πλουσιοπάροχα. Οι μεγάλοι αθλητές έχουν οικονομική επιφάνεια. Την κέρδισαν με το σπαθί τους. Έλα όμως που από τη μία βλέπω τον κ. Τσιτσιπά στο Μονακό και στα Εμιράτα και από την άλλη διαβάζω ότι ο Γιάννης Ατεντοκούμπο πληρώνει δωμάτια σε ξενοδοχεία, για να φιλοξενούνται θύματα από τις πυρκαγιές του Αυγούστου! Η δημόσια εικόνα είναι αμείλικτη. Όσο δύσκολο είναι να γίνεις δημόσιο πρόσωπο άλλο τόσο δύσκολο είναι να εμπνέεις τον σεβασμό και να κερδίζεις την εκτίμηση του κόσμου.

Θυμήθηκα το Match Point του Γούντι Άλλεν: στην εναρκτήρια σκηνή το μπαλάκι του τένις χτυπά στο φιλέ, ταλαντεύεται για λίγο και πέφτει. Είναι μια οριακή στιγμή. Αν πέσει στο αντίπαλο γήπεδο, κερδίζεις. Αν πέσει στο δικό σου, χάνεις. Στην ταινία, ο πρωταγωνιστής, παλιός πρωταθλητής του τένις, καταφέρνει να κερδίσει, αν και το μπαλάκι πέφτει στο δικό του γήπεδο. Κερδίζει την παρτίδα, διατηρεί την υψηλή ποιότητα ζωής του και τον γάμο του, αν και διέπραξε δυο φόνους, αλλά στο τέλος της ταινίας μένει μόνος του, στην άκρη, προσπαθώντας να αντέξει τον εαυτό του.

Συστήνω το έργο στον Στέφανο ανεπιφύλακτα.