Ο τέως βασιλιάς άφησε την τελευταία του πνοή, την ημέρα που γεννήθηκε ο ποιητής «των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων». Αυτή η συγγένεια του μοιραίου με τον Νίκο Καββαδία ίσως και να έκρυβε συμβολικά το μεγάλο ταξίδι μακριά από τον θρόνο που ξεκίνησε τελεσίδικα το 1974. Μερικές δεκαετίες πριν, στις 11 Ιανουαρίου του 1989, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δήλωνε: «Η Ελλάς έχει μεταβληθεί σε ένα απέραντο φρενοκομείο». Το παιχνίδι του μοιραίου άφηνε διακριτικά το σημάδι του όχι μόνον σε μια ταραγμένη εποχή αλλά αναδρομικά στο ύφος και στον τρόπο της βασιλείας του τελευταίου εστεμμένου της Ελλάδας, που θα εγκατέλειπε τα επίγεια την ίδια μέρα, 32 χρόνια αργότερα, βάζοντας υποψηφιότητα για τη βασιλεία των ουρανών. Απομεινάρι δυνατό μιας αποικιοκρατικής πολιτικής νοοτροπίας ο τελευταίος βασιλιάς δεν κατάφερε να αποκτήσει καλές σχέσεις ούτε με τους εκπροσώπους της συντηρητικής πολιτικής παράταξης ούτε με τους κεντρώους πολιτικούς ούτε καν με τους χουντικούς, τους οποίους όρκισε μεν αλλά προσπάθησε ατυχώς να ανατρέψει με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει κακήν κακώς τη χώρα. Ο Κωνσταντίνος πρόλαβε να αναχωρήσει εις Κύριον προτού φυλλομετρήσει την αυτοβιογραφία του εγγονού του Φίλιππου της Αγγλίας και ταραχτεί από την παρακμή του θεσμού της βασιλείας και εκτός ελληνικών συνόρων. Πώς να είναι σύμβολο ενότητας και περηφάνιας ενός λαού κάποιος που ξεπουλά τα οικογενειακά του μυστικά για τεράστια χρηματικά ποσά;

Η φυσική αποδημία του τελευταίου Βασιλιά πάντως δε σηματοδοτεί απολύτως τίποτα για τη χώρα. Η τελετή, η ακολουθία, ο ενταφιασμός είναι περισσότερο ένα (θλιβερό σαφώς) κοσμικό γεγονός, τόσο κοσμικό που προκαλεί την προσοχή και προσκαλεί το βλέμμα, παρά ένα ορόσημο για τον δημόσιο βίο μας. Αλίμονο αν η κοινοβουλευτική δημοκρατία που ανέθρεψε ήδη δύο γενιές πολιτών υποφέρει από όσους παραστούν στην επιμνημόσυνη ακολουθία στη Μητρόπολη. Σε όλον τον πλανήτη ο θεσμός της βασιλείας θυμίζει έντονα το happening. Μια καθωσπρέπει, καλοστημένη παράσταση ανθρώπων που έχουν την τύχη να έχουν οριστικά επιλύσει το οικονομικό πρόβλημα το δικό τους και των απογόνων τους και σπαταλάνε τη ζωή τους σε δημόσιες εκδηλώσεις, υπηρετώντας άλλοτε απλώς και μόνον το κοσμικό πρότυπο ζωής και άλλοτε το εκλεκτικό life style.

Μια φορά κι έναν καιρό γεννήθηκε στο Παλαιό Ψυχικό ένας ωραίος ιστιοπλόος που κέρδισε χρυσό μετάλλιο, κατέκτησε την εθνική μας σταρ, ανέβηκε στον βασιλικό θρόνο, για να κατέβει άδοξα από αυτόν και να αναχωρήσει στο εξωτερικό, αφήνοντας πίσω του χειμερινά και θερινά ανάκτορα, αμύθητους θησαυρούς, τους τάφους των γονιών του, την πολυπόθητη εξουσία και ένα πρότυπο σχολείο που ιδρύθηκε, για να μορφωθεί ο διάδοχος συντροφιά με τα φωτεινά πνεύματα της γενιάς του. Ενδιαφέρουσα ζωή, με σκληρές εναλλαγές της μοίρας! Μπορούμε να εκφράσουμε τα συλλυπητήριά μας στην οικογένειά του, γιατί κάθε νεκρός αξίζει τον σεβασμό μας. Ούτε τον φόβο ούτε τον χλευασμό μας. Η δημοκρατία μας κινδυνεύει σήμερα από πολλά άλλα δεινά, όχι από διαδόχους ούτε από διεκδικητές ενός θρόνου στημένου μόνον στο φαντασιακό του εκλιπόντος και μερικών δεκάδων θαυμαστών του. Απέναντι στα δεινά αυτά πρέπει να τη θωρακίσουμε, να θωρακιστούμε οι ίδιοι. Ένας νεκρός δεν είναι ποτέ επικίνδυνος. Δικαιούται μάλιστα να αναπαυθεί κοντά στους οικείους του. Σωστά η πολιτεία το επέτρεψε. Κανείς δεν μπορούσε εξάλλου να του απαγορέψει όσο ζούσε να αγαπά την Ελλάδα και να αισθάνεται Έλληνας, να ζει στη χώρα, να μιλά ελληνικά και να δίνει ελληνικά ονόματα στα παιδιά του. Άλλο η νοσταλγία για τον τόπο άλλο ο αυτόκλητος και ισόβιος τίτλος του ηγεμόνα. Αυτόν οι Έλληνες τον αφαίρεσαν. Οριστικά. Μπορούμε να σεβαστούμε την πικρία του Κωνσταντίνου. Πολύ νέος έμαθε πως δεν είναι γραμμένο να μπει θριαμβευτής στην Πόλη! Θα χαιρόμουν πολύ αν οι Ισπανοί, οι Άγγλοι, οι Σκανδιναβοί, οι Δανοί υιοθετούσαν την ατάκα του μπάρμπα Αριστή, που μονολογούσε: «Δεν είν’ οι αθρώπ’ μέλ’σσις, για να ‘χν’ βασίλ’σσις τσι βασλιάδις».