Ξαφνικά ένα μεσημέρι

14/09/2018 - 13:28

Το συνειδητοποίησα, μόλις τέλειωσε το πρώτο εξάωρο της νέας σχολικής χρονιάς. Μαζί με την πτώση της θερμοκρασίας και τις σποραδικές βροχοπτώσεις. Τις θεαματικές εκπτώσεις ενός αγαπημένου καταστήματος και μια ελεεινή μορφή που τυχαία συνάντησα να περιφέρει το θλιβερό σαρκίο της ανάμεσα σε ακριβά μαγαζιά εκείνο το Σάββατο. Για μια στιγμή, ξαφνικά και στιγμιαία κατάλαβα πόσο ευτυχισμένη ήμουν με τον εαυτό μου! Αισθάνθηκα για ένα μικρό φευγαλέο διάστημα ικανοποίηση και πληρότητα, όση μού χρωστούσα αρκετές δεκαετίες αναζητήσεων, διεκδικήσεων και ματαιώσεων.

Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Δεν είχα επιτύχει κανένα αξιοσημείωτο κατόρθωμα. Δεν γιόρταζα κανέναν θρίαμβο. Δεν υπήρχε τίποτα για την ακρίβεια, ώστε να θριαμβολογήσω. Ήμουν ήρεμη, προσγειωμένη στον δικό μου μικρόκοσμο, με ανησυχίες και αγωνίες για το εθνικό και το προσωπικό μου μέλλον, με ανασφάλειες σταθερές, με φοβίες, με χρέη, με νέους στόχους. Αλλά, όταν είδα εκείνη τη φιγούρα να περιφέρεται ανάμεσα στις κρεμάστρες, να ανακατεύει χωρίς σκοπό τα πάντα και να διαγκωνίζεται ασκόπως κατάλαβα ξαφνικά πόσοι άνθρωποι ζουν, χωρίς προορισμό, χωρίς αρχές, χωρίς όραμα, χωρίς μέλλον. Ένα κακό φάντασμα από ένα μακρινό παρελθόν, ζηλόφθονο, απρεπές, προσανατολισμένο μόνον να προκαλεί κακό, χωρίς να είναι ικανό να κάνει το καλό ούτε καν στον ίδιο του τον εαυτό. Δεν το λυπήθηκα, πιστεύω ότι αυτό αξίζει στον καθένα όμοιό του. Ήταν ένα πρόσωπο που ήθελε, που σχεδίαζε και που προκαλούσε κακό. Ένιωσα περήφανη, γιατί ποτέ μου δεν θέλησα να βλάψω κανέναν. Ούτε καν να ανταποδώσω στο ανθρωπάκι που στριφογύριζε γύρω μου τη μικροψυχία του. Αισθάνθηκα ικανοποίηση, γιατί με τον ίδιο τρόπο λειτουργούν και οι άνθρωποι που αποτελούν τον στενό πυρήνα των προσωπικών μου σχέσεων, χρόνια τώρα. Κατάλαβα ότι ευτυχώς δεν ήμουν το πλάσμα αυτό αλλά ένας άλλος άνθρωπος. Ο οποίος φυσικά μόνον κακό δεν έπαθε από όλο το μακιαβελικό παρασκήνιο εκείνου του καλοκαιριού. Που μπορείς να πεις ότι συνέβαλε σε μια ματαίωση δική μου, μακροπρόθεσμα ωστόσο αναπόφευκτη και συμβατή με τον προσανατολισμό μου. Αλλά βέβαια ό, τι είχε γίνει τότε δεν είχε συμβεί με άλλον γνώμονα παρά για να με πληγώσει. Και τότε το είχε πετύχει.

Καθώς το ανθρωπάκι απομακρυνόταν από το κατάστημα, έσκυψα και το κοίταξα για άλλη μια φορά. Ένα άτομο που δεν κατάφερε στη ζωή του τίποτα, που δεν διεκδίκησε και δεν κέρδισε το παραμικρό. Ένας άνθρωπος κακός και λίγος, όπως λίγοι είναι όλοι οι κακοί άνθρωποι. Πλησιάζοντας στο ταμείο να πληρώσω την μπλούζα που αγόρασα ως εκπτωτικό προϊόν κατάλαβα ότι κάποιοι μπορούμε να μην ανησυχούμε τραγικά, όταν πλησιάζει η ώρα της κρίσεως, της ηθικής αποτίμησης της πορείας μας με κριτήρια αντικειμενικά. Τουλάχιστον κάποιοι μπορούμε να έχουμε ως άλλοθι για τον κατά τα λοιπά αμαρτωλό μας βίο, ότι συνειδητά, και όταν είχαμε εξουσία, δε βλάψαμε κανέναν.

Το ανθρωπάκι γύρισε το κεφάλι του κλεφτά. Μόνον κλεφτά με κοιτά έκτοτε. Κλεφτά μεν, κατάματα δε. Χρόνια τώρα θα ήθελα να του πω ότι το ίδιο από μόνο του δεν έφτανε να μου προκαλέσει κανένα πρόβλημα, αν δεν ήταν ήδη προβληματικό αυτό που ζούσα τότε. Νομίζω ότι δεν χρειάστηκε όμως. Κατά βάθος το γνώριζε και το ίδιο. Όταν ακόμη ήταν νωπό το τραύμα, ονειρευόμουν ότι κάποτε θα έφτανε μια εποχή που θα μπορούσα να της πω ότι η ζωή μου προχώρησε, ότι συνεχίστηκε, χωρίς απώλειες, παρά την παρέμβασή της. Εκείνο το Σάββατο κατάλαβα ότι ούτε αυτό ήταν αναγκαίο να συμβεί. Το γνώριζε. Έτσι απλά. Απέναντί μου είχα έναν άνθρωπο μικρό. Που ποτέ δεν ήταν τίποτα περισσότερο. Στα ψυχικά και στα ηθικά εφόδια. Που η ζωή δεν τον προικοδότησε δυσανάλογα ως προς τις ελλείψεις του. Αυτό το λες δικαιοσύνη; Νομίζω ότι το ίδιο έτσι το ονομάζει. Γέλασα μέσα μου. Αναστέναξα. Συνέχισα.

 

Καλυψώ Ν. Λάζου - Μπαλτά

Φιλόλογος

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey