Κρίσιμες ώρες

02/06/2022 - 11:30

Είναι κάτι μέρες που ξημερώνουν μεταιχμιακές : Αν προσπαθήσεις να το κάνεις εικόνα, είσαι εσύ και στέκεσαι σε έναν ψιλό βράχο απέναντι στη θάλασσα με τον αέρα να σπρώχνει πίσω τα μαλλιά στην πλάτη σου. Δεν υπάρχει μπρος. Δεν υπάρχει πίσω. Υπάρχεις μόνον εσύ και ο χρόνος αυτήν την κρίσιμη στιγμή και όλα κρέμονται από αυτήν. Είναι η στιγμή που μέσα σε δευτερόλεπτα κάνεις έναν ταχύ απολογισμό και αποφασίζεις (δεν μπορείς και να αποφασίσεις διαφορετικά) ότι εδώ που βρίσκεσαι, είναι συνειδητή σου επιλογή, είναι αποτέλεσμα κόπου και μόχθου και πρέπει να υπερασπιστείς την πορεία σου. Ξαφνικά το παίρνεις απόφαση ότι γεννήθηκες για τα δύσκολα και κανείς δεν θα στο κάνει εύκολο. Αλλά θα είσαι εσύ που δεν θα επιτρέψεις και να δυσκολέψει τη ζωή σου. Είναι στιγμές που ανακαλύπτεις ότι έχεις αποθέματα ενέργειας που δεν γνώριζες και δύναμη που δεν περίμενες να έχεις. Τότε καταλαβαίνεις ότι αγωνίζεσαι για κάτι που αγαπάς. Κάθε απλός, φιλήσυχος, καθημερινός άνθρωπος, που δεν ανεβαίνει στα τραπέζια να χορεύει, που δεν καταθέτει ακραίες δηλώσεις, που μάλλον ακούει παρά μιλά στις παρέες, μεταμορφώνεται στον πιο σκληρό διεκδικητή, όταν διακυβεύεται κάτι πολύτιμο. Κάθε φορά που κάτι πολύτιμο κινδυνεύει να χαθεί αλλάζω δέρμα. Έτσι το παίρνω απόφαση τι είναι και τι όχι σημαντικό στη ζωή μου. Κάθε άνθρωπος, πιστεύω, το ίδιο κάνει.  

Στις μεταιχμιακές στιγμές ό, τι σε κάνει περισσότερο μαχητικό είναι η εμπειρία της απώλειας. Ακόμα και αν έπεσες πολεμώντας, μέσα σου ξέρεις, πως θέλεις να μείνεις όρθιος, καρφωμένος στον βράχο με το κύμα απέναντι και τον άνεμο κόντρα. Η γοητεία της κρίσης είναι πως αναμετράς τις δυνάμεις σου. Πάντα όμως τις μεγάλες επιθυμίες συνοδεύει ένας αρχέγονος πρωτογονισμός, μαγικός και αταβιστικός, μεταμορφωτικός και αδυσώπητος, που κάνει τον σκοπό να αγιάζει τα μέσα. «Νυν υπέρ πάντων ο αγών» που γράφει ο Αισχύλος. Ευτυχώς που ξημερώνουν τέτοιες μέρες, γιατί μέσα στην καθημερινή ρουτίνα έρχονται στιγμές που δεν αναρωτιέσαι για τα αυτονόητα. Καμιά φορά τα αυτονόητα φαντάζουν δεδομένα και υπάρχει ο κίνδυνος να μη θυμάσαι ούτε πόσο τυχερός είσαι ούτε πόσο πολύτιμες είναι οι αποσκευές σου.  

Στις μεταιχμιακές στιγμές μοιραία κονταροχτυπιέσαι και με τα λάθη του παρελθόντος. Προσπαθείς να αποφύγεις στρατηγικές που οδήγησαν στην ήττα. Ανακαλύπτεις αν και πόσο έμαθες από τα λάθη σου. Τελικά μαθαίνεις και να αγαπάς τα λάθη σου. Γιατί σε διαμόρφωσαν και σε προφύλαξαν από ακόμη πιο τραυματικά στο μέλλον.  

Ξημερώνουν μέρες που βρίσκεσαι πάνω σ΄ έναν βράχο απέναντι στη θάλασσα και το τέρας σε πλησιάζει, όπως πλησίαζε την Ανδρομέδα στον αρχαίο μύθο. Το ξέρεις το τέρας, το περιμένεις, το περίμενες. Δεν θα είχες ανεβεί στον βράχο, αν δεν υπήρχαν τέρατα. Ούτε θα διεκδικούσες τις μεγάλες σου στιγμές, αν δεν μάθαινες να τα τσακίζεις. Ύπουλα, υπόγεια, χαμηλόφωνα, το γνωρίζεις ότι το τέρας πλησιάζει. Το έκανε και στο παρελθόν. Κάθε τέρας είναι άξιος αντίπαλος. Έτσι αποκτά νόημα και ο αγώνας. Κάθε φορά ο άθλος φαίνεται πάνω από τις δυνάμεις σου. Ξέρεις ότι πρέπει να κερδίσεις. Στην σύντομη ζωή που ζούμε, άγιος και καβαλάρης είναι μόνον όποιος σκότωσε τους δράκους που βρέθηκαν στο διάβα του. Το δίδαγμα είναι ξεκάθαρο. Δυστυχώς όμως τίποτα δεν είναι καθόλου εύκολο. Ούτε είναι βέβαιο στον πραγματικό στίβο ότι ο Δαβίδ θα συντρίψει τον Γολιάθ. Ως επί το πλείστον το αντίθετο συμβαίνει. Αγωνιάς να είσαι η εξαίρεση. Και μαθαίνεις από ποιο υλικό και με τι πόνο είναι γραμμένα τα παραμύθια!  

Σε κάθε κρίσιμη στιγμή συνειδητοποιείς ότι αξιώθηκες τη θάλασσα ότι δεν απολαμβάνεις τυχαία την αύρα της να σου χαϊδεύει τα μαλλιά. Προσεύχεσαι. Στο κεφάλι σου γυρίζουν τα λόγια του Γκάντι: «Πρώτα σε αγνοούν. Ύστερα σε κοροϊδεύουν. Μετά σε πολεμούν». Λυσσαλέα. Το απόφθεγμα καταλήγει: «Μετά τους νικάς». Συμβαίνει και στη ζωή, όπως στα παραμύθια; 

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey