Κόκκινο φέσι

16/04/2019 - 16:25 Ενημερώθηκε 17/04/2019 - 16:04

Έφτασε πάλι και φέτος η μεγάλη εθνική μας γιορτή, με εξασθενημένο ωστόσο πνεύμα και ταλαιπωρημένη και λαβωμένη από τη βάσανο των επιστημονικών αμφισβητήσεων.

Η ιστορία έχει αποδείξει ότι μια χώρα, όπως και μια ιδέα, αποδομείται από μέσα και όχι από εξωτερικούς καιροφυλακτούντες.

Ακούστε τι λέει σήμερα όλη η «προοδευτική» πολιτική, δημοσιογραφική και επιστημονική νομενκλατούρα της χώρας μας:

Οι μισοί οπλαρχηγοί της Ελληνικής Επανάστασης ήταν ....Τουρκόφιλοι.

Μας απελευθέρωσαν οι ....Αλβανοί.

Οι παπάδες και οι δεσποτάδες κατέδιδαν τους Έλληνες στους Τούρκους.

Ο λόρδος Μπάιρον ήρθε τρεις μήνες στην επαναστατημένη Ελλάδα γιατί γουστάριζε ....τον Μάρκο Μπότσαρη, και δεν είχε καμιά σχέση με την επανάσταση.

Η ίδια η Επανάσταση δεν ήταν εθνική απέναντι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά ...κοινωνική απέναντι στους προύχοντες και τους δωσίλογους Έλληνες.

Προχθές ακούσαμε έναν «πατριώτη» βουλευτή να λέει ότι η θεάρεστη Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να εφαρμοστεί αναλόγως και στα ελληνοτουρκικά. Την ευθύνη βέβαια της ιδέας την έχουν ακέραιη οι Δωριείς της Δωδεκανήσου που τον έστειλαν στη Βουλή και δεν είδαν ότι φορούσε κόκκινο φέσι.

Μια εβδομάδα αργότερα βουλευτής και υπουργός αμφισβήτησε τη γεωγραφική τοποθεσία του Καστελόριζου, αποδεικνυόμενος ο ίδιος τουρκικότερος των Τούρκων.

Άκουγα χθές μηνυματική παρέμβαση μιας πατριώτισσάς μας σε εκπομπή του καναλιού OPEN να απορεί: «Μα οι Τούρκοι δεν έχουν επιτέλους κανένα δικαίωμα;!»

Μ’ αυτή τη λογική (που έχει πάρει σάρκα και οστά και ήδη υλοποιείται σε υψηλά επίπεδα κυβερνητικής και διπλωματίας) η Ελλάδα που έχει (ακόμα) μπόλικη θάλασσα θα πρέπει να τη μοιράσει σε Τουρκία, Σκόπια και λoιπούς «εγκλείστους» που λιγουρεύονται, και να στριμωχτεί στην ...Καλαμάτα.

Όλους, Τούρκους και Έλληνες, που προσπαθούν να επαναοριοθετήσουν τα σύνορα της καρδιάς τους, θα τους συμβούλευα να διαβάσουν τα «Ματωμένα χώματα» της Διδώς Σωτηρίου, ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα από κάθε άποψη, μορφή, γλώσσα, ιστορικό περιεχόμενο και ιδέες, και που δεν είναι τυχαία η καθολική και η διαχρονική του αναγνώριση.

Εκεί μέσα θα δούμε ζωντανές τις σφαγές του 1915, τα διαβόητα Τάγματα Εργασίας (Αμελέ Ταμπουρού), τις αστοχίες της μικρασιατικής επιχείρησης, το βρόμικο ρόλο των Μεγάλων Δυνάμεων με πρωτοστάτη τη Γερμανία, και εντέλει την άδικη τύχη ενός ατόφιου και υπερήφανου ελληνισμού (σε Ιωνία, Θράκη και Πόντο) που επί χρόνια, και εν μέσω οθωμανικής κυριαρχίας, συνέχιζε να ζει, να παράγει, να χαίρεται και προπαντός να διαφεντεύει έναν ευλογημένο τόπο σε απόλυτη κοινωνική αρμονία με τον τουρκικό πληθυσμό.

Με τη βρόμικη παρέμβαση Όλων (!) των τότε Μεγάλων Δυνάμεων χάσαμε αμέσως μετά τις Σέβρες τη Θράκη και το βιλαέτι της Σμύρνης (τουτέστιν την κυρίως αρχαία Ιωνία), και σήμερα μας ζητούν και τα ρέστα.

Από αυτή τη γη της επαγγελίας ακούστηκε κάποτε το ομηρικό «ουδέν γλύκιον πατρίδος» («τίποτα δεν είναι πιο γλυκό απ’ την πατρίδα»), και οι μισοί τουλάχιστο μέσα στην ελληνική Βουλή θα έβαζαν στοίχημα ότι το είπε κάποιος ...Ομέρ!

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey