Κι η βρόχα έπεφτε right through

23/11/2017 - 16:21

Δε χορταίνω να κοιτάζω τη φωτογραφία του και να τον καμαρώνω. «Μαθουσάλειος», στη γλώσσα του Παπαδιαμάντη, ωραίος σαν έφηβος στα δικά μου μάτια. Την ίδια μέρα που …όλα τα σχολεία της Αττικής έμειναν κλειστά, λόγω κακοκαιρίας, ένας ήρωας που συμπληρώνει σχεδόν έναν αιώνα ζωής, ένα από τα ακόμη ζωντανά κομμάτια της ιστορίας μας, αποτύει φόρο τιμής με σηκωμένο το χέρι σ’ αυτούς που πρέπει, μέσα στη βροχή. Αυτό ήταν το Πολυτεχνείο. Μια γροθιά σε αντίξοους καιρούς. Μέσα στις αντίξοες ιστορικές  συνθήκες κάποιοι τόλμησαν να σταθούν κόντρα στον καιρό, χωρίς να λογαριάσουν τη δυνατή βροχή…  Εξακολουθώ να καμαρώνω τη φωτογραφία. Ο Γλέζος είναι μόνος του, ολομόναχος, με το μπαστούνι του και το βλέμμα του άγριο και συνοφρυωμένο. Γύρω έχει σκοτεινιάσει κι ας είναι πρωί. Οι εθνικές επέτειοι δε γιορτάζονται μόνον στην ηλιοφάνεια. Δεν γιορτάζονται με φανφάρες, με μαλλί κομμωτηρίου, με στολές- ειδικά αυτή η επέτειος απεχθάνεται τις στολές, ούτε με μακιγιάζ και τυμπανοκρουσίες. Ασφαλώς δε γιορτάζεται ούτε με δακρυγόνα, με κροτίδες και με θύματα ανύποπτους πολίτες.

Το Πολυτεχνείο είναι από πολλούς μια παρεξηγημένη επέτειος… Είναι, ας πούμε, η επέτειος της νεολαίας.. κι εγώ βλέπω έναν Μεγάλο Άντρα να την τιμά με την παρουσία του. Λίγο πιο πέρα, στα δεξιά του ένας νεότερος τρέχει να προστατευτεί από τη βροχή, σκεπασμένος όπως-όπως με την κουκούλα της μπλούζας του. Είναι κι αυτός από τους λίγους τολμηρούς που μια βροχερή, μια καταρρακτωδώς βροχερή μέρα, έφτασε ως εκεί- ποιος ξέρει για ποιο λόγο; Δεν άντεξε. Το επιμύθιο στις σχολικές γιορτές και στις εθνικές επετείους είναι ότι οφείλεις να αντέχεις. Όχι επειδή είσαι γενναίος ή γιατί έχεις τη στόφα του ήρωα, αλλά γιατί οι περιστάσεις το απαιτούν. Δεν ξέρω πόσο κατάλληλη για τα μηνύματα της μέρας ήταν η μετάθεση του εορτασμού της τη Δευτέρα, μια μέρα τουλάχιστον εδώ στην Αθήνα με ηλιοφάνεια.

Δεν κάνω την έξυπνη. Κατανοώ τη δυσκολία των ημερών που ζήσαμε. Χάσαμε περίπου ισάριθμους με εκείνους που σκοτώθηκαν στο Πολυτεχνείο. Χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Οπότε κατανοώ την απόφαση των ανωτέρων να κλείσουν τα σχολεία. Καμιά φορά να ζεις σε ειρηνικούς καιρούς κρύβει χειρότερους κινδύνους από όσους ελλοχεύουν στις εμπόλεμες συνθήκες. Ο φετινός εορτασμός του Πολυτεχνείου σκεπάστηκε από την οδύνη για την απώλεια ετερόκλητων ανθρώπων. Όταν η καθημερινότητα γίνεται δράμα, η ιστορία μπαίνει στη ναφθαλίνη. Είναι ο απαράβατος κανόνας της  κοινωνίας μας. Σέβεται πρώτα τη ζωή και ύστερα προσκυνά τον θάνατο. Κι αυτό είναι σωστό! Και σοφό! Γιατί από το παρελθόν μπορείς πια μόνον να αντλήσεις διδάγματα - οι ζωντανοί άνθρωποι όμως είναι αυταξίες από μόνοι τους, αναπνέουν ανάμεσά μας, περπατούν, σκέπτονται, φωνάζουν, περνούν απαρατήρητοι, υπάρχουν! Μαζί τους εφαρμόζουμε τα νοήματα του παρελθόντος κοντά τους αγωνιζόμαστε για το μέλλον. Η  ιστορία είναι κάδρο, βιβλία, ίσως πόνος, είναι πάνω από όλα απουσία! Σημασία έχει πάντα η ζωή που κυλά κι όλοι, γνωστοί και άγνωστοι, με τους οποίους τη μοιράζεσαι.

Κοιτάζω ξανά τη φωτογραφία με το αγαπημένο μνημείο πνιγμένο στα γαρύφαλλα. Βλέπω και τον άντρα που στέκεται μπροστά του. Μαζί του στεκόμαστε κι εμείς, τουλάχιστον το άλλοθι της ατομικής και συλλογικής μας αξιοπρέπειας. Πάντα υπάρχει κάποιος που σηκώνει το βάρος για όσα θαυμάζουμε αλλά δεν μπορούμε ούτε να είμαστε, ούτε να γίνουμε. Κοιτάζω γύρω και το τοπίο, βροχερό και άγριο. Ζούμε σε μια εποχή που έχει ανάγκη τους ήρωες όσο ποτέ. Αλλά τέτοιοι δεν υπάρχουν. Αναρωτιέμαι σε τι κόσμο θα ζήσουμε, όταν οι Μεγάλοι Άνθρωποι γίνουν μνημεία! Όταν γίνουν ανάμνηση και παρελθόν, μακριά από την καθημερινή μας βιοπάλη. Πώς θα πορευτούμε με την επόμενη καθημερινή τραγωδία που θα επισκιάσει το ιστορικό βάρος των ημερών και θα αναδείξει την αμηχανία του μέτριου και του αδύναμου, δηλαδή όλων μας, μπροστά στα αδιέξοδα που καραδοκούν στην ιστορία μας! Κοιτώ για τελευταία φορά τον Γλέζο: «Εσύ κι ο Μίκης μείνατε. Κράτα γερά!» εύχομαι. Σταματώ να γράφω.

Καλυψώ Ν. Λάζου-Μπαλτά

 

 

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey