Ο ύπνος με τύλιξε απαλά, μέσα σε λινά σεντόνια που μοσχοβολούσαν λεβάντα. Από μακριά έφταναν στ’ αυτιά μου ήχοι από τα κύματα που έσβηναν γλυκά στην παραλία. «Μετρώ τις μέρες, μετρώ τις ώρες, μετρώ τα κύματα». Μια βαριά ανδρική φωνή μου ψιθύρισε «Σήμερα». Άνοιξα τα μάτια. Σκοτάδι. Βγήκα στο μπαλκόνι. Ξημέρωνε: Ένα δυνατό πρωινό αεράκι χαράκωνε το πέλαγος και ριγούσε το δέρμα. Ένα κουφό κύμα άφριζε και ανακάτωνε τα πετράδια της παραλίας. Στο δρόμο ψυχή. Οι λάμπες του παραλιακού δρόμου μόλις έσβησαν. Διαίσθηση; Επιθυμία; Σήκωσα το τηλέφωνο: «Ξέρεις να εξηγείς όνειρα;» «Βεβαίως. Μισό ψητό καλαμάρι σαβούρωσες βραδιάτικα μαζί και δύο τσίπουρα». «Αν ο άνθρωπος θέλει να είναι ευτυχισμένος, πρέπει να βαδίζει στα χνάρια των συλλογισμών του»! Κάπως έτσι γράφει ο Πλάτωνας στην «Πολιτεία». Αυτή ήταν η δική μου ερμηνεία!

Νωρίς το απόγευμα, σήκωσα ξανά το τηλέφωνο: «Διαίσθηση - Καλαμάρι: 1-0. Έλα στην παραλία!» Μικρές, είχαμε μια σειρά κουβαδάκια, σε σχήμα πύργου. Χτίζαμε κάθε μέρα το κάστρο μας και ύστερα ανακοινώναμε στους λουόμενους: «Χτίσαμε τον κόσμο μας!» «Είμαστε οι κυρίαρχες του κόσμου που ζει μέσα στο κάστρο. Τίποτα δε γίνεται σ’ αυτό, αν δεν το θέλουμε». «Πού καταχωνιάσαμε, ήθελα να ήξερα, εκείνα τα κουβαδάκια; Βρες τα! Χρειάζεται να γίνουμε πάλι παντοδύναμες». «Υπάρχει άλλη λύση: Να πιούμε». Το ηλιοβασίλεμα μας βρήκε με βαριά ποτά στην παραλία να τακτοποιούμε τον κόσμο, όπως επιθυμούμε. Έφερα μια γύρα το κεφάλι μου στον χώρο: όλοι πίναμε! Άλλοι ούζα και μπύρες, άλλοι μαργαρίτες και τζιν τόνικ! Το καλοκαίρι ξυπνούν οι αισθήσεις, μας εξουσιάζουν. Λες πως κάποιος βρήκε το μαγικό ραβδί της Κίρκης και μας μεταμόρφωσε σε γουρουνάκια άπληστα, που κυλιούνται στην άμμο λένε και κάνουν όλα τα απαγορευμένα. Είπα τη σκέψη μου φωναχτά. Βάλαμε και οι δυο τα γέλια.

«Αυτός εδώ είναι ο κόσμος μας. Εμείς παίρνουμε τις αποφάσεις. Μέσα στα όρια του κόσμου αυτού ο κάθε Χ θα μας ρωτά, πριν να κάνει κάτι». «Δηλαδή, αν ο Χ θέλει κάτι, εμείς θα το εμποδίζουμε; Σ’ αρέσει αυτό;» «Επαναδιατυπώνω: Μέσα στα όρια του κόσμου αυτού ο Χ ποτέ δε θα θέλει κάτι που δεν θέλουμε εμείς»! «Καλύτερο!» Ήταν φανερό ότι το ποτό άρχισε να επενεργεί. «Κοίτα με τρόπο». «Ωραία» «Και;» «Κοιτάζω εγώ τον φίλο του κι αυτός εμένα. Εσείς γιατί γυρίσατε πλάτες;» «Περνώ τη δοκιμασία του Ορφέα: Ξέρεις πως ό, τι επιθυμείς βρίσκεται πίσω σου αλλά δεν τολμάς να γυρίσεις να το κοιτάξεις, γιατί θα χαθεί». «Ο Ορφέας είχε τον περιορισμό του θανάτου, βλάκα, πανίβλακα! Εδώ είμαστε ντάλα καλοκαίρι, χαρά Θεού! Πίνε να δικαιολογείς τις βλακείες σου να γκρινιάζεις στο δικό μου το κεφάλι ύστερα». «Παράγγειλε άλλον ένα γύρο». Το έκανε. Και σχολίασε: «Οι έρωτες τρέφονται από τον εγωισμό».

Εκεί μου ήρθε μια ξαφνική ανησυχία. Ρώτησα: «Δεν παρατηρείς κάτι αλλιώτικο;» «Όχι! Εσύ τι είδες δηλαδή;» «Δεν είδα. Αλλά κάτι έχει αλλάξει». «Τίποτα δε συμβαίνει. Άρχισες πάλι τις αμπελοφιλοσοφίες και περνούν διάφορα απίθανα από το ξερό σου το κεφάλι». Είχε δίκιο. Φαινομενικά όλα ήταν όπως έπρεπε. Γι’ αυτό κάτι δεν πήγαινε καλά. Αλλά τι; Τόσα χρόνια είχα μάθει να διαβάζω κινήσεις σώματος, εκφράσεις, γκριμάτσες. Ο ήλιος έδυε υπέροχα και το φεγγάρι ανέτειλε πίσω από το βουνό. Όλα όσα ήθελα ήταν εκεί. Αλλά κάτι δε με άφηνε να ησυχάσω.

Τρεις μέρες αργότερα, περασμένα μεσάνυχτα, χαλάρωνα, καθισμένη στη βεράντα, χαζεύοντας. Μια οικογένεια, άγνωστα πρόσωπα, διέσχιζε τον κεντρικό δρόμο, όταν ξαφνικά άκουσα κάτι να σφυρίζει μέσα από το σπίτι. Είχα ξεχάσει τη χύτρα στη φωτιά. Πετάχτηκα και έτρεξα μέσα. Οι άνθρωποι με κοίταξαν παραξενεμένοι. Καθώς οι σκιές ξεμάκραιναν, συνειδητοποίησα τι μου φαινόταν διαφορετικό στην παραλία. Δεν είχα ιδέα, αν είχα δίκιο. Πήρα μια δυνατή ανάσα. Αναρωτήθηκα τότε πού να βρίσκονται εκείνα τα κουβαδάκια! Εκείνο το βράδυ ήθελα να είχα δημιουργήσει τον κόσμο!