Το αποφάσισε ο καιρός να μη μας αφήσει να χαρούμε καλοκαίρι: Ποιο καλοκαίρι ούτε τα ρούχα απλωμένα δεν τολμάς να αφήσεις και να φύγεις! Πού οι καλές εποχές που τα άπλωνες και στέγνωναν μέσα σε τρεις ώρες… Και πολύ λέω. Έχουν αλλάξει οι εποχές! Τουλάχιστον μπορείς να περιμένεις να βρέξει, για να κατευθυνθείς στο αθηναϊκό κέντρο. Είναι ιδανικά περιορισμένη η κυκλοφορία το απόγευμα, ειδικά τώρα με τα έργα για τον «Περίπατο». Παρκάρεις, περπατάς γρήγορα πάνω στις βρεγμένες πλάκες, τα παπούτσια σου γλιστρούν, σου φεύγει η ομπρέλα από τα χέρια, χάνεις την ισορροπία σου, οι δρόμοι είναι άδειοι, αρχίζει να νυχτώνει, η μυρωδιά από το βρεγμένο έδαφος διαπερνά τα ρουθούνια σου και αναρωτιέσαι αν ετοιμάζεσαι για καλοκαιρινές διακοπές ή αν μόλις καλωσορίζεις το φθινόπωρο! Ειδικά μάλιστα αν αγοράζεις χειμωνιάτικες ευκαιρίες στο τέλος του πρώτου μήνα του καλοκαιριού.

Να φταίει για όλα αυτά ο κορονοϊός; Χλωμό! Η κλιματική αλλαγή; Πιθανότερο! Οι πανελλήνιες σιγά-σιγά ολοκληρώνονται και στα βαθμολογικά κέντρα ο αέρας μυρίζει μπαρούτι. Να ευθύνεται η αγωνία των υποψηφίων για τα κόλπα του καιρού; Πολύ ρομαντικό! Το αποκλείω.

Όπως και να έχουν τα πράγματα, ζούμε σε μια εποχή, όπου μπορούμε να χαρούμε τη φύση, να είμαστε όσο πιο κοντά της γίνεται, ακόμη και όσοι ζούμε στην καρδιά του αστικού τοπίου. Η περίοδος είναι η ιδανική: Περπατάμε και από παντού ξεχειλίζουν μυρωδιές από ανθισμένα μπουμπούκια! Πίνουμε τον καφέ μας μέσα στις φυλλωσιές των δέντρων! Μυρίζουμε τη θάλασσα! Ακούμε το κύμα! Κολυμπάμε! Να κάνεις διακοπές στην πόλη έχει και αυτό τη γοητεία του. Την ίδια στιγμή ένα τσίμπημα φόβου μας διαπερνά! Είναι που ενημερωνόμαστε για τα νέα κρούσματα, είναι που αυτά δεν σταματούν, είναι που δεν τηρούμε τις αποστάσεις και κανείς δεν το συζητά πια, κανείς δεν το ζητά επιτακτικά, είναι που σε αγχώνει όλο αυτό αλλά σε ωθεί να απολαμβάνεις και με μεγαλύτερη ένταση τη ζωή! Το κάθε λεπτό της.

Περνάμε μια περίεργη συναισθηματικά εποχή. Χωρίς ασφάλεια! Μετά-πανδημική. Αυτό είναι το καλό σενάριο. Ότι οι πλατείες θα μείνουν για πάντα γεμάτες, οι παραλίες θα βουλιάζουν από επισκέπτες, ότι η κατανάλωση θα ανθεί και η οικονομία κατά συνέπεια. Ότι θα συνεχίσουμε στους ρυθμούς μας. Αυτούς που διακόψαμε απότομα μόλις μπήκε ο Μάρτιος. Αυτούς που δειλά στην αρχή με μεγαλύτερη τόλμη όσο περνά ο καιρός συνεχίσαμε αποφασιστικά. Ένα μεγάλο στοίχημα πλανιέται για όλον τον πλανήτη. Να τελειώσει αυτό. Όσο πιο γρήγορα γίνεται. Την ίδια ώρα που χιλιάδες τάφοι σκάβονται στη Βενεζουέλα, που οι γιατροί δεν μπορούν ακόμη να εξηγήσουν την προέλευση κρουσμάτων, την ίδια ακριβώς στιγμή απολαμβάνουμε την κοινωνικότητα και την παρέα και ελπίζουμε ότι δε θα μας βγει σε κακό. Το ευχόμαστε ολόψυχα! Φτάνει; Ας το ελπίσουμε, γιατί δεν αντέχω άλλη καραντίνα!

Κανείς δεν αντέχει τον περιορισμό και τον εγκλεισμό, ειδικά μάλιστα στην καρδιά του καλοκαιριού. Κανείς δεν αντέχει τα μηνύματα εξόδου και τα σημειώματα για τον προορισμό και την ώρα αναχώρησης. Στο μυαλό μου μοιάζει εφιάλτης! Το ζήσαμε όμως! Πριν μόλις δύο μήνες! Όσοι το ζήσαμε τουλάχιστον!

Πριν τελειώσει το κείμενο ο ουρανός σκοτείνιασε. Ο Ιούνιος τελειώνει και μάλλον πρέπει να συμβιβαστούμε με υγρά καλοκαίρια και μεταπτώσεις του καιρού! Κρατώντας ανεπηρέαστη τη διάθεσή μας. Άλλωστε δεν έχει ισχυρότερο κίνητρο γι’ αυτό από την καινούργια μέρα που ξημερώνει και εμείς μπορούμε να τη ζήσουμε και να ρουφήξουμε το μεδούλι της ως το κόκκαλο. Μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να περιμένουμε το καλύτερο. Όσο αφελές και αν είναι αυτό κατά μία έννοια είναι μια καλή στάση ζωής. Βοηθά το ποτήρι να μένει μισογεμάτο. Έστω στη φαντασία και στην ιδιοσυγκρασία μας! Δεν είναι λίγο αυτό! Να εκτιμάς ό,τι έχεις είναι η καλύτερη σκυτάλη, για να κυνηγήσεις την κάθε μέρα που ξημερώνει.