Είδαμε πώς οι Σκοπιανοί τα χρόνια που πέρασαν κλιμάκωναν την επίθεση τους εναντίον της Ελλάδας και της Ιστορίας της. Και οι δικοί μας πολιτικοί, οι δικές μας κυβερνήσεις κοιμούνταν «τον ύπνο του δικαίου». Αδιαφορούσαν για ό τι συνέβαινε με αποτέλεσμα 150 τόσες χώρες, ανάμεσα στις οποίες η Αμερική και η Ρωσία, να αναγνωρίσουν τα Σκόπια με το όνομα «Μακεδονία»! Στην ουσία ακολουθούσαν μια διαχρονική πολιτική αυτών που νοιάζονται πιο πολύ για τον εαυτό τους παρά για την πατρίδα και το έθνος. Ακολουθούσαν μια πολιτική που δείχνει την κρίση που περνούσε όλα αυτά τα χρόνια το πολιτικό μας σύστημα. Κάτι ανάλογο έκαναν οι Αθηναίοι κατά τον 4^ο αι. π.Χ., τότε που η λαμπρή αθηναϊκή δημοκρατία είχε «ξεπέσει», είχε περάσει στα χέρια λαοπλάνων δημαγωγών και απατεώνων με αποτέλεσμα ο Αθηναίοι «λίγο έλειπε να περιπέσουν στις πιο μεγάλες συμφορές» (Ισοκρ. Αρεοπαγ. 17: μικρόν απολείπουσι του μη ταις εσχάταις συμφοραίς περιπεσείν». Τότε οι Αθηναίοι ανέβαλλαν να πάρουν απόφαση για τα ζητήματα που παρουσίαζαν δυσκολίες αφήνοντας τους επόμενους «να βγάλουν το φίδι από την τρύπα» (Δημοσθ. Κατά Φιλ. Α, ΄38). Αλλά και για κάθε ζήτημα αργούσαν να πάρουν αποφάσεις ή αργούσαν να τις υλοποιήσουν (Δημοσθ. Περί Παραπρ., 185-186). Ο Δημοσθένης είναι σαφής σε αυτό το θέμα. Καταγγέλλει τους Αθηναίους λέγοντας «τον χρόνο της δράσης τον καταναλώνουμε στην προετοιμασία, αλλά οι ευκαιρίες δεν περιμένουν τη δική μας βραδύτητα και απροθυμία» (Κατά Φιλ. Α΄, 37: τον του πράττειν χρόνον εις το παρασκευάζεσθαι αναλίσκομεν οι δε των πραγμάτων ου μένουσι καιροί την ημετέραν βραδυτήτα και ειρωνείαν).

Και δεν είναι μόνο αυτό. Η αδιαφορία των κυβερνήσεών μας αποθράσυνε τους γείτονες μας, γατί θεωρήθηκε αδυναμία. Και πρέπει να ξέρουμε πως η ανοχή μπορεί να συνετίζει τους συνετούς και τους νοήμονες, αλλά αποθρασύνει τους ανόητους και στο τέλος καταντά ενοχή. Εμείς προχωρήσαμε ακόμη πιο πολύ. Τους βοηθήσαμε οικονομικά και προσπαθήσαμε να τους κάνουμε φίλους μας ευεργετώντας τους ακολουθώντας αυτό που λέει ο Περικλής για τους σύγχρονούς του Αθηναίους στον Επιτάφιό του. Δε λάβαμε καθόλου υπόψη τη λαϊκή παροιμία που λέει «Αγάπα τον γείτονά σου, μη γκρεμίζεις όμως και τον φράχτη » ή την εντολή «ανέχου και απέχου» που πρέπει να τηρεί κάθε φρόνιμος και λογικός άνθρωπος απέναντι στους ετερόφρονες και τους εχθρούς του. Γιατί καλή είναι η αγάπη και ανεκτικότητα, αλλά αυτή πρέπει να στηρίζεται σε αμοιβαιότητα.

Δεν αμφιβάλλει κανείς πως ένας γείτονας είναι απαραίτητος. Μια ελληνική λαϊκή παροιμία λέει «Κι ο φτωχός ο γείτονας για φωτιά χρειάζεται», ενώ μια ανάλογη τούρκικη λέει « μη προσπαθείς τόσο ν’ αποχτήσεις σπίτι καλό, όσο καλό γείτονα». Όμως από την άλλη πλευρά μια αρχαία παροιμία λέει πως «είναι συμφορά ο κακός γείτονας, όσο είναι ωφέλεια ο καλός» (Πήμα κακός γείτων, όσον τ’ αγαθός μέγα όνειαρ) , πράγμα που υποστήριζε και ο Απολλώνιος λέγοντας «Ουδέν χαλεπώτερον γείτονος πονηρού και πλεονέκτου». Είτε το θέλουμε είτε όχι στη δική μας περίπτωση «Ο των γειτόνων οφθαλμός πονηρός και βάσκανος», δηλαδή το μάτι των γειτόνων είναι εχθρικό και φθονερό, όπως λέει μια άλλη αρχαία ελληνική παροιμία και πρέπει και εμείς να είμαστε προσεκτικοί απέναντί τους. Βλέπετε τώρα που η «δρυς» της χώρας μας εξαιτίας της οικονομικής κρίσης που αυτή περνά «έχει πέσει», όλοι οι γείτονες «ξυλεύονται», προσπαθούν να κερδίσουν: οι Τούρκοι παρουσιάζονται όλο και πιο προκλητικοί, οι Αλβανοί που τα τελευταία χρόνια έχουν ευεργετηθεί όσο κανένας άλλος από τη χώρα μας εγείρουν δικαιώματα σε βάρος της χώρας μας και οι Σκοπιανοί διεκδικούν το όνομα της Μακεδονίας, παρόλο ότι στο παρελθόν οι ίδιοι οι ηγέτες τους είχαν παραδεχτεί δημοσίως πως δεν έχουν καμιά σχέση με τους Μακεδόνες, τον Μέγα Αλέξανδρο, την Ελλάδα και τους Έλληνες! Κι έχω την εντύπωση πως δεν είναι άσχετο αυτό με τη χρονική στιγμή που κάποιοι έχουν υποκινήσει πάλι το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων.

Κι εμείς τι κάνουμε; Ό τι κάναμε στο παρελθόν. Ενώ βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σοβαρό εθνικό θέμα που ταλάνισε τη χώρα μας για πολλά χρόνια, οι πολιτικοί μας επιδίδονται σε «από οθόνης» διαπληκτισμούς που θυμίζουν μικρά παιδιά του τύπου «ποια είναι η δική σας θέση ως αντιπολίτευσης», «πείτε μας εσείς πρώτα τη θέση που διαπραγματεύεστε, για να τοποθετηθούμε», «όχι πέστε εσείς πρώτα» και τα παρόμοια. Παίζουν δηλαδή την «κολοκυθιά»! Καταλαβαίνει κανείς τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται το θέμα από τους πολιτικούς μας. Και μένει βέβαια στα χείλη όλων το ερώτημα: έχει το δικαίωμα να αποφασίσει μια κυβέρνηση «μειοψηφίας», γιατί και οι δύο κυβερνητικοί εταίροι μαζί εκπροσωπούν μόνο ένα εκατομμύριο και πεντακόσιες χιλιάδες Ελλήνων, ή 153 βουλευτές να αποφασίσουν για ένα τόσο σοβαρό εθνικό θέμα; Ποιος τους έδωσε αυτή την εξουσιοδότηση; Ακόμη και η κυβέρνηση των Σκοπίων λέει πως όποια απόφαση κι αν ληφθεί θα τεθεί στην κρίση του λαού, ενώ οι δικοί μας «δημοκράτες» αποκλείουν τον λαό από όλη αυτή την ιστορία. Η αντίφαση αυτή μπορεί να υποδηλώνει δύο πράγματα: α) ότι η κυβέρνηση των Σκοπίων γνωρίζει εκ των προτέρων ποια θα είναι η απόφαση και ότι αυτή θα ικανοποιεί τον λαό και β) ότι η δική μας κυβέρνηση γνωρίζει την απόφαση που θα ληφθεί και ότι αυτή δεν πρόκειται να εγκριθεί από τον ελληνικό λαό. Θα πρόκειται δηλαδή για μια ακόμη εθνική ήττα. Οψόμεθα…

  * Ο κ. Αθανάσιος Φραγκούλης είναι Δρ. Κλασικής Φιλολογίας, Επίτ. Σχολικός Σύμβουλος.