Η ζωή είναι όμορφη, είναι μικρή και γι’ αυτό πολύτιμη. Μερικές φορές σού παίζει παιχνίδια, σε φοβερίζει, σε προειδοποιεί, ύστερα σε αφήνει ελεύθερο, σα να σου ψιθυρίζει ότι έχεις ακόμη μπροστά σου πολλές ευκαιρίες για να γευτείς το νέκταρ της. Αρκεί να το σκεφτείς. Και ξαφνικά βλέπεις τον ήλιο να φωτίζει πιο ζωντανά. Τα φύλλα των δέντρων στο μπαλκόνι ξεχωρίζουν το ένα από το άλλο. Σπαταλάς τον χρόνο σου να ανακατεύεις συναισθήματα και όχι άρθρα, αρχεία και στερεότυπα. Αναπνέεις. Ερωτεύεσαι! Μυρίζεις το άρωμα των λουλουδιών.

Προσέχεις τους ανθρώπους γύρω σου. Γοητεύεσαι από την αύρα τους! Επιδιώκεις το χαμόγελό τους. Μετράς το άνοιγμα των χεριών και το μήκος των δαχτύλων τους. Αποφασίζεις ποιος χαμογελά πιο τρυφερά. Ποιος έχει πιο ωραία αφή. Πόσο ειλικρινής και πόσο αυθόρμητος γίνεται κάποιος. Αφήνεσαι να συζητάς το περιττό. Το τετριμμένο. Το αφελές. Το απρόοπτο. Αφήνεις τη ζωή σου να σε πάει, χωρίς να τη σταματάς. Ακούς μόνο τη φωνή του εσωτερικού σου εαυτού. Αρχίζεις να αγαπάς τον εαυτό σου από την αρχή. Και μαζί με αυτόν και τους άλλους. Προσπαθείς να βελτιώσεις τις σχέσεις σου μαζί τους. Τους κοιτάζεις στα μάτια. Γίνεσαι ειλικρινής. Παίζεις. Ακκίζεσαι. Ακούς ωραία μουσική. Βλέπεις από το μοναδικό μπαλκόνι αγαπημένων φίλων τον ανθισμένο Υμηττό και αγναντεύεις τα Φώτα της Πανεπιστημιούπολης, από μακριά, με ένα ποτό στο χέρι, που καίει τον λαιμό σου, καθώς κατεβάζεις γεμάτες γουλιές.

Αρχίζεις να σκέφτεσαι ανθρώπους, βλέμματα, εικόνες, σκιές που διαγράφουν τον χώρο, που κινούνται γύρω σου και πλάι σου και σε γοητεύουν. Να αναγνωρίζεις τον θόρυβο των άλλων. Τις φάσεις της ημέρας. Τη σκόνη πάνω στο τραπέζι. Χαιρετάς τους παλιούς σου μαθητές. Είναι κι αυτό μια αλλαγή. Και μια απόφαση. Καλωσορίζεις στη ζωή σου καινούριες συγκινήσεις. Θυμάσαι την ομορφιά να οδηγείς βράδυ στην παραλιακή, με το παράθυρο μισάνοιχτο, και την αύρα της θάλασσας καταπρόσωπο.

Αποφασίζεις να κλείσεις παλιούς λογαριασμούς. Μέσα σου. Οριστικά. Να κλειδώσεις στο χρονοντούλαπο της ιστορίας εκείνα τα φαντάσματα που ξαφνικά ξεπετιούνται από το πουθενά του παρελθόντος και ταράζουν την ηρεμία των καθημερινών σου επαναλήψεων. Αποφασίζεις να αλλάξεις. Να στραφείς αλλού. Σε οδηγεί η ζωή! Χωρίς να σου λέει μεγάλα λόγια. Σε αλλάζει όμως. Σε κάνει να θέλεις να είσαι διαφορετικός. Να θέλεις να κοιτάς τον ήλιο το πρωί με άλλα μάτια. Να του χαμογελάς. Να αναπολείς. Να ξεχνιέσαι. Να αφήνεις τον αέρα να γεμίζει τα πνευμόνια σου.

Αναρωτιέμαι γιατί δε ζούμε έτσι την κάθε μας μέρα. Γιατί η ζωή δεν μας εμπνέει να την απολαμβάνουμε, γιατί οι σχέσεις μας αραχνιάζουν, γιατί τα συναισθήματα πεθαίνουν, γιατί οι μεγάλοι έρωτες τελειώνουν, γιατί οι δυνατές φιλίες δοκιμάζονται. Το ίδιο έντονα αναρωτιέμαι γιατί ένα ωραίο πρωί τίποτα δεν είχε τη σημασία που είχε μέχρι σήμερα. Γιατί οι παλιοί αγαπημένοι έχασαν την προθεσμία τους στην υπομονή μας. Γιατί εμπνεόμαστε καινούρια συναισθήματα. Πώς γεννιέται ένα συναίσθημα στην καρδιά μας, κάθε συναίσθημα. Μέχρι πότε γεννιούνται νέα συναισθήματα; Πόσο μοιάζουν στα νυχτολούλουδα που παρασιτικά ξεφύτρωσαν μέσα στις γλάστρες μου και πια δεν σταματώ να τα καμαρώνω!

Κοιτάζω στον καθρέφτη του οδηγού κλεφτά εκείνον τον μεγάλο άγνωστο, τον εαυτό και σκέφτομαι σε πόσα ακόμη απρόοπτα μπροστά είναι διατεθειμένος να με φέρει. Κοιτάζω μπροστά τα αυτοκίνητα που τρέχουν και δεν μπορώ να αποφασίσω αν αυτά τρέχουν πιο γρήγορα ή η ζωή. Και τότε πατώ το γκάζι, γιατί το ξέρω, το φοβάμαι και το πιστεύω: η ζωή είναι πάρα πολύ όμορφη, για να μην τολμάς να τη ζεις, όπως την ονειρεύεσαι!

Καλυψώ Λάζου