Η «ευθύνη» κατάγεται από την αρχαία «εύθυνα», σύμφωνα με τη γλωσσική συνήθεια να κατασκευάζουμε την ονομαστική από την κατάληξη της γενικής (Αικατερίνη από Αικατερίνα, Θέκλη από Θέκλα κλπ).

«Εύθυνα» ήταν η διόρθωση (προς τον ίσιο δρόμο), αλλά και η τιμωρία, όπως και η λογοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων κατά το τέλος της υπηρεσίας τους.

Η ευθύνη είναι πρωταρχικό στοιχείο κάθε δικανικής, πολιτικής και ηθικής πράξης και πρωτοβουλίας, και στην αρχαία Αθήνα ο σχετικός νόμος της ψηφίστηκε με την προτροπή και τον σχεδιασμό του πολιτικού Εφιάλτη περί το 467 π.Χ. και αποτέλεσε το κορύφωμα της πλήρους επικράτησης της δημοκρατίας.

Είναι αδιανόητη η λειτουργία μιας συντεταγμένης πολιτείας χωρίς την ευθύνη και τη λογοδοσία των δημοσίων λειτουργών της.

Σήμερα στις περισσότερες σύγχρονες δημοκρατίες το φαινόμενο έχει ατονήσει, και μόνο ύστερα από μεγάλα εγκλήματα ή από έντονες κομματικές συγκρούσεις μπορεί να τεθεί σε λειτουργία.

Όλες αυτές τις εισαγωγικές σκέψεις τις έκανα τις προάλλες όταν παρακολούθησα τα βίαια επεισόδια του μαθητόκοσμου μέσα και έξω από το Λύκειο της Σταυρούπολης Θεσσαλονίκης.

Δυστυχώς οι ασάφειες και ο ποντιοπιλατισμός του νόμου συνεχίζουν να δίνουν λαβή σε έκτροπα και δρώμενα πρωτόγονης κοινωνίας και εκτός κάθε θεσμικού πλαισίου.

Τα εκπαιδευτήρια είναι δημόσια ευαγή ιδρύματα και έχουν καταντήσει «δυσαγή» με τις  άγριες συγκρούσεις σε αυτά των εκάστοτε κομματικών νεολαιών για την επίλυση δήθεν προβλημάτων και σχεδόν πάντα ξένων προς τα παιδαγωγικά συμφέροντα.

Βέβαια οι συρράξεις των νέων μπορεί να είναι και αναπόφευκτες κάποιες φορές, ωστόσο είναι έγκλημα να διαδραματίζονται μέσα στα σχολικά κτήρια.

Πρέπει να μην ξεχνάμε ότι οι ιεροί αυτοί χώροι είναι έκπαλαι ναοί της αγωγής και της σοφίας που προσφέρονται στα παιδιά με την αρωγή και την επιστασία του κράτους και φυσικά με τη χρηματοδότηση από όλους τους πολίτες.

Οι προϊστάμενοι αυτών των κτηρίων, που αυτή τη στιγμή είναι οι διευθυντές των σχολών, είναι για την ακρίβεια θεματοφύλακες διαπεπιστευμένων δημοσίων πραγμάτων.

Είναι υπεύθυνοι για την φύλαξη, την ασφάλεια, την επάρκεια και την απρόσκοπτη λειτουργία των εκπαιδευτηρίων.

Εάν φοβούνται τις κομματικές κατηγορίες και δεν είναι σε θέση να προστατεύσουν τον χώρο όπου προϊστανται, τότε καλό θα είναι η κυβέρνηση επιτέλους να τους απαλλάξει από τα διοικητικά καθήκοντα και να ορίσει σε κάθε Λύκειο και Ανώτατη Σχολή έναν Διοικητή πλαισιωμένον από το κατάλληλο προσωπικό, κατά το σύστημα που επικρατεί επί δεκαετίες στα Νοσοκομεία.

Ο Διοικητής αυτός θα είναι υπεύθυνος πλην των άλλων (π.χ. απιστία άρθρ.256 ΠΚ, παράβαση καθήκοντος άρθρ.259 ΠΚ κλπ) και για κάθε φθορά και υλική ζημία που θα υποστεί το εκπαιδευτήριο από ταραχές και έξωθεν ή έσωθεν επεμβάσεις.

Επί πλέον (κι αυτό θα είναι το ουσιαστικό κέρδος) η ησυχία και η ευταξία που θα επέλθει στις σχολές κατά τα δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα θα δώσει την ευκαιρία στους φοιτητές να σπουδάσουν νηφάλια, και μακριά από ρόπαλα, όλους τους επικίνδυνους «ισμούς» της ιστορίας, όλων των αποχρώσεων ....