Στις πρόσφατες μαραθώνιες διαπραγματεύσεις για την εκταμίευση της δόσης και τη ρύθμιση του ελληνικού ζητήματος είχαμε την «τύχη» να απολαύσουμε -για μια ακόμα φορά- την πολιτική ρητορεία σε όλο της το «μεγαλείο», τόσο από τους Έλληνες διαπραγματευτές, αλλά όσο και από τους Εσπερίους ομολόγους τους.

Τι σημαίνει όμως ρητορεία;

Η ανάγκη να πείσει ο άνθρωπος δια λόγων τους ακροατές του, επειδή προφανώς δεν έχει να τους παρουσιάσει έργα, γέννησε τη ρητορική, παλιά τέχνη που ξεκίνησε από τον Σικελό Κόρακα και τελειοποιήθηκε από τον συμπατριώτη του Γοργία.

Οι πέντε αρετές της ρητορικής τέχνης, όπως μας τις προσδιόρισαν οι αρχαίοι, είναι

η χάρις

το μέγεθος

ο αστεϊσμός

η πανουργία και

η οικονομία

αρετές που ίσχυσαν και στους πανηγυρικούς ρητορικούς λόγους και στους δικανικούς.

Όλοι οι ρήτορες προσπάθησαν να καλλωπίσουν τον λόγο, κάποιοι μάλιστα τον στόλιζαν με εξεζητημένους λεκτικούς διακόσμους, τους λεγομένους «ληκύθους» (!) -φαινόμενο που παρατηρείται σε κάθε τέχνη που αρέσκεται να εκφυλίζεται- ωστόσο ήταν αναγκαίο να τηρούνται κάποιοι κανόνες και κάποιοι χρόνοι, δεδομένου ότι όλες οι επίσημες ομιλίες έπρεπε να τερματιστούν πριν εξαντληθεί το «ύδωρ» της κλεψύδρας.

Έτσι, ο Ισοκράτης (και συμφωνεί μαζί του και ο Αριστοτέλης) θεωρεί ως βασικές τρεις πτυχές της ρητορικής: την ιδέα του λόγου (το θέμα όπως θα λέγαμε), τη διάταξη και τη διατύπωση.

Εκεί όμως που βρήκε η ρητορική όλα τα αρνητικά της προσόντα ήταν η πολιτική ρητορεία, η ρητορεία που συνεχίζει να κινείται απαρέγκλιτα πάνω σε τρεις άξονες:

- το ψεύδος

- τον ασαφή βερμπαλισμό και

- την αναίσχυντη υποσχεσιολογία.

Το ψεύδος είναι η ιερή βίβλος της πολιτικής. Είναι προκλητικό, απαιτεί εγρήγορση και τεχνικές δεξιότητες και δεν πλήττει σαν την αλήθεια. Είναι το στοιχείο που συντηρεί μάχιμη και υποτίθεται πιο ανθρώπινη (!) την εικόνα του ψευδόμενου πολιτικού.

Το δεύτερο στοιχείο είναι ο ασαφής και εσκεμμένος βερμπαλισμός. Βλέπουμε σήμερα και επί σειρά ετών να συνεχίζονται διαπραγματεύσεις στολισμένες με ανούσιες και κενές λέξεις του επισήμου πρωτοκόλλου που δεν λένε και δεν εννοούν τίποτα απολύτως.

Το τρίτο στοιχείο είναι η αναίσχυντη υποσχεσιολογία παρά την αδήριτη πραγματικότητα που δεν της επιτρέπει να επαληθευτεί, σε συνδυασμό (τώρα τελευταία) με την κωλοτούμπα και με αυτό που θα το λέγαμε «ειπαξειπαλογία».

Στα τρία αυτά στοιχεία θα πρέπει να προσθέσουμε και τη διαστρέβλωση των γραμματικών εννοιών (π.χ. η βιωσιμότητα του χρέους που την ακούμε εκατοντάδες φορές κάθε μέρα και που σημαίνει ακριβώς το αντίθετο) και η δόλια επινόηση αρκτικόλεξων και τίτλων υπουργείων και δημοσίων υπηρεσιών, όπως λ.χ. το «υπουργείο ηλεκτρονικής διακυβέρνησης».

Σκεφτείτε τι γέλια κάνουν οι Εσθονοί (!...)*, που αποφάσισαν να εξαφανίσουν το χαρτί, όταν μας βλέπουν να προσκομίζουμε ως δικαιολογητικό φωτοτυπία της ταυτότητάς μας!!

Ο σοφός λαός, αυτός που έπλασε τα αποφθέγματα και τις παροιμίες, ο λαός που ξέρει να λέει ένα «ναι» και ένα «όχι» όπου χρειάζεται, είναι δυστυχώς αναγκασμένος σήμερα να παρακολουθεί τον ακατάσχετο πολιτικό βερμπαλισμό και τη μπουρδολογία του τίποτα.

Και μιλάμε για Έλληνες.

Πότε αυτός ο λαός θα ντραπεί επιτέλους να του βάζουν τα γυαλιά οι βάρβαροι της Ευρώπης;...

*Η Εσθονία, μια χώρα του «ποτέ» και του «τίποτα», διαπρέπει σήμερα στο ευρωπαϊκό στερέωμα, και δικαιούται να έχει φωνή. Έθεσε πολύ τολμηρά και πρωτοποριακά την ηλεκτρονική τεχνολογία στην εξυπηρέτηση του πολίτη, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να μεταφέρει με ένα πρωτοποριακό αρχείο (το λεγόμενο «πρεσβειακό αρχείο») όλα τα στοιχεία του κράτους εκτός Εσθονίας (!) για τον φόβο ακραίας ηλεκτρονικής απειλής ή επίθεσης από τη γειτονική Ρωσία.