Πριν λίγες μέρες το Υπουργείο Άμυνας με μια εγκύκλιο που εξέδωσε και με «συνοπτικές διαδικασίες» προήγαγε σε… υποναύαρχο τη Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα και της απένειμε τον Πολεμικό Σταυρό Α΄ τάξεως. Όπως είναι γνωστό η Μπουμπουλίνα «γεννήθηκε στη φυλακή, έζησε μέσα στη θάλασσα, πολέμησε στη στεριά και πέθανε εκτός μάχης στην αυλή του σπιτιού της από αδέσποτο βόλο» (εφημ. Το Βήμα, 29/4/2018). Βέβαια, κάθε τιμή που απονέμεται σε πρόσωπα που το αξίζουν είναι καθολικά αποδεκτή και επαινετή, αν και η συγκεκριμένη προαγωγή δε φαίνεται να έχει την αποδοχή όλης της Κυβέρνησης που, όπως είναι γνωστό, καταπολεμά την «αριστεία» για ιδεολογικούς λόγους με κάθε τρόπο. Είναι όμως περίεργο πως μετά 200 σχεδόν χρόνια από τον θάνατο της Μπουμπουλίνας «ξύπνησε» κάποιος και είπε «ελάτε να τιμήσουμε την Μπουμπουλίνα για όσα πρόσφερε για την πατρίδα»!
Βέβαια, η Μπουμπουλίνα δεν είναι η μοναδική γυναίκα στην παγκόσμια ναυτική ιστορία που φέρει τον τίτλο του υποναυάρχου. Ο Καποδίστριας αναγνωρίζοντας τη συνολική προσφορά της Μαντώς Μαυρογένους στον αγώνα του ‘21 της απένειμε το αξίωμα της επίτιμου Αντιστρατήγου και μάλιστα της παραχώρησε και σπίτι σε κεντρικό σημείο του Ναυπλίου. Η Μαντώ, όταν ξεκίνησε η επανάσταση, πήγε στη Μύκονο από την Τεργέστη, όπου βρισκόταν με τον πατέρα της, και ξεσήκωσε τους κατοίκους του νησιού εναντίον των Τούρκων. Εξόπλισε με δική της δαπάνη πλοία, καταδίωξε τους πειρατές που λυμαίνονταν τις Κυκλάδες και πολέμησε στο Πήλιο, στη Φθιώτιδα και τη Λιβαδειά. Διέθεσε για τον αγώνα όλη της την περιουσία, καταδιώχθηκε από τον Ιωάννη Κωλέττη μετά την επανάσταση και πέθανε στην Πάρο το 1848 (52 ετών) φτωχή και λησμονημένη.
Περιγράφοντας τη Μαντώ ο Γάλλος Rybaud που τη γνώρισε το 1821 την παρουσιάζει ως ευγενική μορφή με φλογερό πατριωτισμό. Συγκρίνοντάς την μάλιστα με την Μπουμπουλίνα αναφέρει: «Από τη μια μεριά (Μπουμπουλίνα) το θάρρος, σπάνιο σε γυναίκες, που συνοδεύεται όμως για τη βουλιμία για το κέρδος,… και από την άλλη (Μαντώ) η φιλοπατρία σε όλη της την καθαρότητα, χωρίς ίχνος ιδιοτέλειας, η απόλυτη αυτοθυσία, η πιο συγκινητική απρονοησία για το προσωπικό μέλλον». Η Μαντώ τού έλεγε: «Δε με νοιάζει τι θα γίνω αν είναι να ελευθερωθεί η πατρίδα μου. Όταν θα έχω χρησιμοποιήσει όλα όσα μπορώ να διαθέσω για την ιερή υπόθεση της ελευθερίας, θα τρέξω στο στρατόπεδο των Ελλήνων, για να τους ενθαρρύνω με την απόφασή μου να πεθάνω, αν χρειαστεί, για την ελευθερία». Την ίδια εικόνα για τη Μαντώ είχε σχηματίσει και ο Άγγλος Eduard Blaquire [Σιμόπουλος, Κ. (2004), Πώς είδαν οι ξένοι την Ελλάδα του 21, τ. Α΄, Αθήνα : Πολιτιστικές εκδόσεις (σελ. 300, 301)].
Όμως το πρόβλημα δεν είναι εκεί. Όσο κι αν έψαξα τα Αναλυτικά Προγράμματα που ισχύουν στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και τα αντίστοιχα βιβλία που τα υλοποιούν δεν βρήκα καμιά αναφορά στην ανιδιοτελή προσφορά αυτών των φιλοπάτριδων γυναικών στην υπόθεση της ελευθερίας των Ελλήνων. Φαίνεται πως οι Νεοέλληνες δεν έχουν ανάγκη από τέτοια πρότυπα! Από την άλλη πλευρά, έχουν εξαφανιστεί εδώ και πολλά χρόνια οι εικόνες των ηρώων του ‘21 και των γυναικών αυτών από τους τοίχους των αιθουσών των σχολείων. Αυτές βλάπτουν τον πατριωτισμό των παιδιών!
Όμως υπάρχει και κάτι άλλο πιο σημαντικό. Ο Πλάτων βάζει τον ομιλητή στον Μενέξενό του να απευθύνεται στα παιδιά των νεκρών του πολέμου και να λέει: «Βεβαίως είναι καλός και μεγαλοπρεπής θησαυρός για τους μεταγενέστερους να πάρουν προγονικές τιμές. Αλλά είναι αισχρό και άνανδρο να χρησιμοποιεί κανείς ένα θησαυρό, είτε χρημάτων είτε τιμών, επειδή ο ίδιος δεν έχει κτήματα και ένδοξα έργα, και να μην το παραδίδει στους απογόνους του. Κι αν επιδιώξετε αυτά στη ζωή σας, θα έλθετε κοντά μας αγαπημένοι προς αγαπημένους, όταν σας φέρει η κοινή μοίρα. Αν όμως αμελήσετε και φανείτε δειλοί, κανείς δε θα σας υποδεχτεί ευμενώς» (ΧΙΧ B - C). Αλήθεια, αυτοί που τιμούν «ανέξοδα» τους άλλους σε τι προσπαθούν να τους μοιάσουν; Ποια θυσία είναι διατεθειμένοι να κάνουν για το καλό της πατρίδας; Γιατί δεν υπάρχει αθλιότερο πράγμα από το να παίρνει κάποιος αξία από αυτόν που δεν έχει καμιά αξία…