«Εδώ που έφτασες λίγο δεν είναι· τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα»!

( Κ. Καβάφης «το πρώτο σκαλί»).

Συνήθως επικεντρώνουμε την κριτική μας στα κακώς κείμενα του δημόσιου βίου μας και της πολιτικής μας ζωής: στις αδυναμίες και τα λάθη της πολιτικής ηγεσίας, στην δημαγωγία, την ανομία, την φαυλότητα και την διαφθορά, στην ανοργανωσιά και την κακή κατάσταση των δημόσιων υπηρεσιών.

Και παρά την καλή- πιθανώς- πρόθεση των περισσότερων, με την άσκηση- πολλές φορές- αρνητικής κριτικής στα δημόσια πρόσωπα και τα πράγματα της Ελλάδας, δημιουργείται η λανθασμένη εντύπωση μιας χώρας υποανάπτυκτης και προβληματικής, μιας ανάξιας και αναξιόπιστης ηγεσίας και ενός αποτυχημένου κράτους, στο οποίο  κυριαρχεί η ανομία και η κακοδιαχείριση.

Αυτήν την μονομερή και εξαιρετικά αρνητική εικόνα για την χώρα μας έχουν σχηματίσει πολλοί- κυρίως από τις νεότερες ηλικιακές ομάδες- επειδή, αφενός, τυχαίνει να μην διαθέτουν την απαιτούμενη ευρεία και πλήρη γνώση της σύγχρονης, καθώς και της ιστορικής  πραγματικότητας ·  και αφετέρου, επειδή, από την φύση τους οι νέοι είναι περισσότερο  απόλυτοι  και απαιτητικοί.

Αντίθετα οι μεγαλύτερες ηλικιακές ομάδες των Ελλήνων, που έχουν βιωματική γνώση της πορείας που ακολούθησε η χώρα και της εξέλιξης που συντελέστηκε καθ΄ όλην την μεταπολεμική περίοδο, διαθέτουν- ως επί το πλείστον- πληρέστερη γνώση των συνθηκών κάτω από τις οποίες ιδρύθηκε το ανεξάρτητο νεοελληνικό κράτος, των δυσκολιών που αντιμετώπισε και  των αγώνων που χρειάστηκε να διεξάγει για την επίλυση των υπαρξιακών του ζητημάτων ( όπως αυτό της εθνικής ολοκλήρωσής του, της πολιτειακής και διοικητικής συγκρότησής του, καθώς και της αυτοδύναμης οικονομικής ανάπτυξής του), και ως εκ τούτου, είναι σε θέση να εκτιμήσουν, με ασφαλέστερα κριτήρια, την σημερινή κατάσταση στην οποίαν βρίσκεται η Ελλάδα.

Ποια, λοιπόν, είναι η πραγματική κατάσταση της σύγχρονης Ελλάδας;

Ο εορτασμός της επετείου των διακοσίων χρόνων από την έναρξη της επανάστασης του 1821 αποτελεί και μια ευκαιρία να αναστοχαστούμε  την ιστορική πορεία του έθνους μας, την αρχική συγκρότηση του νεοελληνικού κράτους και την εξέλιξή του στην διάρκεια των διακοσίων χρόνων από το 1821 μέχρι σήμερα.

 Και όσο βαθύτερα προχωρούμε στην γνώση της Ιστορίας μας, τόσο ενισχύεται η εθνική μας αυτογνωσία και η κριτική ικανότητά μας να αναγνωρίσουμε τα πλεονεκτήματα ή τα μειονεκτήματα που διαθέτουμε ως έθνος και να αξιολογήσουμε  τα  επιτεύγματα ή τις  αποτυχίες που σημειώσαμε ως ελληνικός λαός.

Κατά πρώτον, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το ελληνικό κράτος που δημιουργήθηκε, το 1830, μετά  την Επανάσταση του 1821, υπήρξε το  πρώτο ανεξάρτητο κράτος στην βαλκανική χερσόνησο ( με σύνορα από τον Αμβρακικό, ως τον Παγασητικό Κόλπο),το οποίο, στην διάρκεια εκατόν είκοσι χρόνων(  μέχρι το τέλος του Β΄ παγκόσμιου πολέμου), τριπλασιάστηκε σε έκταση και δεκαπενταπλασιάστηκε σε πληθυσμό { από 47. 516 τετραγωνικά χιλιόμετρα, σε 131.957 τ. χιλ. και πληθυσμό από 750.000, σε 11 εκ. Στην επικράτεια της σύγχρονης  Ελλάδας περιήλθε η τεράστια ακτογραμμή που ξεπερνά τις 15.000 χιλμ.( 9^η θέση παγκοσμίως) και ένας μεγάλος αριθμός νησιών και νησίδων (6.000), εξαιρετικής ομορφιάς και γραφικότητας}.

Και πρέπει να επισημάνουμε ότι αυτός ο πλούτος δεν μας χαρίστηκε· αποκτήθηκε ύστερα από μακροχρόνιους αγώνες των απλών πολιτών που κατέβαλλαν  πολύ κόπο, πολύ πόνο και πολύ αίμα. Και, βέβαια, πρέπει να αναγνωρίσουμε τον  ρόλο και τον γνήσιο πατριωτισμό που επέδειξαν πολλοί πολιτικοί ηγέτες, οι οποίοι διαχειρίστηκαν- διαχρονικά- τα κρίσιμα ζητήματα, με πίστη, με τόλμη και επιμονή, με ευαισθησία και αφοσίωση στα υψηλά ιδανικά της πατρίδας.

Ως λαός οι Έλληνες δεν είμαστε ένας ευκολοκυβέρνητος λαός. Λόγω του έντονου και του κυρίαρχου συναισθηματισμού μας, είμαστε ένας λαός που παθιάζεται εύκολα, φανατίζεται, χάνει το « μέτρο» και, συχνά, διχάζεται. Πιστεύει στην αξία της ελευθερίας και της Δημοκρατίας, τις  οποίες, πολλές φορές, διεκδικεί στην… πρωτόγονη μορφή τους, χωρίς λογικό έλεγχο και χωρίς έννομους περιορισμούς.

Τα παραπάνω ιδιαίτερα εθνικά χαρακτηριστικά μας, είχαν ως συνέπεια να οδηγηθεί η Ελλάδα- κατά καιρούς- σε οδυνηρές περιπέτειες, διχασμούς, εμφύλιους πολέμους, δικτατορίες και εθνικές συμφορές· το ευτύχημα, όμως, για τον ελληνικό λαό είναι ότι σε αυτή την χώρα ο παραλογισμός συνυπάρχει με την λογική, η τρέλα με την φρονιμάδα, η  νοσηρή αντίδραση με την υγιή δράση, οι δημαγωγοί με τους υπεύθυνους ηγέτες. Ευτυχώς,  οι συναισθηματικές εξάρσεις, οι κούφιες ιδεοληψίες, οι φανατισμοί και οι αυταπάτες  έχουν- τις περισσότερες φορές- μικρή διάρκεια και γρήγορα  εκτοπίζονται από την λογική και την υπευθυνότητα · τα ψέματα έχουν «κοντά ποδάρια», τα φωτεινά διαλείμματα διαδέχονται τα σκοτεινά και το  ελληνικό έθνος  επανέρχεται στην τροχιά της δημιουργίας και της προόδου.

Και το πλέον σημαντικό είναι ότι στα μεγάλα διλήμματα που απασχόλησαν την ανθρωπότητα και στις μεγάλες ιδεολογικές και πολιτικοστρατιωτικές αναμετρήσεις που συντάραξαν τον κόσμο, το εθνικό « ένστικτο» των Ελλήνων λειτούργησε έτσι, ώστε να  τοποθετηθεί η χώρα μας στην «σωστή μεριά της Ιστορίας», με  αποτέλεσμα, όχι μόνο να αποφύγει τον κίνδυνο απώλειας της πολιτικής της ελευθερίας και ανεξαρτησίας, καθώς και την απόσπαση εθνικών εδαφών, αλλά αντίθετα, να επιτύχει, σε μεγάλο βαθμό, την στερέωση και ενίσχυση του δημοκρατικού πολιτεύματος, την απελευθέρωση επιπλέον περιοχών και την ενσωμάτωση ελληνικών πληθυσμών.

Στη σύγχρονη Ελλάδα, μετά την περίοδο της  εμφυλιοπολεμικής παραφροσύνης, τις μετεμφυλιοπολεμικές αναταράξεις και τις παλατιανές και στρατιωτικές συνωμοσίες, έχει  εγκαθιδρυθεί ένα γνήσιο δημοκρατικό πολίτευμα και  ο ελληνικός λαός απολαμβάνει ένα καθεστώς ισονομίας και ισοπολιτείας, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις πλέον πολιτισμένες χώρες.

Και χάρις στον πατριωτισμό, την υπευθυνότητα και την πολιτική οξυδέρκεια των πολιτικών ηγετών της, η Ελλάδα, έχει ενταχθεί, από το 1981, ως ισότιμο μέλος, στην μεγάλη οικογένεια των ευρωπαϊκών χωρών · και, από το 2.000, στον σκληρό πυρήνα της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης · και απολαμβάνει, ιδιαίτερα σήμερα, στους δύσκολους καιρούς  της πανδημίας, της οικονομικής κρίσης, του μεταναστατευτικού κύματος και της εξωτερικής  απειλής, την αλληλεγγύη και την στήριξη των εταίρων μας της Ε.Ε.

Η σύγχρονη Ελλάδα, από την άποψη της οικονομικής ανάπτυξης( κατά κεφαλήν Α.Ε.Π.)-προ πανδημίας- κατείχε την 40^η θέση, στην παγκόσμια κατάταξη των αναπτυγμένων χωρών και, όσον αφορά στο  βιοτικό επίπεδο και τον δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης (προσδόκιμο ηλικίας, βασική εκπαίδευση, περίθαλψη και ποιότητα ζωής) την 32^η θέση, παγκοσμίως.

Σημαντική, επίσης, είναι η πολιτιστική παρουσία της σύγχρονης Ελλάδας στο κόσμο. Σήμερα η  Ελλάδα δεν είναι γνωστή, μόνο, για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, που κληροδότησε στην ανθρωπότητα. Συμμετέχει επάξια στο παγκόσμιο γίγνεσθαι του πολιτισμού με σημαντικούς Έλληνες εκπροσώπους, διεθνώς αναγνωρισμένους,  στις επιστήμες  {Ν.Α.Σ.Α, ερευνητικά Κέντρα, πανεπιστημιακές Σχολές (ημεδαπής και αλλοδαπής)}, στις Τέχνες (Μουσική, Θέατρο, Ζωγραφική), την Λογοτεχνία (δύο Νομπέλ για την Ποίηση).

Η Ελλάδα του ανθρωπισμού, της προόδου, της δημιουργίας  και της προσφοράς παραμένει ζωντανή.

Και θα συνεχίσει τον οδυσσειακό πλουν της, μέσα χρόνο και στον κόσμο, αψηφώντας τις θύελλες, τα μποφόρ και τα ρίχτερ που ταρακουνάν τον πλανήτη μας.

Με τις καρδιές και τις σημαίες ψηλά, ο ελληνικός λαός, φράζοντας τα αυτιά  του στις Σειρήνες του λαϊκισμού και της μικροπολιτικής, αν χρειαστεί, θα ξαναπεράσει- αβλαβής-  από τα στενά της Σκύλλας και της Χάρυβδης, θα αναμετρηθεί με τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες και θα φθάσει, και πάλι, συνεπής, στο ραντεβού του με την Ιστορία!