Την περασμένη Παρασκευή 25/1/2019 υπερψηφίστηκε στο ελληνικό Κοινοβούλιο η κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών. Θέμα εθνικό, ιδιαίτατης βαρύτητας που ατυχώς επί πολλές δεκαετίες ταλάνισε αναρίθμητες ελληνικές κυβερνήσεις, αντίστοιχους υπουργούς εξωτερικών, την ελληνική διπλωματία, κινήματα πολιτών, οργανώσεις, γεωγραφικά τμήματα της χώρας ακόμη και αυτή την Εκκλησία, κοντολογίς όλη την Ελλάδα ως και τον απανταχού της Γης, Ελληνισμό. Αναφέρομαι στο όνομα του κρατιδίου στα βόρεια σύνορά μας που ως προ ημερών ονομάζαμε «Σκόπια» και που το ίδιο από το 1991 είχε συνταγματική ονομασία «Μακεδονία». Φόρτιση του «είναι» του κάθε Έλληνα με συναίσθημα μεγατόνων. «Παίρνουν το όνομα της Μακεδονία μας. Μας παίρνουν τη ψυχή μας». Άρνηση σ’ αυτό του κάθε Έλληνα, αυθόρμητη και πηγαία ως αντίδραση και στάση. Ποτέ δεν θα δεχόμασταν να εκχωρήσουμε το όνομα της Μακεδονίας μας, έναντι παντός. Όμως, υπάρχει ένα όμως. Η από το 1995 ενδιάμεση συμφωνία μεταξύ Ελλάδος και FYROM (Σκόπια) απαιτεί λύση της διαφοράς ως προς το όνομα του δευτέρου. Χωρίς λύση, κατά τους ειδήμονες, το όνομά του θα είναι «ες αεί» Μακεδονία, χωρίς κανένα προσδιορισμό. Εμείς δε, θα έχουμε χάσει, όνομα, ιστορία, σύμβολα, παράδοση, κ.αλ. για πάντα.

Θεωρώ ότι η επιγραμματική επισκόπηση του προβλήματος αυτού, από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ως σήμερα, δίδει την εικόνα που μας βοηθά να καταλάβουμε το όλο πρόβλημα :

Μετά το Β’ Παγκόσμιο, ο Τίτο για τις δικές του σκοπιμότητες, το νότιο τμήμα της Γιουγκοσλαβίας, Βαρντάρσκα, βαπτίζει Μακεδονία. Το γεγονός ότι ήταν απέναντι στο Στάλιν, ο μόνος τότε αιρετικός του υπαρκτού σοσιαλισμού, τη παρεμβάσει των ισχυρών φίλων μας, κάνει τη χώρα μας να τηρήσει «σιγής ιχθύος» επί του μέγιστου αυτού εθνικού θέματος.

Αρχές της δεκαετίας του ’90, ο Αντ. Σαμαράς υπουργός Εξωτερικών του Κ. Μητσοτάκη, χτίζοντας την πολιτική του καριέρα, αποφεύγει να λύσει άπαξ και δια παντός το “Μακεδονικό”, όταν διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία, πράγμα που για τους χειρισμούς του αυτούς εκπαραθυρώνεται από την κυβέρνηση.

Το 1993 ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης, που στο θέμα του ονόματος δεν δίνει και ιδιαίτερη σημασία, -χαρακτηριστική η ρήση του που θα τον συνοδεύει για πάντα «σε δέκα χρόνια κανείς δεν θα θυμάται το όνομα»-, χάνει την Κυβέρνηση, όταν ο πολιτικός φίλος του Αντ. Σαμαρά, βουλευτής Συμπιλίδης αποσύρει την εμπιστοσύνη του απ’ αυτή.

Εν τω μεταξύ το 1991, με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η πρώην γιουγκοσλαβική αυτή δημοκρατία, έγινε ανεξάρτητο κράτος με τη συνταγματική ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Το 1993 στα Ηνωμένα Έθνη, αναγνωρίζονται τα «Σκόπια» με το όνομα Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (FYROM).

Το 1995 υπογράφεται η ενδιάμεση συμφωνίας ανάμεσα στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας και στην Ελλάδα.

Από τότε, ενώ προοδευτικά το μέγιστο των χωρών του κόσμου, 140 τον αριθμό την αναγνωρίζουν με το συνταγματικό της όνομα «Μακεδονία», στη χώρα μας διαμορφώνεται η εθνική γραμμή «διπλή ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, erga omnes, αλλαγή του συντάγματος και απαλειφή αλυτρωτισμών» που προβάλλεται επίσημα στη σύσκεψη του Βουκουρεστίου το 2008 από τον Πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή με υπουργό εξωτερικών τη Ντόρα Μπακογιάννη (Μητσοτάκη). Έκτοτε τα Σκόπια με τη δική μας αβελτηρία και νωθρότητα ολοένα και κερδίζουν χρόνο στο να καθιερωθεί μόνιμα το συνταγματικό της όνομα και η Ελλάδα μετατρέπεται στα μάτια της Υφηλίου ο θύτης κατά της «Μακεδονίας».

2018 Υπογράφεται η συνθήκη των «Πρεσπών».

Η συνθήκη αυτή αποτέλεσμα απλού πραγματισμού, βρίσκει ενάντιους όλη την αντιπολίτευση (εκτός «ΠΟΤΑΜΙ» και ΔΗΜΑΡ) με επικεφαλής τη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Οι λόγοι, ψηφοθηρικοί. Ενάντιοι, επί των πολιτικών που είχε κτισθεί η εθνική γραμμή της διπλής ονομασίας, κ.λπ., της μεν ΝΔ εκπεφρασμένης κατά τη σύσκεψη του Βουκουρεστίου το 2008, του δε ΠΑΣΟΚ στην ολομέλεια των Ηνωμένων Εθνών απ’ τον τότε αρχηγό του, Ευαγ. Βενιζέλο το 2012.

Επειδή τα της εθνικής γραμμής επιτεύχθηκαν στο ακέραιο, θέτουν νέα προσκόμματα. Σε ότι αφορά, την εθνικότητα και τη γλώσσα, που τάχα τους τα εκχωρούμε. Κι έρχεται απ’ τα Σκόπια η ρηματική διακοίνωση και απορρίπτει και αυτήν την αιτίαση της τελευταίας στιγμής.

Σ’ αυτή διευκρινίζεται ότι:

Ο όρος nationality αναφέρεται αποκλειστικά στην ιθαγένεια και δεν καθορίζει ούτε προδικάζει το ζήτημα της εθνότητας των πολιτών της Βόρειας Μακεδονίας.

Η επίσημη γλώσσα όπως αναφέρεται στην συμφωνία έχει αναγνωριστεί από τον ΟΗΕ (απ’ το 1977) και ανήκει στην ομάδα των νοτίων σλαβικών γλωσσών.

Πάντως ξέρουμε, πως οι αρχαίοι Μακεδόνες μιλούσαν Ελληνικά.

Με το κλείσιμο της ανοικτής πληγής «Σκόπια», εκλείπει πια από την πολιτική σκηνή της χώρας ένα θερμοκήπιο πατριδοκαπηλίας και αγκωνάρι εθνικισμού.

«Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους», αναφωνεί ο μέγας Αλεξανδρινός ποιητής μας.