Η πολιτική του διχασμού, σύμπτωμα εθνικής ψυχασθένειας;

08/11/2017 - 14:17

«Μια μέρα ο Αλλάχ βρέθηκε μπόσικος, έπιασε φωτιά και κοπριά κι έπλασε τον Ρωμιό. Μα ευτύς, ως τον είδε, το μετάνιωσε. Είχε ένα μάτι ο αφιλότιμος που τρυπούσε ατσάλι. “Τι να γίνει τώρα, μουρμούρισε ο Αλλάχ, την έπαθα. Ας πιάσω να κάμω τώρα τον Τούρκο, να σφάξει το Ρωμιό, να βρει ο κόσμος την ησυχία του”.

Και ευτύς, χωρίς να χασομερήσει, βάνει σ’ ένα ταψί τον Τούρκο και τον Ρωμιό να παλέψουν. Πάλευαν, πάλευαν ως το βράδυ, κανένας δεν έριχνε κάτω τον άλλον. Μα ευτύς, ως σκοτείνιασε, βάνει ο άτιμος ο Ρωμιός τρικλοποδιά, κάτω ο Τούρκος.

“Ο διάολος θα με πάρει, μουρμούρισε ο Αλλάχ, την έπαθα πάλι. Τούτοι οι Ρωμιοί θα φάνε τον κόσμο. Πάνε οι κόποι μου χαμένοι… Τι να κάμω”.

Ολονύχτα δεν έκλεισε μάτι ο κακομοίρης, μα το πρωί πετάχτηκε απάνω και χτύπησε τις χερούκλες του: “Βρήκα, βρήκα”, φώναζε. Έπιασε πάλι φωτιά και κοπριά κι έφτιαξε έναν άλλον Ρωμιό και τους έβαλε στο ταψί να παλέψουν. Άρχισε το πάλεμα… Τρικλοποδιά ο ένας, τρικλοποδιά κι ο άλλος. Μπηχτές ο ένας, μπηχτές κι ο άλλος. Μπαμπεσιά ο ένας, μπαμπεσιά κι ο άλλος. Πάλευαν, πάλευαν, έπεφταν, σηκώνονταν, πάλευαν πάλι, ξαναέπεφταν, ξανασηκώνονταν, πάλευαν… Κι ακόμα παλεύουν.

Κι έτσι ο κόσμος βρήκε την ησυχία του…!».

Με αυτόν τον μύθο στο βιβλίο του «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», ο Νίκος Καζαντζάκης, με πολύ παραστατικό και γλαφυρό τρόπο, προβάλλει ένα στοιχείο της εθνικής μας ψυχοσυστασίας, το οποίο εκδηλώνεται με την ολέθρια αδελφοκτόνα διαμάχη.

Η διχόνοια και η άγρια διαμάχη για την εξουσία, είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα της πολιτικής ζωής των Ελλήνων, που παραμένει αναλλοίωτο στην τρισχιλιετή διαδρομή του ελληνικού έθνους, από την ομηρική «μήνιν» του Αχιλλέα, «η μυρία Αχαιοίς άλγεα έθηκε», ως τη σημερινή διαμάχη των «παλαιο-Μνημονιακών» και «νέο-Μνημονιακών» και του «ή αυτοί ή εμείς» του Τσίπρα. Είναι η διαχρονική αδυναμία των Ελλήνων να ομονοήσουν και να ακολουθήσουν μια κοινή γραμμή, στα πιο απλά, έως και τα πιο σοβαρά ζητήματα που ταλανίζουν τη χώρα και το λαό. Κι αυτό το χαρακτηριστικό αποτελεί την πιο… τρανή απόδειξη της -δια μέσου των αιώνων- εθνικής μας συνέχειας!

Παρά το ότι συμπληρώνουμε τρεις χιλιετίες ιστορικής ζωής, παραμένουμε σταθερά εμφυλιοπολεμικοί: για την αντιμετώπιση και την εξουδετέρωση του εσωτερικού «εχθρού», επιδεικνύουμε αβυσσαλέο πάθος και επιστρατεύουμε, πολλές φορές, πολύ περισσότερες δυνάμεις απ’ ό,τι για την αντιμετώπιση του εξωτερικού εχθρού.

Η Αρχαία Ιστορία του ελληνισμού, στο μεγαλύτερο μέρος της, καλύπτεται από συνεχείς συγκρούσεις και εμφύλιους πολέμους: ολιγαρχικοί και φιλολάκωνες εναντίον δημοκρατικών και φιλαθηναίων, αντι-Μακεδόνες εναντίον φιλομακεδόνων, διάδοχοι και επίγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου εναντίον των άλλων διαδόχων και επιγόνων. Και το θλιβερότερο: το εμφύλιο πάθος προκαλεί τέτοια εθνική τύφλωση στους αντιμαχόμενους, ώστε να προσφεύγουν - πολλές φορές- στη βοήθεια του εξωτερικού εχθρού, προκειμένου να υπερισχύσουν του… εσωτερικού «εχθρού» τους. (Σπαρτιάτες και Αθηναίοι προσφεύγουν στον Πέρση βασιλιά, με τον οποίον συνάπτουν την επαίσχυντη Ανταλκίδειο Ειρήνη. Η Αχαϊκή και Αιτωλική Συμπολιτεία συμμαχούν με τους Ρωμαίους εναντίον των αντιπάλων τους).

Στην περίοδο του Βυζαντίου, στάσεις και επαναστάσεις, ενθρονίσεις και εκθρονίσεις, συγκρούσεις διεκδικητών - σφετεριστών του αυτοκρατορικού θρόνου. Διχασμός του λαού σε Ενωτικούς και Ανθενωτικούς, λίγο πριν από την άλωση της Πόλης. Συμμαχίες με ξένους, ακόμα και με τους Τούρκους, προκειμένου να επιτύχουν οι αντιμαχόμενοι την ανάρρησή τους στον θρόνο.

Στην ένδοξη περίοδο της Επανάστασης του 1821, παραλίγο να καταλήξει άδοξα η νικηφόρα -στα δύο πρώτα χρόνια- έκβαση του αγώνα, εξαιτίας του εμφύλιου πολέμου, την περίοδο 1823-25, όταν άρχισαν να αλληλοσκοτώνονται στρατιωτικοί και πολιτικοί, οι Καραβοκυραίοι με τους Κοτζαμπάσηδες, οι Μωραΐτες με τους Ρουμελιώτες, όταν ο Κολοκοτρώνης είχε κλειστεί στη φυλακή από τους αντιπάλους του, την ώρα που ο Ιμπραήμ με τον ενωμένο τουρκοαιγυπτιακό στόλο ετοιμαζόταν να αποβιβαστεί στην Πελοπόννησο. Αποτέλεσμα: η ελευθερία των Ελλήνων, που είχε κατακτηθεί με τη θυσία χιλιάδων αγωνιστών, να ξεπέσει στη «δανεικιά» ελευθερία, η οποία παραχωρήθηκε στους Έλληνες από τις τρεις «Προστάτιδες» δυνάμεις, Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, οι οποίες, όταν είχε σβήσει, σχεδόν σε όλη την Ελλάδα, η επαναστατική φλόγα, κατεναυμάχησαν -ευτυχώς- τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο στο Ναβαρίνο.

Και στην περίοδο του ανεξάρτητου νεοελληνικού κράτους, για τους μεγάλους διχασμούς του 1914-17 (φιλο-Βασιλικών και Βενιζελικών) και του 1946-49 («Βασιλοφρόνων» - «Εθνικοφρόνων» και Αντιβασιλικών - Κομμουνιστών), μπορεί οι κύριοι αίτιοι να είναι οι βασιλιάδες και οι αυλόδουλοι σύμβουλοί τους, η ευθύνη όμως βαρύνει και τους πολίτες και ιδιαίτερα για τον τελευταίο εμφύλιο, τους «ανεγκέφαλους» ηγέτες των αντίπαλων παρατάξεων, οι οποίοι πήραν στο λαιμό τους τον ελληνικό λαό και κατάφεραν τη χαριστική βολή στην αιμάσσουσα από τη γερμανική κατοχή, χώρα.

Και θα πίστευε κανείς, αφού έσπασε το «κακό σπυρί» της «βασιλευόμενης Δημοκρατίας» (με τους βασιλιάδες που ήθελαν και «να βασιλεύουν και να κυβερνάν» και οι οποίοι ευθύνονται για την ύπαρξη και τη δράση του «παρακράτους», για τις συνωμοσίες και τα νόθα δημοψηφίσματα, τις «αποστασίες» και τα πραξικοπήματα) ότι, μετά την εγκαθίδρυση της Προεδρευόμενης Δημοκρατίας και την κατάργηση των υπολειμμάτων της εμφυλιοπολεμικής περιόδου, η πολιτική μας ζωή θα πορευόταν στο δρόμο των ευνομούμενων και πολιτισμένων ευρωπαϊκών λαών, ότι θα αφήναμε πίσω -κλεισμένες στις μαύρες σελίδες της Ιστορίας- τις διχαστικές πρακτικές, την κατάκτηση με κάθε τρόπο και μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο, της κυβερνητικής εξουσίας και την χρησιμοποίησή της για την εξουδετέρωση των πολιτικών αντιπάλων, για τη νομή και τη διάθεση των λαφύρων της εξουσίας υπέρ του κυβερνώντος κόμματος.

Και θα πίστευε κανείς ότι δεν θα φτάναμε ποτέ στην ανιστόρητη απόφαση να καταστρέψουμε -«ενσυνείδητα», όπως ομολογήθηκε από τους σημερινούς κυβερνώντες- τη Μεσαία Τάξη με την εξοντωτική φορολογία της, προκειμένου να συγκεντρωθεί το «περίσσευμα», που θα διατεθεί για τον εκμαυλισμό -με κρατικές «ελεημοσύνες»- των εξαθλιωμένων κοινωνικών στρωμάτων!

Η Ιστορία μας, όμως, παλιά και πρόσφατη, μας διαψεύδει.

Είναι, λοιπόν, στο εθνικό μας DNA ο θηριώδης ατομικισμός, η αδυναμία μας να συνθέσουμε και να λειτουργήσουμε συλλογικά, η εγωπάθεια και η οίηση της δικής μας, «μοναδικής αλήθειας», που εκδηλώνεται ως δυσανεξία και επιθετικότητα προς την διαφορετική άποψη και την ιδεολογία των άλλων;

Ή αυτή η εθνική μας «ψυχασθένεια» που εκδηλώνεται ως διχόνοια και αδυναμία αναζήτησης της «χρυσής τομής» και της σύνθεσης των διαφορετικών απόψεων είναι επίκτητη, ως αποτέλεσμα κοινωνικοπολιτικών συνθηκών υπό τις οποίες ζήσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε και ειδικότερα, γιατί ποτέ δεν είχαμε μια παιδεία ικανή να κερδίσει την ψυχή των εκπαιδευόμενων;

Μήπως, τελικά, είμαστε τα δημιουργήματα μιας α-ν-ούσιας παιδείας των «κολυβογραμμάτων», η οποία δεν άγγιξε ποτέ την ψυχή των Ελλήνων και δεν μπόρεσε να διευρύνει το βάθος και το πλάτος της ψυχής τους, έτσι ώστε να χαίρονται την ομορφιά της διαφορετικότητας των ανθρώπων και να πλουτίζουν τη σκέψη τους από τον πλουραλισμό των ιδεών και των απόψεων;

Κι αν ισχύει η δεύτερη άποψη, μήπως είναι πια καιρός να χτίσουμε τα σχολεία και τις Σχολές του μέλλοντός μας και να ανοίξουμε τις πόρτες της εκπαίδευσής μας να περάσει μέσα το πνεύμα εκείνο που ενέπνευσε τους μεγάλους δασκάλους: τον Σωκράτη, τον Αριστοτέλη, τον Κοραή, τον Δελμούζο, τον Κουντουρά, τον Κακριδή, τον Παπανούτσο;

 

 

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey