Η πολιτική  κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Θέσφατο, κοινωνικοπολιτικό. Η πολιτική δεν ενεργεί αυτοσκοπικά. Υπάρχει και ενεργεί στο να κάνει τη ζωή του ανθρώπου, ανθρωπινότερη. Ακόμα δεν κρίνεται από προθέσεις, ούτε από «ασκήσεις επί χάρτου» και φυσικά ούτε από «συζητήσεις περί διαγραμμάτων». Τις προθέσεις, τις επί χάρτου ασκήσεις και τις περί διαγραμμάτων συζητήσεις των πολιτικών, ατυχώς ο Ελληνικός λαός  τις έχει πληρώσει πολλαπλώς, ακόμη και με εθνικές τραγωδίες.  Κάποιοι φυσικοί φορείς της πολιτικής (Κοινοβουλίου, ΟΤΑ), ατυχώς, μένουν μόνο στις προθέσεις, που πλασάρουν στο λαό υπό μορφή υποσχέσεων, με θα, και θα,  πολλά θα, με μόνο σκοπό τη «διαιώνιση» τους στην πολιτική σκηνή και την  επιτυχή(κατ’αυτούς) καριέρα ως πολιτικοί.  Καμώματα,  τύπου «βουλευτού» Καλοχαιρέτα ή  «υπουργού» Μαυρογιαλούρου ως διακωμωδούνται  στον Κινηματογράφο, οικεία στον κάθε Έλληνα, είναι  χαραγμένα  βαθειά στο μυαλό του.

Ας έρθουμε στο νησί μας. Ένα νησί που επί 109 χρόνια απ’την απελευθέρωσή του,  δεν μπόρεσε να επιτύχει την οικονομική ανάπτυξη του,  ώστε έτσι να διασφαλίσει την οικονομική πρόοδο και ευημερία των κατοίκων του, αφού ποτέ δέν απέκτησε τα απαιτούμενα έργα ανάπτυξής από επενδύσεις της Πολιτείας. Δηλ. τις απαιτούμενες βασικές υποδομές, αυτές που  είναι προϋπόθεση για την ανάπτυξη ενός τόπου. Έτσι, τα νιάτα μας «πήραν των οματιών τους» και μετανάστευσαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Αποτέλεσμα τραγικό, αλλά αληθινό, μέσα στα τελευταία 80 χρόνια έχασε το 45% του πληθυσμού του (137.160 άτομα, απογραφή 1928, ~75.000 γηγενείς το 2011).  

Ως την περίοδο, της πρώτης μετά τον εμφύλιο δεκαετίας, η μόνη βασική υποδομή που δημιουργήθηκε στη Λέσβο, ήταν το λιμάνι της Μυτιλήνης, που έκανε να παύσει πιά η αποβίβαση  επιβατών απ’τα πλοία με λάντζες. Στην τραγική χουντική επταετία που ακολούθησε, φυσικά η χούντα, στο «κόκκινο νησί», δεν θα μπάλωνε ούτε λακκούβα σε ασφαλτόδρομο του. Η  χούντα έπεσε τον Ιούλιο του 1974 κι έτσι, επί τέλους, αποκαταστάθηκε η λαϊκή κυριαρχία. Τότε,  ο λαοπρόβλητος ιδρυτής του Σοσιαλιστικού Κινήματος Ανδρέας Παπανδρέου  με τη  διακήρυξη της  3^ης του Σεπτέμβρη, προέβαλε το παλλαϊκό αίτημα των Ελλήνων: εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική απελευθέρωση, που αποτέλεσαν τις θεμελιώδεις καταστατικές αρχές του ΠΑΣΟΚ.  

Την τελευταία, έκανε πράξη όταν έγινε πρωθυπουργός της χώρας το1981. Τότε ακριβώς, άρχισε εμπράκτως αυτό, που στις δέλτους της Ιστορίας  έχει καταχωρηθεί ως μεταπολίτευση. Τότε που έγινε πραγματικότητα η απελευθέρωση του απλού Έλληνα, απ’το φόβο του χωροφύλακα, τα τερτίπια του κομματάρχη, τα βρόχια των  μηχανισμών της δεξιάς, την τυραννία του πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων, κ.άλ. και που τελικά κατάφερε στην πράξη να ενώσει τις δύο Ελλάδες. Αυτή των ηττημένων του εμφυλίου, μ΄εκείνη των νικητών.

Εκεί, ήταν που εμείς οι Λέσβιοι θεωρήσαμε ότι το στίγμα του «κόκκινου νησιού» θα εξαλειφόταν πιά, και η Πολιτεία θα  έδειχνε στη Λέσβο μας την προσοχή, φροντίδα και μέριμνα που δεν  του έδειχνε για 45 ολόκληρα χρόνια, απ’τη δικτατορία του Μεταξά και μετά. 

Η μεταπολίτευση κράτησε τριάντα ολόκληρα χρόνια, αυτή που οι κακεντρεχείς, ειρωνικά ονομάζουν «εποχή ΠΑΣΟΚ». Εσκεμμένα βέβαια παραγνωρίζουν ότι τότε έγιναν στη χώρα υποδομές πρωτόγνωρες (πλήρης ηλεκτρενεργειακή της κάλυψη, αεροδρόμιο Ε.Βενιζέλος, γέφυρα Ρίου-Αντιρίου, ΠΑΘΕ, Μετρό Αθηνών, κ.άλ.) και το κυριότερο ο φτωχός κόσμος στην κυριολεξία «χόρτασε ψωμί». Να θυμόμαστε, ότι πολλά απ’τα χρόνια αυτά κυβέρνησε και η Ν.Δ.

Η μεταπολίτευση έληξε στις  23 Απριλίου 2010, όταν ο γιός του Ανδρέα, Γεώργιος, απ’το Καστελόριζο, ακύρωσε ουσιαστικά τη διακήρυξη της 3^ης του Σεπτέμβρη. Τότε που είπε στο λαό ωμά, ότι θα πρέπει να υπακούει στα «θέλω» και στις μνημονιακές αποφάσεις  των, ΔΝΤ  και Τρόϊκα. Συνεπακόλουθα; η εθνική ανεξαρτησία,  η λαϊκή κυριαρχία και η κοινωνική απελευθέρωση, ξέφτισαν. 

Ας δούμε λοιπόν στην «εποχή ΠΑΣΟΚ», ποιές βασικές υποδομές δημιουργήθηκαν στη Λέσβο. Λαμβάνεται υπ’όψη, ότι τότε,  απ’τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα και τρία Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης που ακολούθησαν, ήρθαν στη χώρα μας ~86 δισ. Ευρώ, προς δημιουργία  ελλειπουσών  σ’αυτή βασικών υποδομών. Αναλογικά με τον πληθυσμό μας, θα έπρεπε να έχουν έρθει στη Λέσβο  περί το  ένα(1) δισ. Ευρώ. Δυστυχώς, ήρθαν λιγότερα από 150 εκατομ. (συμπεριλαμβάνεται  το ποσό του κατασκευαζόμενου άξονα “Καλλονής - Σιγρίου”). Έτσι οι απαιτούμενες βασικές υποδομές στη Λέσβο, ώστε να ξεφύγει  απ’την υπανάπτυξη, την ατέλειωτη μιζέρια, την υπογεννητικότητα, εξακολουθούν να αναζητούνται. Τούτο αφού: αξιόπιστη ηλεκτρενεργειακή  κάλυψη δεν έχει, δεύτερο λιμάνι ακόμη δεν διαθέτει, οι οδικοί της άξονες  είναι αυτοί που χαράχτηκαν επί  Σουλτάνου Αβδούλ ΧαμίτΒ!, Πανεπιστημιακό νοσοκομείο ως οι άλλες πρωτεύουσες  Περιφερειών  της χώρας απέκτησαν, η Μυτιλήνη όχι, το αεροδρόμιο της είναι αυτό που δημιούργησαν οι Χιτλερικοί για τις πολεμικές τους ανάγκες, το φράγμα Τσικνιά δεν έγινε, η γεωθερμία δεν αξιοποιήθηκε, κ.άλ.,κ.άλ.

Έτσι μοιραία η απογραφή του 2011, έδωσε  πληθυσμό γηγενών Λεσβίων, μόνο ~75.000. Το χειρότερο, δυστυχώς γηρασμένο κατά  23,4%, βασική αιτία  των έντονων προβλημάτων υπογεννητικότητας του νησιού.

Τούτο άμεσα καταφαίνεται απ’το ότι  ενώ σ’όλη την επικράτεια μεταξύ 2001 και 2011 υπήρξε μείωση πληθυσμού κατά 1,4%,  στη Λέσβο, αυτή ήταν 7,0% δηλ. πενταπλάσια εκείνης της επικράτειας. Στην όποια αντιλόγηση, ότι έτσι έχει γίνει σ’όλη τη νησιωτική Ελλάδα θα απαντήσω, όχι. Δεν θα αναφερθώ στα νησιά Μύκονος, ή Σαντορίνη ούτε στη μεγαλόνησο Κρήτη, αλλά  στο κατά ~15% μικρότερο νησί της Λέσβου,τη  Ρόδο. Εκ προοιμίου θα πρέπει να λεχθεί, ότι όταν το κατά κεφαλή εισόδημα των Λεσβίων είναι χαμηλότερο του εθνικού μέσου όρου, αυτό των Ροδίων είναι υψηλότερο.  Τούτο από μόνο του,  εξηγεί το γιατί ενώ η Λέσβος μεταξύ 1951 και 2011 έχασε το ~32% του πληθυσμού της, η Ρόδος τον αύξησε ~70%. Τη δεκαετία του ’70 και τα δύο νησιά είχαν ίσο πληθυσμό, ~90.000. Η Ρόδος το 2011 είχε 115.490, με γηρασμένο πληθυσμό μόνο, 14,1%. Έτσι έχει γίνει το τρίτο πολυπληθέστερο Ελληνικό νησί. Αυτά όλα, φυσικά, δεν είναι τυχαία, όπως καταδεικνύεται ακολούθως, συγκρίνοντας  τις βασικές υποδομές των δύο αυτών νησιών.  

Ηλεκτρενεργειακή κάλυψη:  με εργοστάσιο ΔΕΗ, η Ρόδος ~260 ΜW, η Λέσβος ~MW 80.

Αεροδρόμιο: η Ρόδος διεθνές, με ~3.500.000 αφίξεις/έτος,  η Λέσβος επαρχιακό, με ~700.000. 

Περιφερειακός οδικός δακτύλιος: Η Ρόδος έχει, η Λέσβος όχι.

Πεντάστερα Ξενοδοχεία: Ρόδος 63, Λέσβος  2;; (τούτα  είναι μεν ιδιωτικές επενδύσεις, όμως η δημιουργία τους εξαρτάται αποκλειστικά  απ’τις   βασικές υποδομές, που είναι  δημόσιες επενδύσεις).

Μετά τα προεκτεθέντα, τίθεται η ερώτηση «έχουμε χρεία άλλων μαρτύρων» στο να λεχθεί ότι τη χρυσή εποχή ΠΑΣΟΚ, η Λέσβος υπήρξε ατυχώς ο φτωχός συγγενής της ανάπτυξης.

Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, η Πολιτική στη Λέσβο, υπήρξε μηδενικής αξίας. Δυστυχώς!  Κλείνοντας, αυτό που αναρωτιέται κανείς, είναι: «Τις πταίει;» Απερίφραστα, η πολιτική ιντελιγκέντσια του νησιού, ντόπια και εξ εισαγωγής.