Η φράση αποδίδεται στον Ότο φον Μπίσμαρκ, καγκελάριο της Γερμανίας.

Η φράση  χρησιμοποιείται συχνά από τους πολιτικούς, εννοώντας ότι η  πολιτική είναι η «τέχνη», δηλαδή , η δυνατότητα να επιτυγχάνεις το καλύτερο αποτέλεσμα που μπορεί να επιτευχθεί.

Η παραπάνω ρήση μας επιτρέπει, επίσης, να εννοήσουμε ότι το όποιο αποτέλεσμα  από την  άσκηση της πολιτικής εξαρτάται από τις διαθέσιμες  δυνατότητες του πολιτικού υποκειμένου αλλά και τις αντικειμενικές συνθήκες, κάτω από τις οποίες επιδιώκεται η πραγματοποίηση του όποιου πολιτικού στόχου. Έτσι, αξιολογείται και η καλή ή η κακή επίδοση των πολιτικών που ασκούν κάποια εξουσία, ανάλογα με τις ευνοϊκές ή δυσμενείς συνθήκες, κάτω από τις οποίες επιχειρήθηκε η κατάκτηση του στόχου.

Ως αλήθεια η παραπάνω ρήση δεν αμφισβητείται. Πράγματι, οι δυνατότητες αυτών που ασκούν κάποια  εξουσία και οι οποίοι επιχειρούν να λύσουν τα προβλήματα της χώρας τους, να πραγματοποιήσουν κάποιους στόχους και να ικανοποιήσουν  τις ανάγκες της κοινωνίας δεν είναι απεριόριστες.  Η επιτυχία των επιδιωκόμενων στόχων, η μέγιστη ή η ελάχιστη ικανοποίηση των υπαρχουσών αναγκών εξαρτάται, βεβαίως, από την «τέχνη» που διαθέτει ο υπεύθυνος πολιτικός, ήτοι, την ισχυρή βούληση, την γνώση, την ικανότητα  και την επιδεξιότητα με την οποία θα επιχειρήσει την πραγματοποίηση του στόχου, συγχρόνως όμως, εξαρτάται και από τις κρατούσες- εν τόπω και χρόνω- αντικειμενικές συνθήκες, κατά πόσον, δηλαδή, αυτές είναι ευνοϊκές ή παρουσιάζουν ορισμένες δυσκολίες ή και ανυπέρβλητες, ανθρωπίνως, δυσκολίες.

Κατά πόσον η σημερινή πολιτική ηγεσία- και ειδικότερα,η κυβερνώσα- υπό τις επικρατούσες συνθήκες- επέτυχε το «εφικτόν;

Κατά κοινήν ομολογίαν, η διαχείριση υπήρξε επιτυχής ή σχεδόν επιτυχής όσον αφορά τα χρονίζοντα, σύνθετα και κρίσιμα προβλήματα, όπως είναι οι τουρκικές διεκδικήσεις στην Αν. Μεσόγειο και το Αιγαίο, η εργαλειοποίηση του Μεταναστατευτικού από την πλευρά της Τουρκίας, καθώς και η πανδημική κρίση, τόσον όσον αφορά στην προστασία της υγείας των κατοίκων από την νόσο, όσον και στις επιπτώσεις που είχε η πανδημία στην εγχώρια οικονομία.

Οι ενστάσεις της Αντιπολίτευσης- οι οποίες, συχνά, είναι μηδενιστικές και καταστροφολογικές-  αναφορικά με την διαχείριση από την κυβέρνηση της πανδημικής κρίσης και την αντιμετώπιση των συνεπειών που είχε αυτή στην οικονομία, είναι παράλογα υπερβολικές και αδικούν και την ίδια την Αντιπολίτευση, η οποία εμφανίζεται να αγνοεί την διεθνή πραγματικότητα, τις πολιτικές αδυναμίες που παρουσιάζουν όλες οι κυβερνήσεις (ακόμα και των πλέον προηγμένων κρατών), σε παγκόσμια κλίμακα, να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την εξάπλωση και τις συνέπειες μιας πρωτόγνωρης πανδημικής κρίσης, καθώς και την αδυναμία της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας να δώσει σαφείς απαντήσεις και οδηγίες, καθώς και τα αναγκαία όπλα για την καταπολέμηση του κορονοϊού.

Εκεί που οι επικρίσεις της Αντιπολίτευσης  έχουν  κάποια πραγματική βάση είναι στο θέμα των καταστροφικών πυρκαγιών του περασμένου Ιουλίου- Αυγούστου,  ότι, δηλαδή, με την κυβερνητική διαχείριση του φαινομένου δεν κατέστη  «εφικτόν» να προληφθούν οι πυρκαγιές ή έστω, να περιοριστεί η καταστροφική επέκτασή τους και η διάρκειά τους, με αποτέλεσμα- ναι, μεν, να προστατευτούν- ευτυχώς- οι ανθρώπινες ζωές- αλλά, δυστυχώς, να γίνουν παρανάλωμα της πύρινης λαίλαπας τα σπίτια και οι περιουσίες πολλών κατοίκων, καθώς και το φυτικό και το ζωικό κεφάλαιο, σε τεράστια έκταση, πολλών περιοχών της ελληνικής επικράτειας.

Κατά πόσον ήταν «εφικτόν» ή ανέφικτον να αποτραπούν, εντελώς, οι πυρκαγιές;

Η απόλυτη αποτροπή των πυρκαγιών είναι ανέφικτη λόγω πολλών αιτίων που έχουν σχέση με την κλιματική κρίση και ειδικότερα με τον παρατεταμένο καύσωνα, που καθιστά εξαιρετικά εύφλεκτη την φυτική ύλη, αλλά και για λόγους που έχουν σχέση με τον ανθρώπινο παράγοντα των εμπρησμών, με εμπρησμούς εξ αμελείας ή σκόπιμους εμπρησμούς.

Για εκείνο, όμως, που ελέγχεται η κυβέρνηση- και δικαίως- είναι τα μέτρα που δεν έλαβε ή «έλαβε», αλλά δεν ήλεγξε την εφαρμογή τους, για την πρόληψη  και τον περιορισμό των πυρκαγιών, όπως είναι ο έγκαιρος καθαρισμός και η απομάκρυνση εύφλεκτων υλικών- ειδικότερα, στα  περιαστικά δάση- η φύλαξη των δασών και η εγκατάσταση παρατηρητών, τις ημέρες υψηλού κινδύνου, και, κυρίως, κατά πόσον ήλεγξε- περιφερειακά- την συστηματική εφαρμογή, από την πλευρά των δημοτικών Αρχών, των θεσπισμένων μέτρων για την πρόληψη των πυρκαγιών.

Η κυβέρνηση ελέγχεται από την Αντιπολίτευση και για σφάλματα που υπήρξαν στην διαχείριση της κατάσβεσης των πυρκαγιών από τους υπεύθυνους του υπουργείου Πολιτικής Προστασίας και την Πυροσβεστική.

Σφάλματα και παραλείψεις, πιθανώς, υπήρξαν και λόγω της έντασης, της έκτασης και της διάρκειας του φαινομένου και, φυσικά, λόγω της σωματικής και ψυχικής εξάντλησης των εμπλεκομένων, επί πολλές ημέρες,  με την καταστολή των πυρκαγιών. Αλλά για  την ύπαρξη σοβαρών σφαλμάτων και παραλείψεων αρμόδιες για να αποφανθούν, τελικά,είναι οι υπεύθυνες ελεγκτικές Αρχές.

 Και θα είναι χρήσιμο για το μέλλον οι κυβερνώντες, καθώς και κάθε υπεύθυνος πολίτης και πολιτευόμενος να μελετήσει τα συμπεράσματα που θα προκύψουν από την διερεύνηση των συνθηκών, κάτω από τις οποίες εκδηλώθηκαν οι πυρκαγιές, καθώς και του τρόπου που αυτές αντιμετωπίστηκαν.

Ένα γενικό, πάντως, συμπέρασμα και δίδαγμα είναι ότι οι παραδοσιακοί τρόποι, οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν, μέχρι σήμερα, για την αντιμετώπιση των ακραίων φαινομένων της κλιματικής κρίσης, όπως  είναι οι πυρκαγιές και οι πλημμύρες, αποδεικνύονται ατελέσφοροι και ότι πρέπει, με την βοήθεια της επιστήμης να επανασχεδιαστεί, σε σύγχρονη βάση, και η πρόληψη και η καταστολή τους.

Και αποτελεί θετικό στοιχείο ότι η κυβέρνηση του Κ.Μητσοτάκη αναγνώρισε τόσο τις αντικειμενικές, όσο και τις υποκειμενικές αδυναμίες στην διαχείριση των πυρκαγιών και ότι εξήγγειλε  την αλλαγή, σε νέα βάση, του όλου σχεδιασμού πρόληψης και καταστολής και, επίσης, ότι προέβη στην επιλογή νέων προσώπων- ελπίζουμε καταλληλότερων και  ικανότερων- που θα αναλάβουν την ευθύνη, στον κρίσιμο τομέα της αντιμετώπισης των ακραίων φαινομένων.

Και, βέβαια, περισσότερο αποτελεσματική θα είναι η αντιμετώπιση των παραπάνω ακραίων φαινομένων, εάν αυτός ο σχεδιασμός για την αντιμετώπισή τους πραγματοποιηθεί με την  διεθνή- ή, έστω, την ευρωπαϊκή- συνεργασία όλων των πολιτικών και επιστημονικώνδυνάμεων.

Και επειδή η κλιματική κρίση δεν προσφέρεται για πολιτική εκμετάλλευση και δεν αντιμετωπίζεται με φτηνή αντιπολιτευτική κριτική και υβριστικούς χαρακτηρισμούς, θα ήταν χρήσιμο, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, με υπευθυνότητα και σοβαρότητα, να καταθέσουν, δημόσια, τις προτάσεις τους, για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και να συμμετάσχουν σε ένα εποικοδομητικό διάλογο για την σύνθεση των απόψεων και την επιλογή των καλύτερων λύσεων.

Ιδού, « πεδίον δόξης λαμπρόν» για ευαίσθητους και υπεύθυνους πολιτευόμενους, εφόσον είναι στρατευμένοι, πρωτίστως,  στην υπηρεσία του λαού και, δευτερευόντως, του κόμματός τους!