Εάν είναι αλήθεια ότι η Τέχνη προφητεύει τη ζωή και την εξέλιξη, τότε και η Μυθολογία, που είναι μια πρώιμη μορφή της τέχνης, απεικονίζει την πορεία του ανθρώπου μέσα στη φύση και στη φύση του.

Οι μύθοι του Κατακλυσμού, του Προμηθέα, του Πυγμαλίωνα, του Αχέροντα, του διαγωνισμού του Μώμου, του Περσέα και της Μέδουσας, του Νάρκισσου, της Χίμαιρας και τόσοι άλλοι περιγράφουν με εναργέστατο τρόπο τις οδύνες και τα θαύματα της ανθρώπινης φύσης και προτυπούν την εξέλιξή τους.

Η σημερινή ιική δοκιμασία της ανθρωπότητας -η οποία επί δύο χρόνια μετά δεν λέει να κοπάσει- μας θυμίζει έντονα τον μύθο του Ταντάλου, του μυθικού βασιλιά της Φρυγίας.

Φίλος ων και υπεραγαπών τους Ολύμπιους θεούς έπεσε στην ψυχική αντίφαση της αμφιβολίας και της εξαπάτησης.

Θέλοντας να διαπιστώσει αν είναι πράγματι θεοί και δεν εξαπατώνται από τους ανθρώπους, έσφαξε τον γιο του Πέλοπα (δεύτερο και μείζον έγκλημα), τον μαγείρεψε και τους προσκάλεσε σε δείπνο.

Οι θεοί βέβαια κατάλαβαν την απάτη και τον μεν γιο του τον ανάστησαν, τον ίδιο δε τον έστειλαν σε αβάσταχτα μαρτύρια στον Άδη: Κρέμονταν, λέει, μπροστά του καρποί και όταν επιχειρούσε να τους πιάσει, απομακρύνονταν. Έτρεχε πλάι του νερό δροσερό και όταν έσκυβε να ξεδιψάσει, αυτό άλλαζε ροή και έφευγε.

Πολλοί σήμερα νοσήσαντες με κορονοϊό ερωτώμενοι για τα της νόσου περιγράφουν ορισμένα περίεργα και βασανιστικά συμπτώματα που εμφανίζονται μετά τη νόσηση.

Στην αρχή παρουσιάζεται μια διαταραχή στην όσφρηση και στην οσμή (αοσμία ή ανοσμία, όπως θέλετε), ενώ αργότερα, στις μισές τουλάχιστο περιπτώσεις, παρατηρείται μια «παροσμία» που είναι για την ακρίβεια «διεστραμμένη αίσθηση της όσφρησης».

Οι παθόντες την περιγράφουν με τρόμο και απελπισία.

Τροφές όπως τις ξέρουμε με τη γλυκιά οσφρητική ανάμνηση (αβγό, κρεμμύδι, εσπεριδοειδή, καφές, ζεστό ψωμί απ’ τον φούρνο) έχουν τώρα μυρωδιά και γεύση σάπιου ψαριού και χαλασμένου μπρόκολου!

Είναι μια αφόρητη κατάσταση που σε αποτρέπει να χαρείς ένα καλομαγειρεμένο φαγητό όπως το ξέρουμε μέχρι σήμερα και ένα δείπνο με τους φίλους σου.

Φκιάξαμε λοιπόν γκουρμέδες και εδέσματα εκλεπτυσμένων και εξωτικών γεύσεων και δεν μπορούμε να τα γλωσσάσουμε;

Φκιάξαμε ακριβά αρώματα και θα μας μυρίζουν μασχαλίλα, και αρχαιοελληνιστί «κινάβρα»;

Και είναι δυνατόν στη σημερινή ασυγκράτητη και πλανεύτρα αισθησιοκρατία να πορευόμαστε χωρίς κάποιες βασικές αισθήσεις;

Αναγκαστήκαμε να καταργήσουμε και τη μουσική, εκ του «μούσα» κι αυτό εκ του «μανθάνω», τη μουσική που είναι η πεμπτουσία της παιδείας, και την οποία βέβαια την έχουμε χρόνια τώρα ρίξει στα σκυλιά.

Είναι φαίνεται κοινή και οδυνηρή η μοίρα των ανθρώπων όλων των εποχών, και ίσως γι αυτό να ευθύνεται η έπαρση, η απληστία και η ασέβεια προς τους νόμους και τους κανόνες της φύσης, μια ασέβεια που περιγράφεται, ίσως κάπως χοντροκομμένα αλλά, τόσο τραγικά και παραδειγματικά στα σπουδαία περιστατικά της Μυθολογίας μας.

Εύστοχη, δω που τα λέμε, είναι και η ονομασία της ινδικής μετάλλαξης.

Δέλτα.

Το τέταρτο ελληνικό γράμμα, δάνειο του επίσης τέταρτου γράμματος του σημιτικού αλφαβήτου με την ονομασία «ντάλεθ» που σημαίνει την τριγωνική θύρα μιας σκηνής.

Από τέτοιες θύρες της αδιαφορίας και της σύγχυσης φαίνεται ότι μπαινοβγαίνει ο ιός, και για να μην τον πάρουμε «μυρωδιά», μας καταστρέφει και την οσφρητική οδό ...

Τώρα ακούμε και για τη μετάλλαξη «Άλφα», κι αυτή εκ του σημιτικού «άλεφ» που σημαίνει «βόδι». Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Η κατάσταση είναι σοβαρή.

Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης, και θα’ λεγα ότι δυστυχώς ισχύει ανεστραμμένη η γνωστή δικανική ρήτρα: «Όλοι είμαστε ένοχοι, μέχρι να αποδειχθούμε αθώοι» ....