Ήρθε το Πάσχα, άδειασαν οι μεγάλες πόλεις, ο κόσμος ξεχύθηκε στις εθνικές οδούς με κατεύθυνση τα εξοχικά του, τα τουριστικά καταλύματα γέμισαν, το ίδιο και τα πλοία, οι ταβέρνες, οι παράλιες και τα μπαρ. Η Μαρίνα (πρώην) Πατούλη ξαναφόρεσε το ροζ της ταγεράκι και στέφτηκε βασίλισσα της Μυκόνου. Είναι ξεκάθαρο: Η κανονικότητα γύρισε πίσω! Τα πιστοποιητικά covid καταργούνται και κανείς δε φοβάται πλέον να αναζητήσει με μάσκα βέβαια το γραφικό μαγιόξυλο στις ψησταριές και στους λόγγους της πατρίδας μας. Αυτό θα κάνουν και οι ξένοι επισκέπτες που άρχισαν να καταφθάνουν στα νησιά με τσάρτερ πτήσεις. Τα τουριστικά μαγαζιά άνοιξαν και όλοι προσδοκούν μια πλούσια τουριστική σεζόν που θα τους αποζημιώσει για τις δυο τσουρούτικες που προηγήθηκαν.  

Η Σαγκάη είναι ακόμη μακριά. Απέχει έναν Σεπτέμβρη δρόμο, όχι δεν γράφω μεθυσμένη. Ο κορονοϊός αποδήμησε σε αλλά κλίματα και αν επιστρέψει (όχι πως τον θέλουμε) αυτό θα συμβεί με τη νέα σχολική χρόνια. Εν τω μεταξύ σαν τζιτζίκια θα ρουφήξουμε τους χυμούς της ζωής, πασπαλισμένους με ελληνικό Ήλιο και πια γνωρίζουμε πως αυτό είναι πολύτιμο και καθόλου αυτονόητο. Όπως το ξέρουμε πως η ευτυχία να σε χτυπά καταπρόσωπο ο ζεστός αέρας του καλοκαιριού δεν είναι αυτονόητη.  

Επίσης ξέρουμε ότι ούτε τα έργα υποδομής είναι αυτονόητα. Έχω πια αρχίσει να το παίρνω απόφαση: Όσο ζω νέο δρόμο που να συνδέει την πιο τουριστική περιοχή του νησιού με την κεντρική οδική αρτηρία δε θα δω να γίνεται. Θέλεις να επισκεφτείς ένα από τα πιο τουριστικά μέρη του νησιού; Πρέπει να εξασκηθείς στους φιδίσιους δρόμους του εξήντα και του εβδομήντα και να λες και ευχαριστώ. Θα μου πεις: γιατί να το κάνεις, αφού ως επισκέπτης μπορείς να βρεθείς σε άλλους προορισμούς, που έχουν προνοήσει και προσφέρουν μεγαλύτερες ανέσεις; Δεν υπάρχει απάντηση πάρα μόνον ως άλλοθι η ατάκα της Μενεγάκη στους επισκέπτες του καταλύματος του συντρόφου της στα Άχλα: «Εμείς δε φτιάξαμε τον δρόμο ούτε θέλουμε να φτιαχτεί, γιατί δε θέλουμε πολύς κόσμος να έρχεται. Θέλουμε την περιοχή για δική μας απόλαυση και μόνον. Και θέλουμε αποκλειστικότητα». Αυτό μάλιστα! Και να προσθέσω ότι στο Πόρτο Χέλι επίσης έχει χάλια δρόμους. Γιατί εκεί έχουν τις βίλες τους οι επώνυμοι: Ο Κυριακού, ο τέως Βασιλιάς, ο μακαρίτης ο Κοντομηνάς! Θέλουν τις παραλίες απάτητες, να τις προσεγγίζεις μόνον με σκάφη, τους δρόμους δύσβατους, για να μην μπλέκεται στα πόδια τους η κουτσή Μαρία, το κρασί παλιό, τον αστακό ψόφιο και το τυρί μουχλιασμένο! Θα μου πείτε - και δικαίως- δεν είμαστε αυτή η περίπτωση. Θα σας αντιγυρίσω ότι έχουμε γονίδιο σνομπισμού, το χρήμα μας λείπει, για να αισθανθούμε βασιλιάδες! Και θα προσθέσω ότι όλοι αυτοί έχουν το δικό τους ελικοδρόμιο. Είναι μια ωραία πρόταση, για να αξιοποιήσουμε τις ταράτσες μας, αν λίγο κάνει χώρο ο ηλιακός! Νομίζω!  

Όταν η κανονικότητα επιστρέφει και η συζήτηση γυρίζει στην αναπτυξιακή πολιτική, έχω να θυμηθώ πολύ πικάντικες ιστορίες. Για παράδειγμα σε μια περιοχή που θέλει να λέγεται τουριστική, τρεις οικογένειες συνταξιούχων μπορούν να μετρούν….. την ηχορύπανση από τα νυχτερινά κέντρα και να τα κλείνουν με εισαγγελέα και αστυνομία, υποστηρίζοντας την τουριστική ανάπτυξη της περιοχής! Μια παρέα νεαρών αλλοδαπών μπορεί μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες να αναστατώνει μια γειτονιά, όπου επίσημα χώρος διασκέδασης δεν υπάρχει, χωρίς η αστυνομία να επεμβαίνει όσες φορές και αν έχει κληθεί. Γιατί να επέμβει άλλωστε; Οι νεαροί αυτοί εργάζονται στα ξενοδοχεία, στα εστιατόρια, στα βενζινάδικα παραγόντων της περιοχής!!! Δεν αρκεί αυτό, για να μην μπορούν να κλείσουν μάτι ένα - δυο σπίτια; Μην τα θέλουμε και όλα δικά μας! Στο φινάλε, αν κάποιος κλείνει με τον νόμο τους χώρους της οργανωμένης διασκέδασης, αυτή κάπου πρέπει αλλού να βρει καταφύγιο, έστω και παρανόμως!  

Η κανονικότητα επιστρέφει με γερασμένο πρόσωπο. Αυτό είναι δυστυχώς αποκρουστικό.