«Το εκπαιδευτικό σύστημα αποτελεί κομβικό στοιχείο στην προσπάθεια ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας και για την άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων» (ΙΟΒΕ).

Η μεγαλύτερη ζημιά, στα χρόνια των μνημονίων -και ειδικότερα, στα χρόνια της «αριστερής» διακυβέρνησης Τσίπρα/Καμένου- είναι η οπισθοδρόμηση που συντελέστηκε στην παιδεία, με συνέπεια να επηρεαστεί αρνητικά η ηθικοπνευματική κατάσταση και εξέλιξη της νεολαίας και, γενικότερα, του ελληνικού λαού, να διογκωθούν και να οξυνθούν οι χρόνιες παθογένειες του ελληνικού κράτους και να παραμείνει, επί δέκα χρόνια, παγιδευμένη η χώρα στο μνημονιακό καθεστώς της υπανάπτυξης και της λιτότητας.

Για δεύτερη φορά στην νεότερη ιστορία μας, μετά την ουσιαστική μεταρρύθμιση Παπανδρέου-Ακρίτα-Παπανούτσου, του 1964, η οποία ακυρώθηκε από τη χούντα της 21^ης Απριλίου 1967,η Μεταρρύθμιση-Τομή στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, που επιχειρήθηκε το 2011 από την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και η οποία επιψηφίστηκε με πρωτοφανή πλειοψηφία από την Βουλή (γνωστή ως Νόμος Διαμαντοπούλου), κατεδαφίστηκε, τελικά, από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ.

Και ενώ η τετραετής περίοδος της διακυβέρνησης από τους ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ κόστισε -από οικονομική άποψη- μια χαμένη τετραετία, με μια ζημία 80-100 δις και επιπλέον την δέσμευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια και την παράταση των ασφυκτικών δημοσιονομικών πλεονασμάτων μέχρι το 2060, το πισωγύρισμα που προκλήθηκε στην παιδεία κόστισε την «απώλεια» ενός σημαντικού ποσοστού της νέας γενιάς που στερήθηκε την ουσιαστική μόρφωση, που εθίστηκε στην «ήσσονα προσπάθεια» και αδιαφόρησε για την «αριστεία», που έχασε την πίστη του σε αρχές και αξίες και χάθηκε στα αδιέξοδα μονοπάτια των εύκολων «επαναστάσεων», που περιθωριοποιήθηκε ή αναζήτησε την τύχη του σε κάποια άλλη χώρα.

Και ενώ η κατεδάφιση του «νόμου Διαμαντοπούλου» συντελέστηκε σε σύντομο χρόνο, η θεσμική αποκατάσταση και η εφαρμογή του θα απαιτήσει πολύ περισσότερο χρόνο και το σημαντικότερο: για να φανούν τα θετικά αποτελέσματα από την προσπάθεια βελτίωσης του περιεχομένου και της λειτουργίας του εκπαιδευτικού συστήματος, θα χρειαστεί μια ολόκληρη εικοσαετία, δηλαδή, ολόκληρος ο χρόνος που διανύει μια νέα γενιά από το Νηπιαγωγείο μέχρι το Πανεπιστήμιο.

Τις συνέπειες από τον παραλογισμό της δεκαετούς μνημονιακής περιόδου, της περικοπής ζωτικών δαπανών και της υποτροφοδότησης βασικών λειτουργιών του κράτους με το κατάλληλο προσωπικό και τις αναγκαίες πιστώσεις και ειδικότερα, τις συνέπειες από την ιδεοληπτική, αναχρονιστική, κοντόθωρη και άφρονα εκπαιδευτική πολιτική των Μπαλτάδων και Γαβρόγλου δεν τις υπέστησαν -με όλα τα αρνητικά συνεπακόλουθά τους- μόνον οι μαθητές· επηρέασαν αρνητικά και όλους τους συντελεστές για την ομαλή και αποδοτική λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος, τους διδάσκοντες εκπαιδευτικούς, τους υπεύθυνους για την καθοδήγηση και την διοίκηση των σχολικών μονάδων, την υλικοτεχνική υποδομή και τον εμπλουτισμό της διδασκαλίας με τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα.

Το ανθρώπινο δυναμικό των εκπαιδευτικών υποχρεώθηκε να ασκεί το λειτούργημά του, όχι μόνον μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια της μνημονιακής οικονομικής πολιτικής, αλλά και κάτω από τον έλεγχο μιας ολοκληρωτικής κομματοκρατικής αντίληψης που καθόριζε αυταρχικά το περιεχόμενο και τους κανόνες λειτουργίας των σχολικών μονάδων και στελέχωνε αναξιοκρατικά τις θέσεις ευθύνης.

Οι «καταλήψεις» -παλιά αντιεκπαιδευτική και αντιδημοκρατική δράση- καθιερώθηκαν, πλέον, ως… «θεσμός» και εξυμνήθηκαν από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ως «προγυμναστήρια αυριανών αγωνιστών».

Και το πανεπιστημιακό «άσυλο» γνώρισε ημέρες δόξας ως «λημέρι» παντός «διακινητή» παραισθησιογόνων ουσιών και παραισθησιογόνων «επαναστατικών» ιδεών!

Και φτάσαμε στο σημείο οι πρυτάνεις και τα πρυτανικά συμβούλια να «λουφάζουν» ή να τρέπονται σε φυγή μπροστά στην θρασεία εισβολή στα Γραφεία τους του «ρωμαλέου φοιτητικού κινήματος» (σύμφωνα με την ορολογία Γαβρόγλου)! Κι έτσι εγκαταλείφθηκε -απροστάτευτος- ο χώρος των πανεπιστημίων για να ανθίσουν -με μπόλικη κοπριά- όλα τα αναρχικά «λουλούδια» και για να επωασθούν τα «αυγά του φασισμού».

Και το χειρότερο: πολύς κόσμος συνήθισε να ζει στην «αριστερή κανονικότητα». Άρχισε να πιστεύει πως η γενικευμένη ασυδοσία και το «μπάχαλο» αποτελεί σύμπτωμα της «πλέριας δημοκρατίας», πως οι αυταπάτες είναι πιο «βολικές» από την ψυχρή λογική, πως δεν μπορεί και δεν πρέπει να αλλάξει τίποτα σ’ αυτή τη χώρα, διότι και οι άλλοι που επιδιώκουν να κυβερνήσουν και οι οποίοι υπόσχονται τη δημιουργία μιας «κανονικής χώρας» είναι… αιμοδιψείς νεοφιλελεύθεροι!

Ευτυχώς αυτός ο λαός διέσωσε αρκετά αποθέματα λογικής και ενσυναίσθησης της κρισιμότητας των περιστάσεων και με την ψήφο του, τον Ιούλιο του 2019, παρενέβη αποφασιστικά για την «αλλαγή σελίδας» στην διακυβέρνηση της χώρας.

Ο ρόλος του Υπουργείου της Παιδείας θα είναι -από εδώ και πέρα- καθοριστικός για την αναγέννηση και την μελλοντική θέση της Ελλάδας ανάμεσα στα δημοκρατικά και πολιτισμένα κράτη που βελτιώνουν σταθερά την ποιότητα της ζωής των πολιτών τους.

Ήδη, με τα πρώτα δείγματα γραφής της ηγεσίας του Υπουργείου της Παιδείας αποβάλλονται τα ιδεοληπτικά και αναχρονιστικά στοιχεία που κρατούσαν καθηλωμένη την Παιδεία του ελληνικού λαού μακριά από τις σύγχρονες εξελίξεις, που λαμβάνουν χώρα στον τομέα της εκπαίδευσης, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει συνεχώς η απόσταση της Ελλάδας από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου η εκπαιδευτική τους πολιτική αποτελεί την βάση για την γενικότερη πρόοδο των χωρών τους.

Ευελπιστούμε ότι το Υπουργείο της Παιδείας θα συνεχίσει σταθερά και θα ολοκληρώσει με τόλμη τις ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται το εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Και ευελπιστούμε, επίσης, ότι οι «αγωνιστές του δρόμου» και της «ντουντούκας» θα σκεφτούν, κάποτε, εκτός από τα κομματικά οφέλη της… «επαναστατικής γυμναστικής», και το μέλλον των δικών τους παιδιών, που οικοδομείται στα πλαίσια μιας σύγχρονης και δημοκρατικής παιδείας.