Η Τουρκία θέλει ανυποστάτως να μοιραστεί τη θάλασσά της με τη μακρινή θάλασσα της Λιβύης, ενώ ουδέποτε είχε σχέση ή επιρροή σ’ αυτή τη χώρα, εκτός από το διάστημα που αυτή διετέλεσε βιλαέτι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ασπάστηκε τον ισλαμισμό και γέμισε τη Μεσόγειο πειρατές.

Οι Ιταλοί ήταν εκείνοι που ως διάδοχοι των αρχαίων Ρωμαίων διοίκησαν μέχρι τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο τη Λιβύη, μια χώρα που καθ’ όλη την αρχαιότητα ευωδίαζε Ελλάδα με σπουδαίες πόλεις ιδίως στην ανατολική Λιβύη (Απολλωνία, Βερενίκη, Πτολεμαϊς, Ταύχειρα, Δάρνις κ.α.) και εξ αυτού ευδοκίμησε στη φιλοσοφία και στις τέχνες, όπως έδειξαν και οι αρχαιολογικές ανασκαφές (αρχαϊκές Κόρες, Αιγίοχος Ζευς, Αφροδίτη, ναός του Απόλλωνα κλπ).

Από παλαιοτάτων χρόνων Έλληνες ρύθμιζαν τα πολιτικά πράγματα της Λιβύης, ο δε Δημώνακτας από την Αρκαδία είχε κληθεί να ηρεμήσει τη χώρα στασιάζουσα, και την προικοδότησε με ένα προοδευτικό σύστημα πολιτικής διαίρεσης εφάμιλλο του σχεδίου του Κλεισθένη.

Η ελληνική φιλοσοφία έλαμψε στη Λιβύη και συγκεκριμένα στη σπουδαία πόλη τής Κυρήνης (σημερινή Γκρένα), θηραϊκής αποικίας από το 631 π.Χ., αρχής γενομένης από τον Αρίστιππο τον Κυρηναίο και τους επερχομένους της Κυρηναϊκής Σχολής Αρίστιππο, Θεόδωρο τον άθεο, Αννίκερι, Ευήμερο, Ηγησία τον Πεισιθάνατο κ.α.

Το 214 π.Χ. έμελλε να γεννήσει αυτή η πόλη έναν από τους πλέον επιφανείς φιλοσόφους του αρχαίου κόσμου, τον Καρνεάδη τον Κυρηναίο (214-129 π.Χ.) δυστυχώς σχετικά άγνωστον καίτοι κατατάσσεται στην πνευματική ελίτ του αρχαίου κόσμου.

Άνδρας μεγάλης σοφίας και διαλεκτικής οξύνοιας, έγινε σχολάρχης της Πλατωνικής Ακαδημίας των Αθηνών, και συνέρρεαν απ’ όλο τον κόσμο ενδιαφερόμενοι και μαθηταί να τον ακροώνται και να σημειώνουν, γιατί εκείνος, όπως όλοι σχεδόν οι μεγάλοι σοφοί και μύστες, δεν έγραψε τίποτα!

Ο Καρνεάδης συνέλαβε και ανέπτυξε ολοκληρωμένο φιλοσοφικό δόγμα, ανανεώνοντας τις πλατωνικές δοξασίες και παράλληλα πολεμώντας τα δόγματα του στωικού Χρύσιππου.

Στην προσπάθειά του να ελέγξει την αισθησιοκρατική αδυναμία οποιασδήποτε κρίσης και αντίληψης, έγινε ο εισηγητής της διδασκαλίας των «πιθανοτήτων» στη γνωσιολογία.

Υποστήριζε σθεναρά την ελευθερία της βούλησης και θεωρούσε ως ύψιστο αγαθό της ζωής το να μπορεί κανείς να απολαμβάνει τη φυσική ζωή, τα «πρώτα τη φύσει» όπως τα έλεγε, δηλαδή υγεία σωματική και πνευματική, σωστά αισθητήρια, δύναμη, κάλλος, απαλλαγή από τον πόνο.

Τον Καρνεάδη μού τον θύμισε όλη η σημερινή προσπάθεια να επιτευχθούν διεθνείς δήθεν γεωπολιτικές ισορροπίες, με τις Μεγάλες όμως Δυνάμεις να διεκδικούν τη μερίδα του λέοντος των διεθνών συμφερόντων.

Οι Αθηναίοι, λοιπόν, έστειλαν το 156 π.Χ. τον Καρνεάδη πρέσβη στη Ρώμη, μαζί με τον φιλόσοφο Κριτόλαο, να μεσιτεύσει στο να μη τιμωρηθεί η Αθήνα, στην οποία είχε επιβληθεί από τους Ρωμαίους πρόστιμο εκατό ταλάντων για την καταστροφή του Ωρωπού.

Ο Καρνεάδης, πέραν του ότι πέτυχε τον σκοπό της αποστολής, σαγήνεψε και το λαό των Ρωμαίων, και ιδιαίτερα τη νεολαία, σε δύο διαλέξεις που έδωσε με θέμα τη «δικαιοσύνη» επί δύο συνεχείς ημέρες.

Το εκπληκτικό στην υπόθεση είναι ότι την πρώτη ημέρα εκθείασε τη δικαιοσύνη και την αδήριτη ανάγκη της εφαρμογής της, ενώ τη δεύτερη ανασκεύασε και αναίρεσε όλο το σκεπτικό της προηγούμενης, λέγοντας ότι τις πράξεις των ανθρώπων και των κρατών τις οδηγεί μόνο το συμφέρον!

Μ’ αυτό ήθελε να υποδείξει στους Ρωμαίους ότι έπρεπε να αφήσουν ελεύθερα τα υποταγμένα στα σκήπτρα τους έθνη.

Εννοείται ότι μετά από αυτό, οι Ρωμαίοι έσπευσαν να περατώσουν την επίσκεψη του μεγάλου Έλληνα, βλέποντας ότι αφυπνίζει τον λαό και εισάγει καινά δαιμόνια.

Με τέτοια όπλα τέτοιοι Έλληνες άλωσαν τις κατά καιρούς αυτοκρατορίες του κόσμου και μόρφωσαν την οικουμένη ....

ΥΓ

Το άρθρο αφιερώνεται στη Γερμανία που είχε τη «σοφία» να εξαιρέσει για δεύτερη φορά την Ελλάδα από το διεθνές Συνέδριο για τη Λιβύη.