Έχω ακούσει πολλούς τα τελευταία χρόνια να προσπαθούν να ερμηνεύσουν αυτό το νέο εθνικό «άγος» (και για την κυριολεξία, το «πολιτικό μίασμα»), να προσπαθούν, με άλλα λόγια, να εξιχνιάσουν το φαινόμενο να μας κυβερνούν τέρατα, χωρίς να προβάλλεται καμία λαϊκή αντίσταση.

Ποιος τα γέννησε, ποιος τα εξέθρεψε, πώς είναι δυνατόν γενιές που τις μεγάλωσε ο ειρηνικός μεταπόλεμος μαζί με το κέρας της Αμάλθειας, να φτάσουν να στερούνται κάθε αρχής και αγωγής, κάθε ανθρωπιστικής ιδέας και κάθε κοινωνικής ευαισθησίας και αξιοπρέπειας; Να φτάσουν δηλαδή στο σημείο να κλοτσήσουν την καρδάρα με το γάλα;

Κάποιοι άλλοι πιο οπαδοτραφείς και πολιτικομυημένοι διερωτήθηκαν: Μα πώς κατάντησε έτσι η γενιά του Πολυτεχνείου; (γιατί αυτοί κατά βάση κυβερνούν σήμερα).

«Ο μεγαλύτερος εχθρός του εφήβου» λέει ο Κωστής Παπαγιώργης «είναι το ίδιο το εγώ του με διπλάσια χρόνια». Ωστόσο αμείλικτο παραμένει το ερώτημα: Πού πήγαν τα όνειρα του Πολυτεχνείου;

Ήτανε ως φαίνεται γραφτό να μάθουμε εν τοις παθήμασι -όπως έλεγε ο Αριστοτέλης- ότι όνειρα χωρίς αιώνιες αξίες και αρχές ακατάλυτες, είναι εφιάλτες.

Και ποιες είναι αυτές οι αρχές, θα ρωτήσει κάποιος.

Μα οι αρχές που κοσμούν το θεό και βρίσκονται στις ιδιότητές του.

Και ποιες είναι αυτές;

Ο Πυθαγόρας θα μας πει ότι «τα ωραιότερα πράγματα που έδωσε ο θεός στον άνθρωπο είναι να λέει την αλήθεια και να ευεργετεί» («Εκ των θεών τοις ανθρώποις δεδόσθαι κάλλιστα το τε αληθεύειν και το ευεργετείν»).

Και δω θα πρέπει να παρενθέσουμε ότι, είτε «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του θεού» είναι ο άνθρωπος, είτε «κατ’ εικόνα του ανθρώπου» είναι ο θεός, δεν παύει αυτή η αμφίδρομη σχέση ομοίωσης να ωφελεί και να εξυψώνει τον άνθρωπο.

Οι ιδιότητες του θεού πρέπει να είναι και ιδιότητες του ιδανικού ανθρώπου.

Και βέβαια γύρω από αυτές τις δύο τριγυρίζουν και άλλες μεγάλες αξίες όπως η γενναιότητα, η δικαιοσύνη, η μεγαλοψυχία, η ταπείνωση, αρετές που μπορούμε μέχρι και σήμερα να τις συναντήσουμε σε «ανώνυμους» ανθρώπους του λαού, αλλά επ’ ουδενί, ή έστω πολύ δύσκολα, μέσα στη «στάνη» του Κοινοβουλίου.

Ό,τι παθαίνει και ό,τι πρόκειται να πάθει ακόμα αυτός ο λαός έχει τις ρίζες του στην παιδεία του και στις πολιτικές του επιλογές.

Πρέπει πάση θυσία να συνειδητοποιήσουμε όλοι, και περισσότερο οι ηνίοχοι, ότι κάποια πράγματα είναι ιερά και απαραβίαστα π.χ.

τα σύνορα της πατρίδας

ο νεκρός

ο αιχμάλωτος

το παιδί

η τελευταία βούληση

η τεκμηριωμένη άποψη του άλλου

το απόρρητο της επικοινωνίας με κάθε μορφή και σε κάθε περίπτωση (!)

Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε να παραβιάζονται από την κυβέρνηση θεμελιώδη δικαιώματα, και δεν τρέχει κάστανο!

Δυο γενιές λοιπόν ευνουχισμένες.

Δυο γενιές που έφτασαν να πραγματώνουν αυτά που εξόρκιζαν, για να φτάσουμε στο σημείο να βλέπουμε βουλευτές άβουλους και κοπαδιαστούς και υπουργούς να προκαλούν και να περιφέρονται σωματοφύλακες και σταυροφόροι της προπέτειας και της πολιτικής μνησικακίας.

Δυο γενιές που δεν πόνεσαν, δεν πείνασαν, δεν ορφάνεψαν, δεν πολέμησαν!

Δυο γενιές που δεν μόχθησαν να κερδίσουν τα όπλα και τα χρηστά εφόδια για μια δύσκολη και απρόβλεπτη ζωή.

Αν δεν πεις κάποτε «όχι», αν δεν λιώσεις μέσα στα στενά της Κρέσνας, κι άμα δεν περπατήσεις με πρησμένα και κομμένα πόδια πάνω στους χιονισμένους τάφους του Αργυρόκαστρου και της Χειμάρας, τότε είναι πολύ εύκολο να σε βάζουν να μοιράζεις οικόπεδα και ονόματα της πατρίδας σου, και να χασκογελάς που σε βραβεύουν κι από πάνω!

Οι λαοπρόβλητοι ηγέτες πολύ εύκολα γίνονται λαοαπόβλητοι, και όταν παίζουν με επικίνδυνα ιδεολογήματα θα πρέπει να θυμούνται ότι οι ίδιοι είναι κακά «παράγωγα» του λαού, γιατί οι λαοί τους παίζουν με γνήσιες ιδέες, ενίοτε και με «μεγάλες»…