Η δημοκρατία, προκειμένου να λύσει σοβαρά κοινωνικά θέματα μέσω της πολιτικής, έκανε εξαρχής μια αναγκαία και ικανή μαθηματική υπόθεση: θεώρησε ότι ο κάθε πολίτης έχει συντελεστή βαρύτητας τη μονάδα. Όσο σπουδαίος δηλαδή και να είναι κάποιος, μετράει στον πολιτικό στίβο σαν μία μονάδα, μια ψηφίζουσα ψυχή και τίποτα παραπάνω.

Αυτό εξασφαλίζει πράγματι την πολιτική ισότητα από άποψη δικαιωμάτων και υποχρεώσεων και την αδιακρίτως ίση αντιμετώπιση των πολιτών.

Εντούτοις, ήδη από την πρώιμη εποχή των ιδεαλιστών φιλοσόφων (Πυθαγόρας, Πλάτων κλπ) ηγέρθη θέμα με την αξιακή διαστρωμάτωση της πολιτείας, γεγονός που απομάκρυνε αυτούς τους φιλοσόφους από τις αρχές της δημοκρατίας.

Οι ειδήμονες και οι επαΐοντες, τουτέστιν οι γνώστες και επιστήμονες επί διαφόρων θεμάτων, είναι απαραίτητοι για τη λειτουργία της πολιτείας και επανδρώνουν ειδικές θέσεις. Είναι άνθρωποι που έχουν μελετήσει ειδικά θέματα και δικαιούνται να έχουν επ’ αυτών γνώμη και αξιολογική κρίση.

Και εδώ είναι που αρχίζει το πρόβλημα.

Η αξία ενός ανθρώπου ή ενός πράγματος (εκ του άγω= οδηγώ) είναι το μετρούμενο βάρος του, η τιμή του. Αυτή την αξία μπορούν να τη μετρήσουν και να την ανακηρύξουν εμπειρογνώμονες, όχι όμως ο χύδην λαός.

Το κακό βέβαια είναι ότι τα πάντα υπόκεινται σε μια ανεύθυνη και αναρμόδια λαϊκή κρίση.

Ο πολύς λαός αξιολογεί και ψέγει ειδικά και ευαίσθητα θέματα ελαφρά τη καρδία, πεπεισμένος από το πλέγμα του πολιτικού δικαιωματισμού, και παρακινούμενος από τη δημοσιογραφική ασυδοσία, καθώς και τα ηλεκτρονικά μέσα της κοινωνικής δικτύωσης.

Αυτά τα τελευταία έχουν εκβαρβαρίσει τη δημοκρατία, και ποιος να το περίμενε. Έχουν δώσει δωρεάν βήμα σε κάθε φωνή. Θα το ξαναπούμε: ο «Ερμής σκαλίζεται πλέον σε κάθε είδους ξύλο». Όλοι κρίνουν τα πάντα χωρίς σεβασμό, χωρίς εξειδίκευση, αλλά και χωρίς αυτοκριτική. Και αυτό είναι αδύνατον χωρίς ειδικές γνώσεις.

Θα καταλάβει κανείς το μορφωτικό επίπεδο αυτών των ανθρώπων εάν δει τα κείμενα των σχολίων στα μέσα μαζικής επικοινωνίας, και ειδικά τη σύνταξη και την ορθογραφία της ελληνικής γλώσσας.

Ο πολιτικός λαϊκισμός της κυβέρνησης ότι «οι πάντες κρίνονται» αδειοδοτεί όλο τον πληθυσμό να κρίνει τους πάντες, γιατρούς, διαιτητές, ιερωμένους, δικαστές, ζωγράφους, ποιητές. Όλοι, σχετικοί και άσχετοι, έχουν γνώμη για τα πάντα, κι όμως η σοφή ρίζα αυτής της λέξης είναι το ρήμα «γιγνώσκω». Αυτό είναι και η προϋπόθεση της γνώμης.

Είναι θέμα αισθητικής και αυτογνωσίας και πάνω απ’ όλα θέμα παιδείας.

Θα προσθέταμε, και θέμα πειθαρχίας. Αυτή η πειθαρχία είναι εσωτερική υπόθεση, και φαίνεται καθαρά και από τη μουσική αγωγή και ορθοφωνία.

Για παράδειγμα, ένα τυχαίο σύνολο μαθητών ή στρατιωτών που είναι υποχρεωμένο σήμερα να τραγουδήσει τον εθνικό ύμνο, προσφέρει σχεδόν πάντα ένα ακατανόητο και αξιοθρήνητο άκουσμα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι δεν θα δίσταζαν να έχουν άποψη κατά σπουδαίων μουσικών, ψαλτών και γενικά ανθρώπων της τέχνης, και μάλιστα να τη διατυπώσουν και εγγράφως.

Με όλα αυτά, και κυρίως με την κριτική ανεπάρκεια του κόσμου, βλέπουμε να παραγκωνίζονται μέχρι φυσικοί επιστήμονες και ακαδημαϊκοί, κι απ’ την άλλη να διασώζονται και να προβάλλονται οι επιπλέοντες φελλοί, προφανώς επειδή μόνο αυτοί είναι συμβατοί με τη γενική φελλότητα του κόσμου.

Η ζήλια, η έμφυτη ελληνική διχόνοια (που έχει επισωρεύσει τόσα δεινά στην πατρίδα), αλλά κυρίως το έλλειμμα υψηλής παιδείας καθιστούν αυτή την περιπέτεια της αξίας δυστυχώς ελληνική υπόθεση, σε μια χώρα που μεσουράνησε κάποτε με τη σκέψη, με την τέχνη και με την αισθητική.