Εφέτος, που συμπληρώνουμε 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821, αναστοχαζόμαστε την επική πορεία του ανεξάρτητου νεοελληνικού κράτους και συγχρόνως οραματιζόμαστε την από δω και πέρα, μελλοντική εξέλιξή του.

Και, όπως είναι φυσικό, κάθε  Έλληνας πατριώτης επιθυμεί και φαντάζεται μια Ελλάδα του μέλλοντος, που θα συνεχίζει την ιστορική πορεία της, μέσα στον κόσμο, ισχυρή και υπερήφανη, ανεξάρτητη και δημοκρατική, προοδεύουσα και ευημερούσα.

Η Ιστορία, όμως, μιας χώρας και ενός έθνους δεν γράφεται, πάντα, σύμφωνα  με τις επιθυμίες των ανθρώπων και, πολύ λιγότερο, σύμφωνα με τις φαντασιώσεις τους. Όπως διδάσκει η ιστορία τα έθνη και τα κράτη υπάρχουν και εξελίσσονται, επιτυγχάνουν του στόχους που θέτουν και πραγματοποιούν τα όνειρά τους, όταν πορεύονται  με ισχυρή βούληση και αποφασιστικότητα,  με εθνική ενότητα και ομοψυχία, αγωνιστικό φρόνημα  και συστηματική προσπάθεια.

Κατ΄ αρχάς πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τα κρίσιμα προβλήματα  που αντιμετωπίζουμε ως χώρα, τα οποία, εάν δεν επιλυθούν, θα θέσουν σε κίνδυνο την ομαλή πορεία της.

Τα κρίσιμα προβλήματα και οι κίνδυνοι που είναι υπαρκτοί ή θα προκύψουν στο άμεσο μέλλον- όπως μπορούμε να εικάσουμε από τις υπάρχουσες ενδείξεις- συνυπάρχουν με κάποιους καλούς οιωνούς για  έξοδο από την στενωπό της σημερινής συγκυρίας  και την αναβάθμιση- υπό προϋποθέσεις- της χώρας μας, στο ευρωπαϊκό και το διεθνές επίπεδο.

Τα σημαντικότερα προβλήματα  που θέτουν σε κίνδυνο την μελλοντική θέση της Ελλάδας- εκτός από την πανδημική κρίση, η οποία ευελπιστούμε ότι θα ξεπεραστεί με τον καθολικό εμβολιασμό των ανθρώπων, σε παγκόσμιο επίπεδο-είναι, κατά την γνώμη πολλών αναλυτών, τα εξής:

Α. η υπογεννητικότητα, η οποία- εάν συνεχιστεί- θα επιφέρει την πληθυσμιακή συρρίκνωση της Ελλάδας, που εγκυμονεί τον κίνδυνο περαιτέρω αποδυνάμωσης της εθνικής άμυνας, τόσον έναντι εξωτερικής στρατιωτικής απειλής, όσον και έναντι του  κινδύνου αλλοίωσης των εθνικών πολιτισμικών χαρακτηριστικών  του ελληνόφωνου πληθυσμού της χώρας μας.

Β. η αντιμετώπιση των τουρκικών διεκδικήσεων και του κινδύνου απώλειας εθνικού χώρου, θαλάσσιου  ή χερσαίου.

Γ. η ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας, ώστε η χώρα να αυξήσει τους εθνικούς πόρους και να απεξαρτηθεί από τον εξωτερικό δανεισμό.

Δ. ο εκσυγχρονισμός του εκπαιδευτικού συστήματος και η ουσιαστική ενίσχυση της παρεχόμενης παιδείας, ώστε να αξιοποιηθεί το πνευματικό κεφάλαιο που διαθέτει- εκ φύσεως- η ελληνική νεολαία και να ανακοπεί η αυξανόμενη περιθωριοποίηση ενός σημαντικού τμήματός της.

Ε. η απαλλαγή της πολιτικής μας ζωής από την δημαγωγία και την μικρόνοια της μικροπολιτικής, που  ευτελίζει τους δημοκρατικούς θεσμούς,  διχάζει την κοινωνία και αποδυναμώνει κάθε εθνική προσπάθεια.

Στ. ο εκσυγχρονισμός του κράτους με την αξιοκρατική στελέχωση και τον ψηφιακό μετασχηματισμό όλων των κρατικών υπηρεσιών, για την υποστήριξη των αναπτυξιακών πολιτικών και την καλύτερη εξυπηρέτηση των πολιτών.

Ζ. η κατάκτηση μιας πραγματικά ισότιμης θέσης μέσα στην Ε.Ε. και η συμβολή της Ελλάδας στην ολοκλήρωση της οικονομικής και της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης.

Η αντιμετώπιση των ανωτέρω προβλημάτων είναι επείγουσα και καθόλου εύκολη και ,για να καρποφορήσει η όποια προσπάθεια για την επίλυσή τους,  απαιτείται η στράτευση όλων των διαθέσιμων εθνικών δυνάμεων και η σύμπραξη όλων των πατριωτικών και δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων·  για να εξασφαλιστούν, όμως, οι παραπάνω προϋποθέσεις της πανεθνικής συστράτευσης και  της συνεργασίας των πολιτικών δυνάμεων, πρέπει να αναθεωρηθούν οι μικρόνοες πολιτικές για την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού και να εξαφανιστούν τα… «ξύλινα τείχη» των « ίσων αποστάσεων», που υποστηρίζει το ΚΙΝΑΛ.

Και, βεβαίως, είναι αδήριτη ανάγκη η πολιτική  να αποκτήσει  την δύναμη και το κύρος της λογικής και της επιστημονικής γνώσης, την σοβαρότητα και υπευθυνότητα της επιστημονικής μεθόδου. Να σταματήσει, επιτέλους, η ρητορική του μίσους και του διχασμού, ο παραλογισμός της αλληλοεξόντωσης των πολιτικών αντιπάλων, η κατεδαφιστική πολιτική των διαδοχικών κυβερνήσεων, ο ευτελισμός και η γελοιοποίηση της κοινοβουλευτικής λειτουργίας.

 Και δεν μπορεί να προτάσσεται η αντιπολιτευτική κερδοσκοπία, ακόμα και σε περιπτώσεις που έχουν σχέση με την αντιμετώπιση κρίσιμων ζητημάτων και όταν διακυβεύονται ύψιστα εθνικά συμφέροντα.

Ειδικότερα, επείγουσα εθνική ανάγκη είναι η εκπόνηση ενός εκπαιδευτικού συστήματος που θα ικανοποιεί τις ανάγκες του μέλλοντος. Ήδη, έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος με την κατεδαφιστική- αντιμεταρρυθμιστική πολιτική των τελευταίων  χρόνων. Το υπάρχον, σήμερα, εκπαιδευτικό σύστημα, σε μια δεκαετία, θα έχει την τύχη των άχρηστων αδρανών υλικών.

Ενώ εμείς ασχολούμαστε, ακόμα και σήμερα, με τα «άσυλα», τους «αιώνιους φοιτητές» και τις «καταλήψεις», οι αλγόριθμοι και η τεχνητή νοημοσύνη θα έχουν- σε λίγα χρόνια- διαμορφώσει ένα εντελώς καινούριο περιβάλλον, νέες ανάγκες και νέες ευκαιρίες για τους νέους και την παιδεία τους. Και εάν δεν εγκαταλείψουμε, έγκαιρα, τις ιδεοληψίες που κρατούν, σήμερα, δέσμια των αναχρονιστικών πολιτικών μας  την εκπαίδευση, θα καταδικάσουμε τις νέες γενιές  και τον λαό μας να παραμένει- ενεός και εκ του μακρόθεν- απλός θεατής των μεγάλων εξελίξεων που θα συντελούνται, αύριο, στο διεθνές περιβάλλον!

Και για να μην βαυκαλιζόμαστε με θεωρητικές «παρλαπίπες», όλα θα εξαρτηθούν και όλα θα κριθούν στην βάση της οικονομίας. Όπως είναι γνωστόν « με ξένα ή δανεικά κόλλυβα δεν γίνεται… μνημόσυνο». Εάν δεν επιτευχθεί πραγματική και σημαντική ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας και εάν δεν πάψει «η πενία να είναι αεί σύντροφος τη Ελλάδι», δεν μπορεί να υπάρξει γενναιόδωρο κοινωνικό κράτος ούτε ουσιαστική αναβάθμιση του ΕΣΥ ούτε η αναγκαία επένδυση στην Δωρεάν Παιδεία και ούτε η επαρκής αμυντική θωράκιση της χώρας.

Και η οικονομική ανάπτυξη δεν πρόκειται να αναπτυχθεί εάν κατισχύσει και γίνει « νόμος το δίκιο του εργάτη» ούτε, βεβαίως,« το δίκιο του εργοδότη». Θα επιτευχθεί όταν κατισχύσει το Κράτος Δικαίου και εφαρμοστεί στην πράξη η αρχή της ισονομίας και ισοπολιτείας, καθώς και η ισότητα των ευκαιριών για όλους τους πολίτες. Θα επιτευχθεί όταν οι κυβερνώντες  ενθαρρύνουν και ενισχύουν όλους όσοι ανταλλάσσουν την «ήσσονα προσπάθεια» με την «μείζονα προσπάθεια», όταν παρέχουν τον χώρο, τα μέσα και τα εργαλεία που χρειάζονται

 οι φιλόπονοι και δημιουργικοί άνθρωποι, οι εργαζόμενοι και οι  εργοδότες, για να υλοποιήσουν τις σύγχρονες αντιλήψεις και τις καινοτόμες ιδέες τους, στις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες.

Τέλος, προσαρμόζοντας στην σύγχρονη πραγματικότητα την πλατωνική ρήση για την ιδανική Πολιτεία « ή οι φιλόσοφοι να κυβερνήσουν(βασιλεύσουν) ή οι κυβερνήτες (βασιλείς) να φιλοσοφήσουν», ευελπιστούμε να κυβερνήσουν  οι άριστοι- στο πνεύμα και το ήθος- και, βεβαίως, να αποδείξουν, στην πράξη, ότι είναι άξιοι συνεχιστές των μεγάλων ηγετών που αγωνίστηκαν- στα πεδία του πολέμου και της πολιτικής- για την δημιουργία και την ανάπτυξη του νεοελληνικού κράτους.

Τα επόμενα διακόσια χρόνια του ελεύθερου νεοελληνικού κράτους ξεκίνησαν μέσα στο ομιχλώδες τοπίο της πανδημικής κρίσης και η εντολή που φθάνει από το 1821- και ευχή δική μας είναι- όσοι κρατούν, σήμερα, το τιμόνι της χώρας και όσοι το πάρουν, στα επόμενα χρόνια, στα χέρια τους να οδηγήσουν την χώρα και τον ελληνικό λαό,  με ασφάλεια, και πάλι, στο ξέφωτο.

Και «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» να  παραδώσουν στις επόμενες γενιές «την  πατρίδα ουκ ελάττω» αλλά « πλείω και αρείω», μεγάλη, ισχυρή και περήφανη.