«Το στραβό το ξύλο η φωτιά το σιάζει»

Ελληνική παροιμία.

Δέκα χρόνια στο καμίνι των «Μνημονίων». Μια πορεία από την… ανάποδη. Από τα πολλά στα λίγα. Από το «οι ωραίοι έχουν χρέη» και από το «όσα έρθουν κι όσα πάνε» στο «ελεήσετε τον Γιάννη που κοντεύει να πεθάνει»!

Μάθαμε τίποτα «επί της πυράς», στα χρόνια της δοκιμασίας, στο πέρασμά μας από το «Καθαρτήριο»;

Η Ιστορία διδάσκει ότι οι άνθρωποι δεν διδάσκονται από την Ιστορία. Κάθε γενιά διαγράφει και τον δικό της «φαύλο κύκλο». Ειδικότερα η ελληνική Ιστορία διδάσκει ότι οι εμφύλιοι πόλεμοι των Ελλήνων εναλλάσσονται σταθερά με τα ηρωικά κατορθώματά τους.

Όταν για την δεκαετή περίοδο των «Μνημονίων», πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν -ακόμα- ότι υπήρξαμε τα αθώα θύματα μιας διεθνούς συνομωσίας· ότι οι «αιώνιοι εχθροί της Ελλάδας», στα «καλά καθούμενα», και ενώ όλα «πήγαιναν ντρέτα» στην χώρα μας, επέβαλλαν στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές Αγορές να σταματήσουν να μας δανείζουν, για να αναγκαστούμε να προσφύγουμε για δανεικά στους Ευρωπαίους «τοκογλύφους»· όταν αγνοούμε παντελώς την διεθνή πραγματικότητα και την στενή εξάρτηση που έχουμε από αυτήν· όταν αγνοούμε ή δεν θέλουμε να παραδεχτούμε την πραγματική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε και τις αιτίες που μας οδήγησαν σε αυτήν, επόμενο είναι να ερμηνεύουμε κατά το δοκούν τα συμβαίνοντα, και να αποδίδουμε όλα τα κακά της μοίρας μας σε φανταστικούς εχθρούς, με τελικό αποτέλεσμα να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη και να παραμένουμε, εσαεί, στην τροχιά του «φαύλου κύκλου».

Έτσι εξηγείται ότι, μπροστά στον κίνδυνο, αντί να συσπειρωθούν οι πολιτικές δυνάμεις -κάτι που κάνουν, ακόμα και τα ζώα- και κάτι που έκαναν οι πολιτικές δυνάμεις σε άλλες χώρες που βρέθηκαν σε ανάλογη οικονομική κρίση, κάποιοι «ασκούμενοι» στην πολιτική είδαν την δεινή κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η χώρα ως ευκαιρία, για να «αποπλανήσουν» τους αφελείς, πουλώντας -χοντρικώς- «επαναστατικές πομφόλυγες» ενάντια στους Ευρωπαίους τοκογλύφους»!

Η μεγάλη ευθύνη, βέβαια, γιατί αφέθηκε να «αποπλανηθεί» η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος και να παραδώσει, με την ψήφο του -σε μια από τις κρισιμότερες περιόδους της ιστορίας της- το πηδάλιο της χώρας σε αδαείς «μούτσους», βαρύνει ολόκληρη την πολιτική και πνευματική ηγεσία του τόπου μας, η οποία την κρίσιμη ώρα κρύφτηκε στο «λαγούμι» της και σιώπησε ή το χειρότερο, προσχώρησε στην παράταξη των «αγανακτισμένων». (Ακόμα και κάποιοι «πρωτοκάθεδροι» στην Δικαιοσύνη πλειοδοτούσαν στον παραλογισμό των ημερών διεκδικώντας την εξαίρεσή τους από τις «μνημονιακές» περικοπές, προκειμένου να μην… «πληγεί η αξιοπρέπειά τους ως λειτουργών»!).

Πολύ λίγοι ήταν αυτοί που έμειναν ανεπηρέαστοι από την αντιμνημονιακή φρενίτιδα. Και ακόμα λιγότεροι αυτοί που -αν και καθυβριζόμενοι- προσπάθησαν με τον δημόσιο λόγο τους να καταδείξουν τις αιτίες της κατάρρευσης της μέχρι τότε πλασματικής ευημερίας και την αναγκαιότητα για την οδυνηρή θεραπεία των παθογενειών που κατατρύχουν διαχρονικά την ελληνική Πολιτεία· αυτοί που προειδοποίησαν για τις ολέθριες συνέπειες του λαϊκισμού και του διχαστικού λόγου, που επισήμαιναν την ανάγκη για την ενότητα και την συστράτευση όλων των πατριωτικών δυνάμεων σε μια πανεθνική προσπάθεια εξόδου από την πολυδιάστατη και πολυεπίπεδη κρίση.

Και χρειάστηκε -μετά από μια περίοδο διακωμώδησης της πολιτικής, μετά από ένα απατηλό δημοψήφισμα και την ολοκληρωτική κατάρρευση της αξιοπιστίας της χώρας- να ακολουθήσει ζημία δεκάδων δισεκατομμυρίων για την χώρα , η υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια και ένα αχρείαστο Γ΄ «Μνημόνιο», για να συνέλθει ο ελληνικός λαός από την παραζάλη, να λυτρωθεί από τις αυταπάτες του και η πλειοψηφία του λαού να συνειδητοποιήσει την ανάγκη να ξαναμπεί η χώρα στις ράγες της κανονικής ζωής.

Σήμερα, βρισκόμαστε στο κρίσιμο μεταίχμιο δύο εποχών: από τις αυταπάτες και τον παραλογισμό του «ή αυτοί ή εμείς» -της παρελθούσας εποχής- στην προσπάθεια -του παρόντος- για την οικοδόμηση μιας «κανονικής χώρας». Στην ελληνική πολιτική ζωή, όμως, και τα απλά και τα αυτονόητα ζητήματα γίνονται σύνθετα, περιπλέκονται και προκαλούν επικίνδυνες αντιμαχίες.

Ενώ ο ορισμός της «κανονικότητας» είναι απλός και σαφής, να ζεις και να λειτουργείς σύμφωνα με τους κανόνες, και ενώ όλοι «ομνύουν» στην «κανονικότητα της χώρας», ο καθένας αντιλαμβάνεται την έννοια της «κανονικότητας» κατά το δοκούν και την «ζυγίζει» με τα δικά του μέτρα και σταθμά: περισσότερος ή λιγότερος Νόμος, πολύ ή λίγο «Νόμος και Τάξη», αυστηρότερη ή ηπιότερη λειτουργία των θεσμών;

Ακόμα και στην εξωτερική πολιτική, στις σχέσεις μας με την Τουρκία: «Διάλογος» και πολιτική «κατευνασμού» ή αυστηρότερη γλώσσα και «πολιτική πυγμής»;

Η αρχομανία και η αντιπολιτευτική παράνοια, συχνά, εγγίζουν τα όρια της ασέβειας προς τις βασικές αρχές της λογικής και εξαφανίζουν και την στοιχειώδη υπευθυνότητα που πρέπει να διέπει τον δημόσιο λόγο.

Με αυτά τα δεδομένα, είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς και να εγγυηθεί ότι -μετά την λήξη της αποφράδας δεκαετίας των «Μνημονίων» και την έναρξη της νέας, «Μεταμνημονιακής», δεκαετίας- θα επικρατήσει στην Ελλάδα η ενσυναίσθηση των πολιτευομένων και των πολιτών ότι το συμφέρον της πατρίδας τίθεται -πρέπει να τίθεται- υπεράνω και πέραν από τις μικρονοϊκές μικροκομματικές σκοπιμότητες.