Στις 25 Μαρτίου η χώρα μας γιόρτασε με τη λαμπρότητα και τη μεγαλοπρέπεια που άρμοζε στο γεγονός τη 200^η επέτειο από την επανάσταση του 1821 που οδήγησε στη δημιουργία του νεότερου ελληνικού κράτους. Βέβαια, δεν έλειψαν και στην περίπτωση αυτή  οι από τη φύση τους μικρόψυχοι που είπαν πως εδώ χάνονται ζωές και εμείς γιορτάζουμε την επανάσταση του 1821! Δεν έλειψαν και οι «ανθέλληνες»  που διακήρυξαν ευθαρσώς πως μισούν τη σημαία και τον σταυρό! Γι’ αυτό ακριβώς στο προηγούμενο άρθρο μου είχα παρατηρήσει πως Έλληνες είναι αυτοί που θέλουν να είναι Έλληνες και όχι αυτοί που απλώς γεννήθηκαν στην Ελλάδα.

Όμως και το 1821 δεν έλειψαν κάποια παρατράγουδα που, όπως φαίνεται, είναι στο DNA της φυλής μας!  Δεν έλειψε ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στους Έλληνες που έγινε για την εξουσία και το «σκήπτρο» της με ό τι αυτό σημαίνει.   Ο εμφύλιος αυτός εκδηλώθηκε σε δυο φάσεις α) το φθινόπωρο του 1823- καλοκαίρι του 1824 ανάμεσα στους Φιλικούς και τους Κοτζαμπάσηδες και β) τον Ιούλιο του 1824 - Ιανουάριο του 1825 ανάμεσα στους κυβερνητικούς που υποστηρίζονταν από τους Άγγλους και τους Πελοποννήσιους. Ήταν ένας εμφύλιος «ισχύος» που έθεσε σε κίνδυνο την έκβαση του αγώνα.  Το ξεκαθαρίζει αυτό ο Εθνικός μας ποιητής, ο Σολωμός, που στον Εθνικό  Ύμνο λέει: «Απ’ εσάς απομακραίνει // κάθε δύναμη εχθρική*// αλλ’ ανίκητη μια μένει // που τες δάφνες σας μαδεί*// Μία, που όταν ωσάν λύκοι// ξαναρχόστενε ζεστοί,// κουρασμένοι από τη νίκη ,// αχ! τον νου σας τυραννεί.// Η Διχόνοια που βαστάει// ένα σκήπτρο η δολερή*// καθενός χαμογελάει ,// πάρ’ το, λέγοντας, και συ». Ο Σολωμός  μάλιστα προειδοποιεί λέγοντας: «Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει// έχει αλήθεια ωραία θωριά*// μην το πιάστε , γιατί ρίχνει // εισέ δάκρυα θλιβερά». Η διχόνοια αυτή που εκδηλώθηκε στο στρατόπεδο των Ελλήνων όχι μόνο έθεσε σε κίνδυνο την έκταση του αγώνα, αλλά απογοήτεψε  και πολλούς φιλέλληνες, όπως ο Λόρδος Βύρων, τον οποίο φαίνεται πως υπαινίσσεται ο Σολωμός όταν λέει: «Μην ειπούν στον στοχασμό τους// τα ξένα έθνη αληθινά:// Εάν μισούνται ανάμεσά τους // δεν τους πρέπει ελευθεριά». 

Η Διχόνοια εμφανίζεται για πρώτη φορά στα Ομηρικά έπη. Στην πρώτη ραψωδία της  Ιλιάδας, πιο συγκεκριμένα, συγκρούονται ο Αγαμέμνονας με τον Αχιλλέα για την κατοχή της Βρισηίδας, μιας γυναίκας που αποτελεί σύμβολο της εξουσίας και της τιμής. Στη σύγκρουση αυτή ανταλλάσσονται βαριές κουβέντες ανάμεσα στους δύο πρώτους από τους Έλληνες σε μια περίοδο που δοκιμάζεται η εκστρατεία και κινδυνεύουν να ανατραπούν οι ισορροπίες. Ο Αχιλλέας «λούζει»  τον Αγαμέμνονα με ένα σωρό κοσμητικά επίθετα. Τον αποκαλεί αναιδή, πανούργο, αναίσχυντο, σκυλοπρόσωπο, μέθυσο, δειλό, συμφεροντολόγο και καιροσκόπο. Είναι τόση η οργή του που είναι έτοιμος να σύρει το ξίφος του και να σκοτώσει τον αντίπαλό του!  Όμως η παρέμβαση της θεάς Ήρας αποσοβεί τον κίνδυνο. Ιδιαίτερη σημασία αποκτά με βάση τα σημερινά δεδομένα η παρέμβαση του Νέστορα. Ο συνετός, γλυκόλογος, λιγυρός και πολύπειρος βασιλιάς της Πύλου απευθύνεται και στους δυο και τους λέει: «Αλίμονο, στη γη των Αχαιών μεγάλη θλίψη έπεσε! Πόση χαρά θα νιώθει ο Πρίαμος και τα παιδιά του και πόσο θα χαρεί ο λαός της Τροίας , αν μάθει πως εσείς οι δυο που είστε οι κορυφές των Δαναών  στη γνώση και τα όπλα φιλονικείτε». Αλήθεια, πόσο θα χαίρεται ο Ερντογάν και οι Τούρκοι, όταν βλέπουν εν μέσω πανδημίας να φιλονικούν τα κόμματα μεταξύ τους για την εξουσία και μόνο! 

Η Διχόνοια εκδηλώνεται εντονότερα μεταξύ των Ελλήνων με τον Πελοποννησιακό πόλεμο ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη, τις  Μεγάλες, θα λέγαμε, Δυνάμεις της εποχής εκείνης, που διήρκεσε 27 ολόκληρα χρόνια (431-404 π.Χ.). Ο πόλεμος αυτός δεν ήταν μόνο μάταιος  και άσκοπος, αλλά  ήταν και καταστρεπτικός για όλη την ανθρωπότητα. Χάθηκαν άνθρωποι, το άνθος της αθηναϊκής κοινωνίας, που ποιος ξέρει σε τι νέα ύψη θα ανέβαζαν το γένος των ανθρώπων. Σώθηκαν βέβαια, και ευτυχώς για μας, ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Θουκυδίδης , οι τραγικοί κ.λπ., αλλά πόσοι άλλοι χάθηκαν από εκείνους που θα έδιναν φως λαμπρό στον κόσμο , αν το σαράκι ης Διχόνοιας  δεν είχε  μπει ανάμεσα στους Έλληνες; Με τον Πελοποννησιακό πόλεμο δεν έσβησε μόνο η Αθηναϊκή Δημοκρατία, αλλά έσβησαν, χάθηκαν, διαλύθηκαν οι ελπίδες για πρόοδο της ανθρωπότητας ολόκληρης και χρειάστηκαν αιώνες πολλοί για να ξαναφθάσει ο Ευρωπαίος εκεί που είχε σταματήσει ο Αρχαίος Έλληνας!

Και «πάντων δ’ αυτών αρχή διά πλεονεξίαν και φιλοτιμίαν», όπως λέει ο Θουκυδίδης. Και τότε είχαν παρουσιαστεί φαινόμενα όμοια με αυτά που εμφανίζονται σήμερα στην πολιτική ζωή του τόπου μας. Οι Αθηναίοι είχαν συνηθίσει να παραβλέπουν την αλήθεια, που κάποτε λατρεύανε. Να της δίνουν άλλη όψη, να παρουσιάζουν την ασχήμια ομορφιά, να αλλάζουν το περιεχόμενο των λέξεων, να βλέπουν τα ελαττώματα ως αρετές - την πονηριά σαν οξυδέρκεια και προνοητικότητα, την ασωτία σαν ηρωισμό, να περιγελούν τη νομιμοφροσύνη, τη γενναιοδωρία, τη μετριοπάθεια. Οι άνθρωποι είχαν χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους  αλλά και στους άλλους.

Αλήθεια, το ίδιο δεν κάνουν σήμερα τα κόμματα υπηρετώντας απλώς και μόνο το συμφέρον τους;  Όσοι μιλούν και σχολιάζουν τη σημερινή πολιτική πραγματικότητα που ομολογουμένως μοιάζει με ένα «κηρυγμένο» παγκόσμιο πόλεμο δεν βρίσκουν τίποτε καλό στη σημερινή κυβέρνηση. Είναι, λένε, «επικίνδυνη» και τονίζουν πως δεν έχει κάνει τίποτε σωστό ούτε στο μεταναστευτικό, ούτε στην  αντιμετώπιση της πανδημίας, ούτε στον τομέα της οικονομίας, ούτε στο θέμα της υγείας, ούτε στο θέμα της παιδείας. Πουθενά! Υποστηρίζουν, βέβαια, πως αν είχαν οι ίδιοι την εξουσία στα χέρια τους θα έλυναν όλα τα προβλήματα. Ξέρουν τη συνταγή. Βέβαια, ο λαός ξέρει πως «έξω από τν χορό πολλά τραγούδια»   και δεν φαίνεται να τους πιστεύει. Εκείνοι, όμως, δεν φαίνεται να ξέρουν πως όποιος αρνείται τα πάντα,  στο τέλος καταλήγει να αρνηθεί τον εαυτό του! Διεξάγεται και σήμερα ένας πόλεμος στο εσωτερικό της χώρας μας, πόλεμος όχι ιδεών όπως θέλουν πολλοί, αλλά δυνάμεων. Και η δύναμη δεν έχει δίκιο και άδικο. Έχει απλώς  βία που βιώνουν οι πολίτες. Και οι πολίτες ξέρουν να διακρίνουν την υπευθυνότητα από την ανευθυνότητα και στο τέλος θα αποδώσουν «τα του Καίσαρος των Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ».