«Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική.{…}
«Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου».
Οδυσσέας Ελύτης.

Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ στις 6-10-2018, της Μαρίας Κόντη, σχετικά με τη «νέα αντίληψη» διδασκαλίας της Ιστορίας, διαβάζουμε: «Τέλος ήρθε και η στιγμή ο μύθος της τρισχιλιετούς και αδιατάρακτης συνέχειας του Ελληνισμού να κλονιστεί από τα ερευνητικά δεδομένα της Ιστοριογραφίας».

Δεν γνωρίζω ποια σχέση έχει η αρθρογράφος της ΑΥΓΗΣ με την επιστήμη της Ιστορίας και την επιστήμη της Παιδαγωγικής. Για να αρθρογραφεί, πάντως, στην Κυβερνητική Εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα για ένα τόσο σημαντικό θέμα για την εκπαίδευση των Ελληνοπαίδων -για το ιστορικό παρελθόν μας και την εθνική μας ταυτότητα- και για να αποφαίνεται τόσο κατηγορηματικά για τον επικείμενο, «βάσει των δεδομένων της ιστοριογραφίας κλονισμό του μύθου της τρισχιλιετούς και αδιατάρακτης συνέχειας του Ελληνισμού», οπωσδήποτε θα διαθέτει μερικά πτυχία ως Ιστορικός και θα εκφράζει -ασφαλώς- την κρατούσα άποψη της κυβερνητικής εφημερίδας και του κόμματος (πιθανώς και της κυβέρνησης) για το παραπάνω θέμα.

Και εάν κάτι τέτοιο ισχύει, επιβεβαιώνεται η υποψία που εκφράσαμε στο προηγούμενο άρθρο μας για την επιχειρούμενη «λοβοτομή της ιστορικής μνήμης» στην νεολαία μας.

Εάν η «τρισχιλιετής Ιστορία του ελληνικού έθνους» είναι «μύθος», όπως… ανακάλυψε η παραπάνω αρθρογράφος, τότε και ο ελληνικός πολιτισμός, που αποτελεί το κυριότερο χαρακτηριστικό στοιχείο της εθνικής μας υπόστασης -με σημαντικότερο στοιχείο του ελληνικού πολιτισμού την ελληνική γλώσσα- δεν πρέπει να έχει καμιά σχέση με τη γλώσσα που γράφηκαν τα έπη του Ομήρου, τα έργα των αρχαίων ιστορικών, των φιλοσόφων, των ποιητών, των τραγωδών και κωμωδιογράφων, με την γλώσσα των Ευαγγελίων, τη γλώσσα της εκκλησίας που διαιωνίστηκε έως σήμερα, με τη γλώσσα που έγραψαν οι ιεράρχες, κληρικοί και μοναχοί, οι λόγιοι και διδάσκαλοι του Βυζαντίου και της Τουρκοκρατίας, με την νεοελληνική γλώσσα που διατηρεί άρρηκτη τη σχέση της με την αρχαία ελληνική και την «Κοινή» γλώσσα της Ελληνιστικής εποχής.

Και είναι, βέβαια, αλήθεια ότι η πορεία του Ελληνισμού δεν ήταν ακύμαντη και «αδιατάρακτη»· ο ελληνικός πολιτισμός, όμως, παρά τις διακυμάνσεις της λάμψης του, δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί το βασικό συστατικό και το ιδιαίτερο γνώρισμα του ελληνισμού. Ακόμα και στα χρόνια της Ρωμαιοκρατίας, οι Ρωμαίοι αναγνώριζαν ότι η Ελλάδα, αν και κατακτήθηκε από τη Ρώμη, υπέταξε με τον πολιτισμό της τους Ρωμαίους. Και με την θαυματουργή δύναμη του Ελληνικού πολιτισμού το Ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος, μέσα σε δυο αιώνες, εξελληνίστηκε και συνέχισε, με κέντρο την Κωνσταντινούπολη, να αποτελεί τον θεματοφύλακα του ελληνικού πολιτισμού και να μεταλαμπαδεύει το ελληνικό πνεύμα σε Σλάβους, Γότθους, Ιταλούς και Φράγκους, ακόμα και στους Άραβες.

Και παρά την μετάλλαξη που υπέστη, στα χρόνια της βυζαντινής αυτοκρατορίας, η εθνική ονομασία ΕΛΛΗΝ, η οποία ταυτίστηκε με τον ειδωλολάτρη, τον οπαδό της αρχαιοελληνικής θρησκείας, η ιστορική μνήμη και η σχέση των Βυζαντινών με το αρχαίο παρελθόν, διασώζονταν, όχι μόνον στο Πανδιδακτήριο της Κωνσταντινούπολης, στην «Μυριόβιβλο» του Φωτίου και στα χειρόγραφα των μοναστηριών, αλλά και στα ήθη και τα έθιμα, στις παραδόσεις, στην ακριτική και τη δημοτική ποίηση και γενικότερα τον λαϊκό πολιτισμό των Βυζαντινών.

Και στα χρόνια των Παλαιολόγων, ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων αποκαθιστά και την εθνική ονομασία των Ελλήνων της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας διακηρύσσοντας: «Έλληνες εσμέν το γένος, ων ηγείσθε και βασιλεύετε, ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί»!

Στα τρεις χιλιάδες, λοιπόν, χρόνια, που ομιλούνταν η ελληνική γλώσσα «στις αμμουδιές του Ομήρου» ο Ελληνισμός ήταν ιστορικά ΠΑΡΩΝ. Και όσο παραμένει ζωντανή η ελληνική γλώσσα -φορέας πολιτισμού- θα παραμένει και αρραγής η σχέση μας με τον ελληνικό πολιτισμό, αρχαίο, βυζαντινό και νεότερο, ο οποίος αιμοδοτεί την εθνική μας συνείδηση. Και καμιά ανιστόρητη θεωρία και «αριστερόστροφη» εκπαιδευτική πολιτική δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη συνέχεια του Ελληνισμού.

Στην κυβερνητική εφημερίδα ΑΥΓΗ της 6/10/2018, δημοσιεύτηκε και το άρθρο ενός, ακόμα, μέλους της Επιτροπής που εισηγείται τις αλλαγές στο περιεχόμενο της σχολικής Ιστορίας, του κ. Άγγελου Παληκίδη, ο οποίος γράφει: «Η νέα αντίληψη για την διδασκαλία της Ιστορίας τη συνδέει με τη δημοκρατική συνείδηση».

Μέχρι τώρα πιστεύαμε ότι η διδασκαλία και η γνώση της Ιστορίας «συνδέεται» , πρωτίστως, με την ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης, που αποτελεί και την συνταγματική σκόπευση της εθνικής Παιδείας (άρθρο 16,2 του Συντάγματος), παράλληλα, βεβαίως με την ανάπτυξη της δημοκρατικής συνείδησης των εκπαιδευόμενων ως «ελεύθερων και υπεύθυνων πολιτών»...

Να υποθέσουμε ότι η «νέα αντίληψη για τη διδασκαλία της Ιστορίας» θεωρεί περιττή την ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης ή, μήπως, και εμπόδιο για την ανάπτυξη της δημοκρατικής συνείδησης; Μήπως το παραπάνω μέλος της επιτροπής συγχέει την «εθνικιστική» ιδεολογία με την εθνική συνείδηση; Ή, μήπως, κατά την γνώμη του, για να αποκτήσουν δημοκρατική συνείδηση τα Ελληνόπουλα, χρειάζεται αντί της εθνικής συνείδησης, να αναπτύξουν «διεθνιστική» συνείδηση;

Το κίνδυνο ιδεολογικοποίησης της Ιστορίας που εγκυμονεί το «Σχέδιο Γαβρόγλου» επισημαίνει με ανακοίνωσή της και η Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων: «Το προτεινόμενο σχέδιο δεν λαμβάνει υπόψη την επιστημονική αξιοποίηση των ιστορικών πηγών. Αρνείται την ιστορική συνέχεια. Υποβαθμίζει την ιστορική σημασία των παλαιότερων περιόδων (Αρχαιότητα-Βυζάντιο). Διογκώνοντας υπέρμετρα την προσέγγιση της νεότερης Ιστορίας, αποδομεί τον ελληνικό ιστορικό κορμό. Και δίνοντας ιδιαίτερο βάρος στο έλασσον έναντι του μείζονος και προβάλλοντας τα επιμέρους και τα περιφερειακά έναντι των βασικών ιστορικών ζητημάτων οδηγεί, εντέλει, στην ιδεολογικοποίηση της Ιστορίας».

«Φοβού», λοιπόν, τους συριζαίους Γαβρόγλου «και… δώρα φέροντας»!