Πολύς λόγος γίνεται, τελευταία, για τη «νέα αντίληψη» της «αριστερής» ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας που αφορά τη διδασκαλία της Ιστορίας στα ελληνικά σχολεία, η οποία επωάστηκε σε κάποια επιτροπή από πανεπιστημιακούς.

Ποια είναι αυτή η «νέα αντίληψη»;

Ας δούμε, πρώτα, τη σχετική άποψη της καθηγήτριας του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Χριστίνας Κουλούρη, μέλους της παραπάνω Επιτροπής: «η Ιστορία αλλάζει δύσκολα, διότι ιδεολογικοποιείται και πολιτικοποιείται. Και αυτό επειδή το μάθημα συνδέεται με την ταυτότητα κάθε λαού. Ωστόσο στην Ελλάδα δεν μπορεί συνεχώς να διαιωνίζονται ζητήματα που σε άλλες χώρες έχουν λυθεί. Για τη διδασκαλία της Ιστορίας υπάρχει επιστημονική δεοντολογία, ένας ηθικός κώδικας. Υπάρχουν αρχές που πρέπει να γίνονται σεβαστές. Ένας Ιστορικός δεν αποσιωπά. Δεν διαστρεβλώνει. Δεν αποκρύπτει».

Πολύ σωστή, κατ’ αρχήν, από θεωρητική άποψη, η θέση της καθηγήτριας. Να αλλάξουμε τη διδασκαλία της Ιστορίας, να πάψει να είναι μια ξερή απαρίθμηση γεγονότων του παρελθόντος, ασύνδετων και άσχετων με το παρόν και γι’ αυτό ανούσιων και αδιάφορων για τους διδασκόμενους. Να αναζητούνται οι αιτίες που προκαλούν τα ιστορικά φαινόμενα και να καταδεικνύονται τα αποτελέσματά τους σε σχέση με την εξέλιξη και την πορεία της κοινωνίας μας. Να μην αποσιωπώνται οι οδυνηρές ιστορικές αλήθειες, από τις οποίες μπορούν να συναχθούν χρήσιμα διδάγματα για την μελλοντική μας πορεία.

Ας δούμε, όμως, ποια μπορεί να είναι η εφαρμογή στην εκπαιδευτική πράξη αυτής της «νέας αντίληψης» για τη διδασκαλία της Ιστορίας, όπως την εκθέτει η κ. Χρ. Κουλούρη. Πώς θα διασφαλιστεί η μη «ιδεολογικοποίηση», καθώς και η μη «πολιτικοποίηση» της διδασκαλίας της Ιστορίας, που αποτελούν κίνδυνο με αρνητικές παιδαγωγικές συνέπειες, όπως επισημαίνονται και από την κ. Χρ. Κουλούρη; Πώς δεν θα μετατραπεί η αίθουσα διδασκαλίας σε αρένα ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης. Και συγκεκριμένα: πώς ο Χρυσαυγίτης εκπαιδευτικός δεν θα διδάσκει την χρυσαυγίτικη Ιστορία, ο Αναρχικός την αναρχική, ο Αριστερός την αριστερή και ο Δεξιός την δεξιά;

Πώς θα διασφαλιστεί για τη διδασκαλία της Ιστορίας «η επιστημονική δεοντολογία» και ο «ηθικός κώδικας», «οι αρχές που πρέπει να γίνονται σεβαστές», σύμφωνα με όσα, ορθά, παρατηρεί η καθηγήτρια Χρ. Κουλούρη; Και ποιος θα εγγυηθεί ότι ο διδάσκων εκπαιδευτικός δεν «θα αποσιωπά», «δεν θα διαστρεβλώνει», «δεν θα αποκρύπτει» κατά το δοκούν και σύμφωνα με την προσωπική ιδεολογική του τοποθέτηση; Ποιος θα ελέγχει και θα αξιολογεί την συμμόρφωση των διδασκόντων με τις αρχές της αντικειμενικής και απροκατάληπτης παρουσίασης και ερμηνείας των ιστορικών γεγονότων και φαινομένων, όταν τόσον οι εκπαιδευτικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, όσον και η σημερινή ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας απορρίπτουν κάθε έλεγχο και κάθε αξιολόγηση των διδασκόντων; Όταν επί 40 χρόνια είναι απαγορευμένη η είσοδος στην αίθουσα διδασκαλίας οποιουδήποτε «αξιολογητή» της παιδαγωγικής και διδακτικής επάρκειας των διδασκόντων;

Υπάρχει, βεβαίως, και η γνωστή απάντηση των υπερασπιστών της παγκόσμιας πρωτοτυπίας του μη ελέγχου και της μη αξιολόγησης των διδασκόντων: ότι οι διδάσκοντες εκπαιδευτικοί είναι… υπεράνω υποψίας πτυχιούχοι παιδαγωγοί, ορκισμένοι και ολόψυχα αφοσιωμένοι στο έργο τους για την μόρφωση των μαθητών τους και ως «λειτουργοί» διαφέρουν από τους άλλους εργαζόμενους στον δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι υπάγονται σε καθεστώς συνεχούς ελέγχου και αξιολόγησης.

Δυστυχώς για τους υπερασπιστές -με αυτή την επιχειρηματολογία- αυτής της άποψης, υπάρχουν οι χιλιάδες των μαρτύρων, οι οποίοι υπήρξαν μαθητές ανεπαρκών, ακατάλληλων και, ακόμα, και προβληματικών (έως ψυχικά ανώμαλων) εκπαιδευτικών, οι οποίοι υπέστησαν -απροστάτευτοι από το ισχύον καθεστώς του… «άβατου» της σχολικής αίθουσας- την φθοροποιό επίδραση τέτοιων εκπαιδευτικών, με συνέπειες αρνητικές και καθοριστικές για την μετέπειτα ζωή τους.

Και υπάρχουν, ακόμα, και πολλοί άλλοι… «υπεράνω υποψίας», ορκισμένοι στο Σύνταγμα και τους νόμους «λειτουργοί» (εκπαιδευτικοί, πολιτικοί, ακόμα και δικαστικοί), οι οποίοι κατέληξαν στη φυλακή για κακουργήματα που διέπραξαν κατά της κοινωνίας, των οποίων τα κακουργήματα, πιθανώς θα μπορούσαν -έγκαιρα- να προληφθούν ή, έστω, να περιοριστούν, εάν ίσχυαν και στη χώρα μας οι δεοντολογικοί κανόνες, καθώς και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί που εφαρμόζονται σε όλες τις κανονικές και πολιτισμένες χώρες.

Εκτός, όμως, από την τοποθέτηση του μέλους της Επιτροπής που αναφέραμε παραπάνω, είδαν το φως της δημοσιότητας ( ΑΥΓΗ 6/10/2018) και άλλες εκδοχές και στοχεύσεις σχετικά με την «νέα αντίληψη» που πρέπει να διέπει τη διδασκαλία της Ιστορίας. Και όσον αφορά το περιεχόμενο του μαθήματος, αποφασίζονται αδικαιολόγητες και παράλογες αλλαγές, ερήμην της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων. Κατά τον ίδιο τρόπο, ερήμην των αντίστοιχων Επιστημονικών Ενώσεων, επιβάλλονται αλλαγές στη διδασκαλία και την εξέταση και άλλων μαθημάτων, όπως στα Μαθηματικά, τη Φυσική, τη Χημεία, τη Βιολογία…

Και όλα αυτά, τα περίεργα, όπως αποφασίζονται και επιβάλλονται, μας κάνουν να υποψιαζόμαστε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα γενικότερο σχέδιο… «μπαχαλοποίησης» των σχολείων μας και γενικότερα του εκπαιδευτικού μας συστήματος, ένα σχέδιο που αποβάλλει την «αριστεία» από την εκπαίδευσή μας και με πρόσχημα τη μείωση του μαθητικού άγχους καθιερώνει την αρχή της «ήσσονος προσπάθειας».

Επίσης, ότι -με το πρόσχημα της καλλιέργειας της δημοκρατικής συνείδησης- επιχειρείται να λοβοτομηθεί η ιστορική μνήμη και να «πλασσαριστεί» η αριστερή ιδεολογία στη μαθητική νεολαία.

Αλλά για όλα αυτά και αναλυτικότερα για το περιεχόμενο της πρότασης που αφορά τη διδασκαλία της Ιστορίας θα επανέλθουμε σε επόμενο άρθρο μας.