Μια σοβαρή χώρα, ένα σοβαρό κόμμα ποιους ευρωβουλευτές πρέπει να στείλει στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο;

Η απάντηση στην οποίαν, νομίζω, συμφωνούμε όλοι είναι: πρέπει να επιλέξουμε και να στείλουμε προσωπικότητες που διαθέτουν καλή γνώση των ευρωπαϊκών πραγμάτων, επιστήμονες με άρτια επιστημονική κατάρτιση σε θέματα που απασχολούν ή θα απασχολήσουν τόσο τη χώρα μας, όσο και την Ευρώπη, άτομα που έχουν διακριθεί για την κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική τους δράση και τα οποία θα μπορέσουν, από τη θέση τους στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, να συμβάλουν στην παραπέρα προαγωγή της ευρωπαϊκής ιδέας και του πολιτισμού, αλλά και πρόσωπα που έχουν διακριθεί για τις καινοτόμες ιδέες και προτάσεις τους, οι οποίες μπορεί να φανούν χρήσιμες για την μετεξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την πρόοδο των ευρωπαϊκών λαών.

Τι μπορεί να προσφέρει από τη θέση της στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μια τραγουδίστρια, όσο καλλικέλαδη και δημοφιλής κι αν είναι- και, ειδικότερα, η κόρη κάποιου πολύ καλού τραγουδοποιού, με μοναδικό προσόν ότι η ίδια ήταν θαυμάστρια των… «πυρομανών» με τις μολότοφ;

Τι μπορεί να προσφέρει ένας στεφανηφόρος ολυμπιονίκης, ένας γνωστός ηθοποιός ή ένας ποδοσφαιριστής;

Τους περιλαμβάνουν στα ψηφοδέλτια των κομμάτων για να τους τιμήσουν για τον άθλο που κατήγαγαν, για την καλλιτεχνική τους προσφορά ή τους χρησιμοποιούν ως «κράχτες», προκειμένου να πιάσουν τα… «χαζοπούλια» στις κομματικές «ξόβεργές» τους;

Και τι επιτυγχάνουν με αυτό τον τρόπο; Μαζεύουν, πιθανώς, τις ψήφους των αφελών θαυμαστών τους και τελικά, στέλνουν, για να «σιτίζονται δωρεάν στο Πρυτανείο» της Ευρώπης, κάποιους αχρείαστους -και γι’ αυτό άχρηστους σε σχέση με τις ανάγκες του Ευρωκοινοβουλίου- και, παράλληλα, εκτοπίζουν και στερούν τη δυνατότητα στους άξιους και χρήσιμους να υπηρετήσουν -ως εκπρόσωποι της χώρας τους- στα Ευρωπαϊκά Όργανα.

Αυτή, βέβαια, η τακτική στην επιλογή των υποψήφιων βουλευτών δεν περιορίζεται μόνον σε σχέση με το Ευρωκοινοβούλιο· είναι η συνήθης πρακτική και για τις εθνικές εκλογές: παγώνια με φανταχτερά φτερά, τηβεννοφόροι… σε τιμή ευκαιρίας, σιτεμένες σταρ της πασαρέλας και της θεατρικής σκηνής, ινδάλματα του γηπέδου και τηλεπερσόνες, ανεπάγγελτοι απόγονοι ευκλεών προγόνων και καφενόβιοι «αγωνιστές», εκτίθενται, ως …ζαρζαβατικά στην Λαϊκή Αγορά.

Πόσοι από τους ψηφοφόρους των κομμάτων εκδηλώνουν το ενδιαφέρον να γνωρίσουν τα ουσιαστικά προσόντα των υποψήφιων και ύστερα από την εκτίμηση αυτών των προσόντων να επιλέξουν τους καταλληλότερους από τους κομματικούς υποψήφιους;

Και βέβαια δεν συζητάμε για το ανώτερο στάδιο της πολιτικής ανεξαρτησίας και ωριμότητας να επιλέγει ο πολίτης τους ικανότερους και καταλληλότερους υποψήφιους, ανεξάρτητα από το κόμμα στο οποίο ανήκουν. Δυστυχώς η ισχύουσα πολιτική οργάνωση και η πολιτική κουλτούρα που έχει επικρατήσει προτάσσει την επιλογή του κόμματος και ακολουθεί, στη συνέχεια, η επιλογή των υποψήφιων, αναγκαστικά από τον κατάλογο που προτείνει το κόμμα. Έτσι, εάν το κόμμα προτείνει... «αόμματους» και «μονόφθαλμους», το καλύτερο που έχει να κάνει ο πολίτης είναι να επιλέξει τον «μονόφθαλμο»!

Και έτσι εξηγείται το άθλιο επίπεδο του εθνικού μας Κοινοβουλίου και το οικτρό θέαμα που παρουσιάζουν κατά τις αντιπαραθέσεις τους τα κόμματα.

Ακούσατε ποτέ καμιά σοβαρή πρόταση στη Βουλή των Ελλήνων από κανέναν για την ανάπτυξη και την πρόοδο της χώρας;

Προβλήθηκε ποτέ καμιά ιδέα για την αξιοποίηση του εθνικού πνευματικού κεφαλαίου που ζει και μεγαλουργεί σε χώρες του εξωτερικού;

Ακούσατε ποτέ καμιά πρόταση συνεργασίας των πολιτικών δυνάμεων για την εκπόνηση ενός σχεδίου για την αξιοποίηση του φυσικού και πολιτισμικού μας πλούτου; (Νοιάστηκε π.χ. ποτέ κανείς εκπρόσωπος του έθνους για τις χιλιάδες αρχαιολογικούς τόπους και τα μνημεία που κείτονται εγκαταλειμμένοι, πνιγμένα στην τσουκνίδα και στο αγριόχορτο, απροσπέλαστοι από τους τουρίστες που έρχονται από την άκρη του κόσμου, για να θαυμάσουν τα μνημεία του ελληνικού πολιτισμού!).

Ακούσατε ποτέ καμιά πρόταση για να αντιμετωπιστεί -διακομματικά- η ντροπή του αναρχικού «Εξαρχάτου» των Εξαρχείων και για το καθημερινό… πάρτι των «πυρομανών» με τις μολότοφ, που εξευτελίζουν κάθε έννοια ευνομούμενου κράτους και κάνουν αβίωτη τη ζωή των κατοίκων μιας ολόκληρης κεντρικής συνοικίας της Αθήνας;

Αντίθετα, σαν να έχουν μετακομίσει στην ελληνική Βουλή οι «πυρομανείς» των Εξαρχείων, οι «βουλευόμενοι» κομματάνθρωποι εκτοξεύουν εναντίον αλλήλων ύβρεις και απειλές, αλαλάζουν, αλληλοκατηγορούνται και σκευωρούν, πουλάν «ηθικό πλεονέκτημα», αυταπατώνται και εξαπατούν, διαστρέφουν την πραγματικότητα και παραμυθιάζουν εαυτούς και αλλήλους.

Συνελόντι ειπείν, ό,τι ελαφρό επιπλέει στο νερό ή στον… αφρό της δημοσιότητας -είτε είναι φελλός, κοπριά ή ψόφια σκνίπα- τον επιλέγουμε να μας εκπροσωπήσει, χωρίς να σκεπτόμαστε σε ποιους, τελικά, εμπιστευόμαστε το… πορτοφόλι μας και την αξιοπρέπειά μας.

Σε τέτοιους «σκιτζήδες», «μαστόρους της συμφοράς» αναθέτουμε να οικοδομήσουν το μέλλον της χώρας και των παιδιών μας!

Και ενώ «στραβά αρμενίζουμε», μας φταίει ο γιαλός που… «είναι στραβός»!

Γι όλα φταίει ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός. Φταίει ο Κίσινγκερ και οι Εβραίοι. Φταίει ο Σόιμπλε και η Μέρκελ. Φταίει κι ο… Χατζηπετρής.

Και ποτέ δεν φταίμε εμείς!