Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως η σύλληψη και κράτηση των δύο νεαρών στρατιωτικών από τους Τούρκους είναι ένα σοβαρό και θλιβερό γεγονός τόσο για τους γονείς και δικούς τους όσο και για τη χώρα μας. Ξεκίνησε με αφορμή αυτό το περιστατικό ένας «ακήρυκτος πόλεμος» ανάμεσα στη χώρα μας και την Τουρκία, στον οποίο ο καθένας προσπαθεί να μειώσει και να ταπεινώσει τον αντίπαλό του με διάφορους «ανόητους» πολλές φορές χαρακτηρισμούς!

Τώρα τελευταία οι προθέσεις των Τούρκων έγιναν πιο καθαρές. Όπως ήταν αναμενόμενο και φυσικό οι Τούρκοι ήθελαν να έχουν κάποιους Έλληνες «ομήρους», για να εκβιάσουν μέσω αυτών την παράδοση σε αυτούς των οκτώ στρατιωτικών που κατέφυγαν στη χώρα μας μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα που εκδηλώθηκε εναντίον του Ερντογάν πριν δύο χρόνια. Το πρόβλημα, όμως, είναι αλλού. Στην αρχή όλοι, με προεξάρχοντα τα ΜΜΕ, φρόντισαν να δώσουν ένα συναισθηματικό χαρακτήρα στην θεώρηση του προβλήματος. Έτσι και οι γονείς τους, δικαιολογημένα άλλωστε, άφηναν με κάθε ευκαιρία το συναίσθημά τους να ξεχειλίζει, ενώ ήταν φανερό πως ο Ερντογάν δεν ήταν διατεθειμένος να απελευθερώσει τους δύο στρατιωτικούς μας. Έτσι, όμως, έκαναν από τη μια τους «φίλους» μας Τούρκους να επιχαίρουν και από την άλλη δεν επιτύγχαναν τίποτε.

Είναι γνωστό, πως οι τύραννοι -δεν υπάρχει, βέβαια, καμιά αμφιβολία πως ο Ερντογάν ενεργεί και αποφασίζει ως τύραννος-, προβάλλουν πάντα την ισχύ τους και την «εξουσία» που έχουν να φυλακίζουν και να στέλνουν στον θάνατο όποιον θέλουν. Αυτή την «εξουσία» του πρέπει να μειώσουμε με τη στάση μας, να δείξουμε πως δεν την υπολογίζουμε, έχοντας υπόψη πως αυτός που δεν δίστασε να καταρρίψει ρωσικό πολεμικό αεροπλάνο, γιατί παραβίασε για λίγο τον τουρκικό εναέριο χώρο, δεν πρόκειται να διστάσει να κάνει οτιδήποτε που θα φέρει τη χώρα μας σε δύσκολη θέση. Και μια και το φέρνουν οι άγιες μέρες που περνούμε, όταν ο Χριστός αδιαφόρησε και δεν απάντησε στον Πιλάτο που τον ρώτησε «Πόθεν ει συ;», αυτός, ο Πιλάτος, του παρατήρησε: «Δεν απαντάς σε μένα; Δεν ξέρεις πως έχω τη εξουσία να σε σταυρώσω ή να σε ελευθερώσω;». Και ο Ιησούς απάντησε: «Δεν θα είχες καμιά εξουσία πάνω μου, αν δεν σου είχε δοθεί από ψηλά» (Ευαγγ. Κατά Ιωάννη, ιθ΄16).

Βέβαια, δεν μπορούμε να υποβαθμίσουμε την «εξουσία» του Ερντογάν απαντώντας με παρόμοιο τρόπο. Μπορούμε, όμως, να τη μειώσουμε τηρώντας απέναντι στην «εξουσία» του αυτή μια στάση όμοια με αυτή που τήρησε η Αντιγόνη απέναντι στον Κρέοντα στην ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή. Στην ανάκριση που υποβάλλει ο Κρέοντας την Αντιγόνη μετά τη σύλληψή της τη ρωτά: «Ήξερες ότι είχα απαγορέψει την ταφή του Πολυνείκη και ότι προβλέπεται ποινή θανάτου για τον παραβάτη;». Η Αντιγόνη με πλήρη αδιαφορία και αποφασιστικότητα απαντά πως το ήξερε πως η διαταγή του Κρέοντα ήταν ευρέως γνωστή. «Και τόλμησες», λέει ο Κρέων, «να παραβείς τη διαταγή μου;». Και η Αντιγόνη του απαντά με αγέρωχο ύφος: «Ναι, τόλμησα, γιατί αυτό θεώρησα σωστό». Και χτυπώντας τον Κρέοντα εκεί που πονά, δηλαδή στην «εξουσία» του να τιμωρεί με θάνατο αυτόν που θέλει, προσθέτει: «Κι αν θα πεθάνω, καθόλου δε με νοιάζει. Γιατί το ήξερα πως κάποτε θα πεθάνω, κι αν εσύ δεν είχες διακηρύξει αυτό». Η στάση της ηρωίδας χτύπησε τον Κρέοντα στο ευαίσθητό του σημείο. Με λίγα λόγια τον «αφόπλισε»!

Τι εννοώ; Δεν είναι ανάγκη να εκλιπαρούμε τον Ερντογάν να απελευθερώσει τους δύο στρατιωτικούς μας, γιατί αυτό του δίδει ικανοποίηση, γιατί επιβεβαιώνει την αντίληψη που έχει για τη δύναμή του. Αναφέρεται πως μία Σπαρτιάτισσα είχε στείλει στον πόλεμο πέντε παιδιά της. Ένας αγγελιαφόρος της έφερε το μήνυμα πως και τα πέντε παιδιά της σκοτώθηκαν σε μια μάχη. Αυτή, τηρώντας ηρωική στάση, είπε πως δεν ήθελε ν’ ακούσει γι’ αυτό, αλλά για την πατρίδα. Ο αγγελιαφόρος της είπε πως η πατρίδα νίκησε. Τότε αυτή είπε: «Χαλάλι, λοιπόν, τα παιδιά μου που με τον θάνατό τους συνέβαλαν στη νίκη της πατρίδας». Ας τηρήσουμε αυτή την «ελληνοπρεπή» στάση της αρχαίας Σπαρτιάτισσας και στη δική μας περίπτωση.

* Ο Αθανάσιος Φραγκούλης είναι Δρ. Κλασικής Φιλολογίας, Επίτ. Σχολικός Σύμβουλος.