Είναι με διαφορά ένας από τους πιο μουντούς Απρίληδες αυτός που ζούμε: Κοντεύει να τελειώσει και δε θυμίζει σε τίποτα την Άνοιξη. Θα έχει τους λόγους του. Υπάρχει μια μεταφυσική λένε εναλλακτικά σε όσους γνωματεύουν τις αιτίες για τις ακραίες αλλαγές των καιρικών φαινομένων τα τελευταία χρόνια. Σε πείσμα του ημερολόγιου η Άνοιξη αρνείται να εμφανιστεί. Φοβάται άραγε μήπως της ζητήσουν, μήπως απαιτήσουν να ψηφίσει Αλέξη Γεωργούλη για ευρωβουλευτή; Η φυγή είναι μια κάποια λύσις. Γιατί αλλιώς, αν δεν σκοτεινιάζεις, δε συννεφιάζεις ούτε φυσάς, πώς να τα βγάλεις πέρα με τη φίλη σου που έρχεται χαριέστατη και σου πετά την υποψηφιότητα στη μούρη; «Από πάντα δε σου άρεσε;» Είναι η στιγμή που ξεφυσάς, που αστράφτεις και μπουμπουνίζεις. Αλέξης (τι όνομα κι αυτό!) πάνω σε μεγάλου κυβισμού μηχανή κούκλος και παιδαράς, απάγει το αφράτο ταίρι του, μάλλον μακριά από την κρίση. Αλλά τι λέω! Δεν είχε κρίση στις αρχές του Millennium. Αλέξης (όνομα αυτοκρατορικό) παιδί λαϊκό, ανθοπώλης από το Μπουρνάζι κλέβει από της εκκλησιάς την πόρτα την πλούσια αγαπημένη του (ή σε σύγχρονη εκδοχή από τον πολιτικό του αντίπαλο την εξουσία). Και ζουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα: Χωρίς υπερφορολόγηση, χωρίς ΕΝΦΙΑ, χωρίς δόσεις, χωρίς πάθη, χωρίς σταύρωση!

Τι ωραία που είναι όλα στην τηλεόραση! Φυσικά και ο Αλέξης. Και κάθε Αλέξης. Μυθοπλασία: εκεί που καταφεύγει όποιος δεν καταφέρνει να πλάσει τη ζωή του, όπως την επιθυμεί. Δηλαδή η μεγάλη πλειοψηφία. Τρώμε και βλέπουμε, βλέπουμε και τρώμε και συγκινούμαστε, γιατί έχουμε γίνει τετράπαχοι και κανέναν δεν μπορούμε πια να συγκινήσουμε. Είναι και αυτό μία λύσις: Να παραιτείσαι από τις συγκινήσεις!

Αλλά έλα που η συγκίνησις σε καρτερεί αιφνιδίως στο διαδίκτυο! Η συναισθηματικά αναστάτωση! Το τραύμα! Αλέξης πάντα γοητευτικός ακόμη και το 2014, όταν έκανε προεκλογική εκστρατεία ως δημοτικός σύμβουλος στη Λάρισα σε παράταξη της Αντιπολίτευσης του σημερινού του κόμματος! Τότε ΝΔ σήμερα ΣΥΡΙΖΑ! Γιατί να μην τα μπερδεύουν οι ωραίοι τα αρκτικόλεξα; Οι ωραίοι δεν ανήκουν πουθενά, ποτέ: Ούτε σε γυναίκες, ούτε σε παρατάξεις! Μόνο που όσο κοιτώ το μουντό φως να το σκέφτεται αν θα μπει από τη μπαλκονόπορτα στο διαμέρισμα, σκέφτομαι πως στη ζωή μας δεν έχουμε ανάγκη τόσο από ωραίους ούτε από μοιραίους (Αλέξηδες και μη). Φως χρειαζόμαστε. «Μπορεί ο Αλέξης να μου φέρει το φως;» ρωτώ την ψηφοθήρα φίλη μου; «Ποιο φως; Ποιος Αλέξης;» Με αυτή τη σειρά ακριβώς. «Τον ήλιο» ξαναλέω. Μπορεί ένας Αλέξης να μου φέρει τον ήλιο; Ήλιο χρειάζομαι, γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν, δεν μπορώ να ανθίσω. Πληρώνω μόνον. Δουλεύω, πληρώνω και βλέπω παλιές σειρές στην τηλεόραση. Γιατί έχω ξεχάσει και να ονειρεύομαι. «Εδώ δεν μπορεί να φέρει τον ήλιο η Άνοιξη ο Αλέξης θα τον φέρει;» Μη λέμε και ό, τι προλαβαίνουμε. Σωστά. Ναι αλλά η Άνοιξη δε μου ζητά, όσο και αν καταφάσκω αυθόρμητα σ’ αυτήν να την ψηφίσω. «Και τι θα σου κάνει η Άνοιξη; Θα ιδρώνεις κιόλας!» Σωστά. Ενώ με τον Αλέξη ουδεμία ελπίς ιδρώτα! Ούτε για δείγμα, βρε αδερφέ! Άσε το άλλο πάλι… «Δεν θα τον ψηφίσω» απαντώ. «Γιατί;» αγριεύει. «Για να μη φύγει.» Δεν θέλω να πάει ο Αλέξης στις Βρυξέλλες. Θέλω να γυρίσει στην τηλεόραση. Να αγαπήσει παράφορα, όπως δεν αγαπά πιθανότατα στη ζωή, να εκραγεί στη μικρή οθόνη, να κόψει ξύλα, να παίξει κιθάρα, να χορέψει, να κάνει άλλα τέλος πάντων…. Αλλά βουλευτής δε θέλω να γίνει. Φαντάζεσαι να αρχίσει να παίζει σε τηλεοπτικές σειρές κανένα αλίμονο που εκπαραθυρώθηκε λόγω Αλέξη από την Ευρωβουλή; Πώς θα επιζήσουμε ύστερα τα θλιβερά μονότονα βράδια της Δευτέρας, όταν όλη η εβδομάδα είναι μπροστά μας και το Σαββατοκύριακο μακριά… Υπάρχει και φθινόπωρο…

Δεν απαντά. Βρίσκω την ευκαιρία να ευχηθώ Καλή Ανάσταση, Αλέξη!